ଭକ୍ତ ସାଲବେଗ

ଜାତି ଧର୍ମ ହୀନ ଜଗତ ଠାକୁର

ସିଏ ତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା

ରଥ ଯାତରା ରେ ଭାବର ରଜ୍ଜୁରେ

ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି ସେ ଛନ୍ଦା ।

ଭକ୍ତ ଶିରୋମଣି ସାଲବେଗ ସିନା

ଜାତି ରେ ଥିଲେ ଯବନ

ପିତା ଲାଲବେଗ ମାତା ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ

ମାତାଙ୍କ ସଂସ୍କାରେ ମଗ୍ନ ।

ମାତାଙ୍କ ସଂସ୍କାରେ ହୃଦ ଦ୍ରବୀଭୂତ

ଭକ୍ତି ଭାବରେ ତଲ୍ଲୀନ

ଭକତି ପ୍ରଦୀପ ହୃଦେ ଜଳୁଥିଲା

ପ୍ରଭୁମୟ ତନୁ ମନ ।

ଏକଦା ଯୁଦ୍ଧରେ କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ସେ

କ୍ଷତ ନହୁଏ ଆରୋଗ୍ୟ

ମାତାଙ୍କ ଆଦେଶେ ବୃନ୍ଦାବନେ ଯାଇ

ହୋଇ ଥିଲେ ରୋଗମୁକ୍ତ ।

ଯବନ ପିତାର ସୈନିକ ସନ୍ତାନ

ମାତାଙ୍କ ଭାବରେ ବନ୍ଧା

ହିନ୍ଦୁ ଶାସ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନ ମାତା ଦେଉଥାନ୍ତି

ପିତା ଯୁଦ୍ଧର ତରିକା ।

ମାତା ଙ୍କ ସଂସ୍କାରେ ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରିୟ

ହେଲେ ମନ୍ଦିର ବାରଣ

ବରଷକେ ଥରେ ରଥ ଯାତରା ରେ

କରନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଦର୍ଶନ ।

ଭକ୍ତ ଶିରୋମଣି ଭାବରେ ବିହ୍ଵଳ

ଗମନ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଧାମେ

ରଥଯାତରା ରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖିବେ

ମନେ ଶିହରଣ ଜାଗେ ।

ଯାତରା ଦିନଟି ଉପନୀତ ହେଲା

ପ୍ରଭୁ ବଡ଼ ଦାଣ୍ଡେ ବିଜେ

ଭକତ ପ୍ରବର ଯବନ ଆଖିରୁ

ଅନର୍ଗଳ ଅଶ୍ରୁ ଝରେ ।

ଆହୁରି ବରଷେ କେମିତି ଚାହିଁବେ

ମନେ ବେଦନାର ସୁଅ

ପଥ ପ୍ରାନ୍ତେ ଭକ୍ତ ହାତ ଟେକି କୁହେ

ପ୍ରଭୁ ଟିକେ ରହିଯାଅ ।

ଭକତ କଷଣ ସହି ପାରିଲେନି

ଭକତ ବତ୍ସଳ ପ୍ରଭୁ

ଭକ୍ତ ଲୁହ ସାଥେ ମେଘମାଳା ମିଶି

ବରଷିଲେ ଅନାହୁତୁ ।

ଅଟକିଲା ରଥ ବଡ଼ଶଙ୍ଖ ଠାରେ

ଭକ୍ତ ପହଞ୍ଚେ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରେ

ଭାବ ବିହ୍ଵଳରେ ଭକତ ଅଧିର

ଅଶ୍ରୁ ଭାସୁଥାଏ ନେତ୍ରେ ।

ଭକ୍ତ ମନସ୍କାମ ପୂରଣ ହୋଇଲା

ରଥେ ଦେଖି ଜଗନ୍ନାଥ

ସାଲବେଗ ହେଲେ ଅଦ୍ଵିତୀୟ ଭକ୍ତ

ଜଗତେ ସେ ହେଲେ ଖ୍ୟାତ ।

 ରଥ ଯାତରା ରେ ଏବେ ବି ଅଟକେ

ବଡ଼ବଙ୍ଖେ ତିନିରଥ

ସାଲବେଗ ଙ୍କର ସମାଧୀ ପୀଠକୁ

ଚାହୁଁ ଥାନ୍ତି ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଭକ୍ତ ଶିରୋମଣି ଭକ୍ତି ଭାବନାରୁ

ସୃଷ୍ଟି ଭଜନ ଜଣାଣ

ଜନ ମାନସରେ ତାହାର ଆଦୃତି

ଭରି ଦିଏ ଭକ୍ତ ମନ ।

ଧନ୍ୟ ସାଲବେଗ ଧନ୍ୟ ତୁମ ମାତା

ଧନ୍ୟ ତୁମ ଭକ୍ତି ଭାବ

ତୁମ ସମର୍ପଣ ଅନନ୍ୟ ଅଟଇ

ଭକ୍ତି ଭାବନାରେ ଭବ୍ୟ ।

ଭକତ ବତ୍ସଳ ଭକତିରେ ବନ୍ଧା

ଧନ୍ୟ ତୁମ ଭାବ ପ୍ରୀତି

ଏ ଦୀନ ମତିରେ ଭାଵ ଭରିଦିଅ

ହେ ପ୍ରଭୁ ଜଗତ ପତି ।

ହେ ଭକ୍ତ ପ୍ରବର ଘେନ ହେ ପ୍ରଣାମ

ତୁମେ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ପ୍ରିୟ

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ତୁମ ଗାଥା ଗାଇ

ସର୍ବେ ହେବେ ଭାବମୟ ।