ବାଟୋଇ

ନଈଟିଏ ବହିଚାଲିଛି ଦୁଇକୂଳକୁ ଖାଇ ଖାଇ

ବାଟୋଇଟି ଆରଘାଟର ଶେଷ ପାହାଚେ

ବସିଛି ଚୁପଚାପ ଜାକିଜୁକି ହୋଇ ।

ଆଖିରେ ଥୁଣ୍ଟା ବରଗଛର ଅଳସୁଆ ନିଦ ଧରି

ସେ ଜିହ୍ଵାରେ ଏବେ ବି ଆଙ୍କୁଛି ସ୍ଵାଦର ମାନଚିତ୍ର

ସ୍ଵପ୍ନର ବଣିକମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି ଅହରହ

ବିରାଟ ବିରାଟ ଆଶାର ପାଲଟଣା ଜାହାଜ ନେଇ

ତାର ଇନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କ ପୋତାଶ୍ରୟକୁ ।

ସେଥିପାଇଁ ତାର ଅବା ସମୟ କାହିଁ

ଡାକିବାକୁ ନାଉରିଆକୁ ।

କାହିଁକିନା ଏବେ ବି ମନ ତାର ମଜଗୁଲ

ଘୋଡା ଚଢୁଥିବା ରାଜକୁମାରଟିଏ ସାଜି

ଲୁଚିବସି ଦେଖୁଛି ପତ୍ର ଆଢୁଆଳେ

ନଈତୁଠେ ଗାଧୋଉଥିବା 

କିଶୋରୀମାନଙ୍କର ଉଦ୍ଧତ ଅଧା ସ୍ତନ୍ୟଯୁଗଳକୁ 

ଆଉ ରଙ୍ଗିନ ଫରୁଆରେ ତାର ପ୍ରିୟତମାର ପ୍ରତିଛବିକୁ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ହେବାକୁ ପରା ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ବାକି

ଘାଟରେ ଚୁପଚାପ ବସିରହିଲେ ଚଳିବନି ଆଉ ବାଟୋଇ

ଡାକ ତୁମେ ଏଥର ତୁମ ନାଉରିଆକୁ ସ୍ମରୀ 

ଯଦି ହେବାକୁ ତୁମେ ଜଲଦି ପାରି ।