ବାରଂଗନାର ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ୱର

ସପନେ ଥିଲା ନାଇବ ନାଲି ସିନ୍ଦୂରକୁ 

ବଧୂ ବେଶରେ ନିଜ ମଥାରେ ଦେବାକୁ |

ଝିଲିମିଲି ତାର ଯୌବନ ପସରା 

ସାର୍ଥକ ହୋଇବ ବଧୂ ହେଲେ ପରା |

ବାନ୍ଧିବ ପରିବାରକୁ ସ୍ନେହର ଡୋରରେ

ମହକି ଉଠିବ ତାର ଘର ଏକ ସମୟରେ |

ରୁଣୁଝୁଣୁ ପାଦେ ଲଗାଇ ନାଲି ଅଳତାକୁ 

ବାସରାତିରେ ଥିବ ଚାହିଁ ସ୍ୱାମୀର ବାଟକୁ |

ଦେହରୁ କେତେ ଝାଳ ଛାଡି ଯାଆନ୍ତି

କିଟିମିଟି ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ତା ଇଜ୍ଜତ ନିଅନ୍ତି |

ପରିସ୍ଥିତିର ଦାସ, ମୁହେଁ ବୋଳି ପାଉଡର

ବାଧ୍ୟକତାରେ ଅନ୍ଧାର ରାତିକୁ କରେ ଆପଣାର |

ମନେ ଚାପି ରଖିଛି ନିଜ ଅଜସ୍ର ଦୁଃଖକୁ 

ସର୍ବଦା ହସାଏ ସିଏ ଏଇ ସାରା ଦୁନିଆକୁ |

ସମାଜରେ ଶୁଣୁଛି କେତେ ନିନ୍ଦା ଗାଳି

ଅଭିନୟକୁ ସେ ଯେ କରିଛି ଜପା ମାଳି |

ମୁଁ ରୁ ଆମେ ହେବାର ତାର ପ୍ରବଳ ଇଚ୍ଛା 

ଅସରନ୍ତି ସ୍ନେହ ପାଇବାର ଯେତେ ଇଚ୍ଛା |

ସେହି ଇଚ୍ଛା, ତା ମନକୁ ବିଚଳିତ କରେ 

ଜାଣିଛି ସେ, ଧାଇଁଛି ମରୀଚିକା ପଛରେ |

ଜାଣେ, ସବୁ ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ ତ ହୁଏନି 

ତଥାପି ଏ ଇଛା କାହିଁ କୁହ ମରେନି  |

ରାତି ଆଗମନେ ଆଶା ମଉଳି ଯାଏ 

ତାହାର ଅନ୍ତରକୁ ଜାଣନ୍ତିନି କିଏ |

ଜାଣୁଛି ତା ଜୀବନେ ନାହିଁ ପତି ପ୍ରୀତି

ପତିତା ହୋଇଛି ଅନୁତାପ କରେ ନିତି |

 

ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ, ବାରଂଗନା ପରିଚୟ

ନାହିଁ ପରିବାର, ଦେହକୁ କରିଛି ବ୍ୟବସାୟ |

ପିଲା ନାହିଁ, କେବେ ମାଆ ଡାକନ୍ତିନି

ନାହିଁ ତାର ପତି, ପ୍ରିୟା ବୋଲି ଡାକନ୍ତିନି |

ଆଜି ଅଛି ଏଠି, ଜାଣେନା ତା ବେଳାଭୂଇଁ  

କେଉଁଠାରେ ଥିବ କାଲି, ତାହା ଜାଣି ନାହିଁ |

  

ଜୀବନ ତାହାର ରାତ୍ର, ସକାଳ ଅପେକ୍ଷାରେ

ଦିନହେଲେ, ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନ ରହେ ମୁଣ୍ଡରେ |

ବାସ୍ତବତା, କିଛି ଗୋଟେ ଘଟିବାର ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ

ଏହା ତାର ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ୱର, ରହିଛି ମନ ହୃଦରେ |