ଅତୀତ

ଅତୀତ କୁ ମୋର ଭସେଇଦେଇଛି

ସ୍ମୃତି ସ୍ରୋତ ଜଳ ଧାରେ

ଫେରିବନି କେବେ ସେ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି

ଅହରହ ମନ ଝୁରେ !

ମିଛ ରାଗରୁଷା ଓ ସ୍ନେହ ମମତା

କରାଳେ ଯାଇଛି ବିତି

ଖଟା ମିଠା ସେଇ ସ୍ମୃତି ର ଟୁକୁଡ଼ା

ମନରେ ଅଛି ସାଇତି !

କାଲି ପରି ଲାଗେ ସେହି ପିଲାଦିନ

ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ଖେଳ

ନାଚି ଉଠେ ସଦା ଆଖି ଆଇନାରେ

ଭାଇ ଭଉଣୀ ଓ ସାଙ୍ଗ ମେଳ ।

ସମୟର ସୁଅ ଭସେଇ ନେଇଛି

ଅଭୁଲା ମୋ ଦିନ ଯେତେ

ସ୍ମୃତି ର ମଳୟ ସ୍ପର୍ଶ ଦେଇଯାଏ

ଝୁରି ହଉଚି ମୁଁ କେତେ !