ଅସୁରକ୍ଷିତ ପରୀ

ମାଁ କୁଲେ ଜନମ୍ ନେଇଥିସି  

ସରଗର ପରୀ, 

ପରିବାରକେ ଉକିଆ କରିଥିସି 

ମୁହେଁ ହସି ଭରି l

କେତେ ଲାଡେ, ଗେଲେ ବଡ୍ ହେଇଥିସି 

ପରିବାରର ହାତ୍ ଧରି,

ସବକର୍ ମନ୍' କେ ଘିନିନେସି 

ପେରେମ୍ ଆଦର କରି ।

ମଲୀଫୁଲ୍ ଲେଖେ ମହକୁ ଥିସି 

ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ପରୀ, 

ନାଇଁ ଜାନି ପାରସି ଉଛୁଳା ବୟସ

ଦେବା କାଳ କରି ।

କେତେ ସପନ୍ ଦେଖିଥିସି ସୁନ୍ଦରୀ ପରୀ 

ସବୁ ହେସି ଚୁନା ,

ମୁନୁଷ୍ ବେଶେ ବୁଲୁଛନ୍ ରାକ୍ଷ୍ୟାସ

ଜଗି ବସିଥିସନ୍ ଛିନା ।

 

ଏକେଲା ଦେଖିଦେଲେ ଟୁକେଲ କେନୁ

ନାଇଁ ପାରତ୍ ଦମ୍ ଧରି ,

ଦିହର୍ ବାସ୍ନା ଟିକେର୍ ଲାଗି 

ଜୀବନ୍ ଦେସନ୍ ସାରି ।

ନାଇଁ ବୁଝି ପାରବାର ମୁନୁଷ୍ ରାକ୍ଷ୍ୟାସ

ପରୀର୍ ଇଜତ୍ ଦେସନ୍ ସାରି,

ସେ ବି କାହାର୍ ଭାଇର୍ ବହେନ୍ ହେଇଥିବା

ସବୁ ଦେଉଥିସନ୍ ପାସିରି ।

 

ଭାରତ ଦେଶେ ଜନମ୍ ହେବାର୍ ଟା

ଲାଗସି ବଡା ଡର୍,

ଅସୁରକ୍ଷିତ ରହେସନ୍ ଇନୁ ପରୀ

ସ୍ବାଧିନ୍ ଲାଗୁଛେ ପର୍ ।

କେତେ ବରଷ୍ ହେଲେ ସ୍ବାଧିନ ହେବା

ଭାରତ ଦେଶର୍ ନାରୀ,

ସ୍ବାଧିନତା ବାନା ଉଡାଲେ କାଏଁ ହେବା

ବଲତ୍କାର ହେଉଛେ ପରୀ ?