ଅସୁରକ୍ଷିତ ପରୀ

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ମାଆର ପଣତ ଛୋଟ ହୁଏ ବୋଲି

ଅଳିଆ ଗଦାରେ ସ୍ଥାନ ନିଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ମୋ ଚାଲିଠାରୁ ହସ ଦିଶଇ ନୀରସ

ଆକଟ ରଜ୍ଜୁରେ ବନ୍ଧାହୁଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ନର ରାକ୍ଷସଙ୍କ ଲୋଲୁପ ଦୄଷ୍ଟିରେ

କାଳେ କାଳେ ବଳି ପଡିଥାଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ପୁଅ ସମ ଜମା ମିଳେନି ସୁବିଧା

ନୀରବରେ ଅଭିଯୋଗ ଥାଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ପରିବାରକୁ ମୋ ସମ୍ମାନ ଦେଖାଇ

ଅଜଣା ଲୋକର ସାଥୀ ହୁଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ମଣିଷଟେ ହୋଇ ପଣ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ସମ

ବିବାହ ବେଦୀରେ ଦାନ ହୁଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ସଭିଙ୍କୁ ମୁଖରେ ହସ ଦେବାପାଇଁ

ଖଣ୍ଡାଧାରେ ସଦା ଚାଲୁଥାଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ହସ ଆବରଣେ ନିଜକୁ ସଜାଇ

ଅନ୍ତରରେ ନିଜ ଲୁହ ପିଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ଆପଣା ଉଦରୁ ପରୀ ହେଲେ ଜାତ

କୁଳବୁଡା ପାଇଁ ଦାୟୀ ହୁଏ ।

ପରୀଟିଏ, ମୁଁ ପରୀଟିଏ

ଏନ୍ତୁଡିରୁ ଯୁଇ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ନଈ

କେଉଁ କାଳେ ସୁରକ୍ଷିତ ନୁହେଁ ।