ଅନ୍ଧାରର ଲୁହ

ତୁମେ ଦେଖିପାରିବନି ଲୁହକୁ ମୋର 

ଏତେ ସହଜରେ 

ମୁଁ ବସିଛି କବିତାର ଅନ୍ଧାରରେ I 

ନିରିଖେଇ ଦେଖ

ଦିଶୁଛି କି ତାରାଙ୍କର ପ୍ରତିବିମ୍ବ 

ଏଇଠି କୋଉଠି ପାଖରେ 

ଯୁଆଡ଼ୁ ଆସୁଛି ଏ କବିତାର ଶବ୍ଦ I 

ତୁମେ କୁଆଡେ ଯିବା ଦରକାର ନାହିଁ 

ସେଇଠି ଠିଆ ହୁଅ 

ମେଞ୍ଚେ କବିତା ଭିଜା ପବନ 

ତୁମକୁ ଛୁଇଁବ ଖୁବ ଶୀଘ୍ର I 

ନାଁ, ସେ ମୋର କୋହ 

କବିତାର ଯୁଦ୍ଧରେ ହାରି

ଲିଭିଥିବା ପ୍ରଦୀପ ଶିଖାର ଆତ୍ମଗାଥା 

କେବଳ ଅନ୍ଧାରରେ ଶୁଣାଯାଏ I 

ଦିଶିଲା ଏଥର, ତାରା ଭରା 

କଳା ମଖମଲି ଆକାଶ?

ନାଁ, ପୋଛନି ତାକୁ 

ନୀରବରେ ଝରିଯିବାକୁ ଦିଅ 

କବିତାର ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶିଯିବା ପାଇଁ I 

ହାତ ଯୋଡି ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକ 

ଯୋଉଠି ବି ରହୁ 

ଦୁଷ୍ପ୍ରାପ୍ୟ ସୁଖରେ ଥାଉ  

ଝଟକୁ ଥାଉ କୋହିନୁର ପରି 

କବିତାର ଏ ଘୋର ପ୍ରଳୟ କାଳରେ I