କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ

ଏଇଟି ମୋ ଅନ୍ତିମ ମୂହୁର୍ତ୍ତ

ଗରମ ଲୁହ ଢାଳି, ଅନ୍ଧାରରେ 

ମିଶିଯିବା ବେଳ ।

ଚାରିପାଖରେ ଘନ ତମସା ମୃତ୍ୟୁର 

ମଝିରେ ଶିଖାଟିଏ ନାଚୁଥାଏ

ମୁଁ ତା ଡାକରେ ଅସ୍ଥିର ପତଙ୍ଗ ।

କିନ୍ତୁ ଅନ୍ଧାର ଯେ ଅକାତ ଗଭୀର

ମିଳେନାହିଁ ଥଳକୂଳ ଏଠି

ତା ସହିତ ଢେଉ ସବୁ ଅଥୟ ଆତୁର?

ମୁଁ ଆସିଥିଲି କୀଟ ବେଶେ

ମୁକ୍ତିର ଆଲୋକରେ ଝାସ ଦେବାପାଇଁ

ସେବେଳେ ପଡିଗଲି ମୃତ୍ୟୁର ଅନ୍ଧାର ହାବୁଡ଼େ ।

ଏ ଅନ୍ଧାର ଶୋଷି ନିଏ ସ୍ମୃତି ସବୁ 

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ପଛେ ଧାଇଁବାର

ପିଲାଦିନ ଯୌବନ ସବୁ ଏକାକାର ।

ନିର୍ବାଣର ମୋହ ଦୁନିଆ ଦାଣ୍ଡରେ

କରେ କେତେ ଲୋକହସା, ବଞ୍ଚିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ

ମରିବାକୁ ବାଟ ଛାଡେ ନାହିଁ ।

ଏହି ଅସ୍ତମିତ ଆଲୋକ ପର୍ବରେ

ଆସି ଥରେ ଦେଖିନିଅ ମୋତେ

ନିସନ୍ଦେହ, ତୁମର ହୃଦୟ ଯେ ହେବ ଆଲୋକିତ ।