ଶୋଭାଯାତ୍ରା

ତୁମେ ଆସ

ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆରେ

ଚାଳ ଛପର ବାଟେ

ଜହ୍ନକୁ ଦେଖିଲା ବେଳେ

ଆଲିସାନ ବଙ୍ଗଳାର

ବାଲକୋନି ଉପରେ

ନୀରବ ରେ ।

କେବେ ଆସ

ଛିଣ୍ଡା ମସିଣାରେ

ବାଡି ଅଗଣା ଉପରେ

ନୀରବ ନିଃସ୍ତବ୍ଧ ରାତିରେ

ଘନ ଅନ୍ଧକାରରେ

ମନ୍ଦିର ମଠରେ

ତୁମ ଇଛାରେ ।

ତୁମେ ଆସ

ହେ! ବଳଶାଳୀ

ସଭାରେ,ସଡକରେ

ସଭିଁଙ୍କ ଗର୍ବ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କରି

ଦେବାକୁ ଚିର ଶାନ୍ତି

ଅଫେରା ପଥରେ

ତୁମ ସ୍ପର୍ଶରେ ।

ହେ! ମୃତ୍ୟୁ

ତୁମେ ଆସିଗଲେ

ମନୁଷ୍ୟ ବାହାରିପଡେ

ନିଆରା ଶୋଭାଯାତ୍ରାରେ

ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପାଦରେ

ଗ୍ରାମ ସଡକରେ

ଶବାଧାରେ ।

ଏ ଯାତ୍ରାରେ

ନାହିଁ ଦାମି ବସ୍ତୁ

ବସ୍ତ୍ର,ଜୋତା,ଅତର

ବାଉଁଶର କୋକୋଇକୁ

କାଠ,ଲୁଣ,ନଳ,କୁଲା

ମଲା ତୁଳସୀ ଗଛ

ଲୋଡା ମାତ୍ର ।

ଏଇ ଯାତ୍ରା

ନରମି ଯିବାକୁ

ସୂଚାଏ ମନୁଷ୍ୟକୁ

ମିଛ ମାୟା ମୋହର

ଜାଲେ ନପଡି ଆଉ

ସୁଧୁରି ଯାଆ ତୁ

ବେଳ ଥାଉଁ ।

ହେ! ମୃତ୍ୟୁ

ନୀରବେ ଆସି

ତୁମେ ଛାଡିଯାଅ

କଳରବ ଏଇ ସମାଜେ

ଭଲକୁ ଝୁରନ୍ତି ସର୍ବେ

ଗୁଣ ବଖାଣି ଗର୍ବେ

ତୁମ ଆସିବାରେ ।