ନିର୍ଲଜ୍ଜ ଅନ୍ଧାର

କେତେକ ରାତି ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ଆସନ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ, କିନ୍ତୁ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ । 

ମନ ଅମାନିଆ ଜହ୍ନ ରାତି , ଶୀତଳ କରି ପାରେନା ଦେହର ତାତି  

ସେଇ ରାତି, ଯାହାର ଅସମ୍ଭବ ନୀରବତା, ଲୁହକୁ ଆଖି ପାଖକୁ ଟାଣି ଆଣେ ।  

 

ବଂଚି ସାରିଥିବା ବର୍ଷ ମାନଙ୍କୁ ଏକାଠି କରି ବିଡା ବାନ୍ଧିଦେଲେ, 

ନିଜକୁ ଓଜନିଆ ହୋଇ ଯାଇଥିବାର ଅନୁଭବ ଲାଗେ ।   

ବାଳ ଗୁଡାକ ଧଳା ହୋଇଯାଇଥାଏ ।  

ବୁଢା ଆଙ୍ଗୁଠିର ଆକୃତି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ସାରିଥାଏ ।    

ଲାଇଟ୍ ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ପଡେ, ନିଜକୁ ଲଙ୍ଗଳା କରିବା ବେଳେ ।

ନାଟକର ପରଦା ତ ଉଠେ, 

କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମ ଦୃଶ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଉ ହେଉ, ଦି ଏଣ୍ଡ୍ ଆସିଯାଏ । 

ଭୋକ ଥାଇ, ପେଟ ପୁରିଗଲା ପରି ଲାଗେ ।  

ଲଙ୍ଗଳା ଦେହଟା କୁନ୍ଥେଇ, କର ଲେଉଟି ଶୁଏ ।   

ଆଉ ମନେ ପକାଏ ପୁରୁଣା ସିନ୍ ସବୁ ନାଟକର, 

ଯାହା ଦିନେ ବହୁତ ହିଟ୍ ହୋଇଥିଲା ।

ଇଛା ଥିଲା ଭୁଲି ଯିବାକୁ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ, ବାହାରର ଆଲୁଅକୁ ।  

ଇଛା ଥିଲା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ୱାସ କରି ନେବାକୁ, କେବଳ ଅନ୍ଧକାରକୁ । 

ଅନ୍ଧାର ସାମ୍ନାରେ ଥିଲା, 

କିନ୍ତୁ ପୁରୁଣା ଅନ୍ଧାର ପରି ମନଲୋଭା ନ ଥିଲା । 

ଘରର ଝର୍କା ଖୋଲା ରହି ଥିଲା ଓ ପର୍ଦା ବି ପଡି ନଥିଲା ।

ଅନ୍ଧକାର ଗୋଟେ ବିରାଟ ନିର୍ଲଜ୍ଜ, ମିଥ୍ୟାବାଦୀ । 

ସାମ୍ନାରେ ଛିଡା ହୋଇ ହସୁଛି, କାନ ପାଖେ ଫିସ୍ ଫିସ୍ କହୁଛି - 

ଅନ୍ଧାରକୁ ଅନ୍ଧ ଭାବରେ ସବୁବେଳ ପାଇଁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ନେବାକୁ ! 

ଅନ୍ଧାର ସେପଟେ ବି କିଛି ନାହିଁ । 

ଓସ୍ତ ପତ୍ର ଉପରେ ପଡିଥିବା କାକର ମାନେ, 

ଜହ୍ନ କିରଣରେ ଶୁଖି ଆସିଲେଣି । 

ଆଗକୁ ଗୋଟେ ଲମ୍ବା, ବହୁତ ଲମ୍ବା ରାତି ଆସୁଛି । 

ଯେଉଁଠି, ନ ଚାହିଁଲେ ବି, ଉଜାଗର ବିତେଇବାକୁ ପଡିବ ।

ଆଖି ନିଜକୁ ଅନ୍ଧାରରେ ପଢି ନେବ ।

  

ଅନ୍ଧାର ସେପାଖେ କିଛି ନାହିଁ ।

ଘାସ ଉପରେ କାକର ପଡି ରହିଥିବ । 

ଅତି ନିକଟରେ ନିରବ ବାଦ୍ୟ ବାଜିବା ଆରମ୍ଭ କଲାଣି । 

ଆଗରେ ଫମ୍ପା ପାହାଚ ସବୁ ଦେଖା ଦେଲେଣି ।

ତୁମକୁ ସମ୍ମାନର ସହ ଅନ୍ଧାରର ଆର ପଟକୁ ନେଇ ଯିବ ।