ଅଜ୍ଞତା

ଦେଖି ଇଚ୍ଛା କରି, ବୋହୂ ଆଣେ ମାଆ,

ନିଜ ପୁଅ ବିକ୍ରୀ କରି , 

ମାଆ ରୂପ ଛାଡି, ଶାଶୁ ହୋଇଯାଏ,

ନିଜର ସ୍ୱାର୍ଥ ଜାବୁଡି । 

ଧନାଢ଼୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିର, ରୂପବତୀ କନ୍ଯା,

ସେ ଯେ ଯାହା ଯେବେ ଚାହେଁ , 

ଶିର ପୀଡା ହୋଇ, ବୁଦ୍ଧି ବଣା ତା' ର,

ନିଦାଘେ କମ୍ବଳ ନିଏ । 

ଦୁର୍ଭାଗ୍ଯରୁ ଯଦି, ମଧ୍ଯବିତ୍ତ ଘରୁ,

ବୋହୂ ଆସିଗଲା ଘର , 

କପାଳ ଫାଟିଲା, ବୋହୂଟିର ସେଠି,

ହୁଏ ଖାଲି ହରବର । 

ଶାଶୁ ଝିଅ ତହିଁ, ଭଗ୍ନୀ ରୂପ ଛାଡି,

ଦୁର୍ଗା ରୂପେ ହୁଏ ଛିଡା , 

ତିଳ ତାଳ କରି, ହୋଇ ଫଁଫଁ,

ଚାହେଁ ଅସୁଲ କରିବ ଭଡା । 

ଯାହା ଝିଅ କହେ, ସବୁ ଠିକ୍ ଠିକା,

ବାପା ମାଆ ଙ୍କ ର ମତ , 

ଘର ମୁରବିଙ୍କ ଈଦୃଶ ମତରେ,

ଝିଅ ମୁହଁ ବଢେ ସତ । 

ଶ୍ୱଶ୍ରୁଜା ଯାଆନ୍ତେ, ଶ୍ୱଶୁରାଳୟକୁ,

ଆରମ୍ଭି ଦିଏ ତା' କର୍ମ , 

ଶ୍ୱଶ୍ରୁ ସ୍ୱାମୀ ମାରି, ଶ୍ୱଶୁର ନ ମାନି,

ଆଚରେ ତାହାର ଧର୍ମ । 

ଘର ମୁନିବଙ୍କୁ କରେ ନିବେଦନ

ମାଗୁଣି ଶୁଣିବା ହୁଅ , 

ଯେପରି ଚାହୁଁଛ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବୋହୂ ଠାରୁ

ଝିଅକୁ ସେ ଶିକ୍ଷା ଦିଅ ।