ଶୀତ ଆବାହନୀ

ସରସୀ କୂଳରେ ଅଳସ ଭଙ୍ଗିରେ ସ୍ନାନ ସାରି ଆଈ ଧାଏଁ ,

ତୁଳସୀ ମୂଳରେ ଆଳତି ସାରି ସେ କାର୍ତ୍ତିକ କାହାଣୀ ଗାଏ।

ପ୍ରତ୍ୟୁଷ ଆଳତି, ଘଣ୍ଟ, ଶୁଭ- ଶଙ୍ଖ, ଗୀତା- ଭାଗବତ ଧ୍ୱନି,

ଉଷା ଅବକାଶେ ଆକାଶ ଦୀପଟି ଗାଏ ଶୀତ ଆଗମନୀ ।

ଗାଁ ନଈ ଧାରେ, ସରସୀ ଜଳରେ, ଧୂଆଁ ଛିଟା ସେବେ ଦିଶେ,

ହେମନ୍ତ ସକାଳ, ଭ୍ରମ ରଚେ ମଧ୍ଯ, ରୂପେଲି ଗାଲିଚା ଘାସେ।

ନଦୀ ତୁଠୁଁ ଫେରେ ପଲ୍ଲୀ ଲଳନାଟି " ଛୋଟଦିନ ପରା" ଭାସି,

ଶୀତ ଆଗମନ ସଙ୍କେତ ଦିଏ, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେଲେ ନଭେ ହସି।

କୃଷକ ବନ୍ଧୁଟି ନିଜର ସାହସ ଶସ୍ଯ କ୍ଷେତ୍ର ଖୁସି ଦେଖି ,

ଗୋଧୂଳି ଲଗ୍ନରେ ଥକା ମେଣ୍ଟାଏ ସେ ଆଶାର-ସୌଧ ପରଖି।

ଦୂର ଦୂରାନ୍ତରୁ ପକ୍ଷୀକୂଳ ଧାଏଁ ରହିବାକୁ ନଳବଣେ ,

ଶୀତକୁ ସୂଚାଇ ନଳବଣେ ପକ୍ଷୀ ନିଜକୁ ସୁରକ୍ଷା ମଣେ ।

ଗ୍ରାମପଥ ଦେଇ କୃଷକ ବନ୍ଧୁର କାନ୍ଧେ ଶସ୍ଯ ଭାର ଆସୁ ,

ଶୀତ ଆଗମନୀ; ସ୍ୱାଧୀନ ମଣିଷ, ସଞ୍ଜିବନୀ ଛିଞ୍ଚି ହସୁ ।