ଭଗ୍ନ ଶିଳାପଟ୍ଟ

କେବେ ତୁମେ ବ୍ୟକ୍ତ, ବ୍ୟଥିତ ପ୍ରାଣର,ନିଃସଂକୋଚ ଅନୁରାଗ ,

କେବେ ପ୍ରବଞ୍ଚନ,ବ୍ୟଙ୍ଗ ବ୍ୟାଖ୍ୟାନ,ବିରାଗ ବିରାଟ ଦାଗ । 

ପୁଣି ତୁମେ ଦୃଶ୍ୟ, ଜୀବନ ସର୍ବସ୍ୱ, ଦିନାର୍ଦ୍ଧର ସୁଖ ସ୍ୱପ୍ନ ,

ହୁଅ ତେବେ ଦୀପ୍ତ, ଲୌହିତ୍ୟ ଶର୍ବରୀ,ପରଶ୍ୱ ପରସ୍ୱ ଚିହ୍ନ । 

ଯେବେ ତୁମେ ସିକ୍ତ ଶୀତୁଆ ଶଯ୍ୟାର ନିଶ୍ୱସନ ପ୍ରଖରତା ,

ହୋଇଯାଅ ରିକ୍ତ,ସଂଭାବ୍ୟ ରହିତ, ଭାସିବା ଭାଷିବା ସତ୍ତା ! 

ବିକ୍ଷିପ୍ତ ବିଚାର, ଅପୂତ ମନକୁ, ନିର୍ଦ୍ଦେଶି ନିଠୁର ବାଣୀ ,

ଶିକ୍ଷା ଅନ୍ତରାଳେ ଅନ୍ୟାସକ୍ତ ଶିଖା, ଅନାସକ୍ତ କହେ ଜାଣି ।

ନବ ଆବାହନେ ଭିନ୍ନ ଭୂକମ୍ପନ, ନମ୍ର ଅନ୍ତର୍ଦାହ ଭ୍ରମେ , 

ଭାବଗର୍ଭ ଭାବ,ଭୀତି ସଞ୍ଚଳନ, ସନ୍ମାର୍ଗ ସୂଚାଏ ମର୍ମେ ।

ପାନ୍ଥଶାଳା କେବେ ,କ୍ଲାଂତ ପଥିକକୁ, ମାଗେ ନାହିଁ ପରିଚୟ , 

କେବେ ତୁମେ ଥିବ, ମୁଁ ବୋଧେ ନଥିବି, ଖେଳ ନିୟତି ନିର୍ଣ୍ଣୟ !

ସକ୍ତି ଭୁକ୍ତଭୋଗୀ, ଆଶଂକିତ ଆଶା, ବିଡମ୍ବିତ ଶକ୍ତ ଚୋଟ ,

ମୁଁ ପୁଣି ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ, ନକ୍ତ ନିର୍ବିରୋଧ, ଧାର୍ଯ୍ୟ ଭଗ୍ନ-ଶିଳାପଟ୍ଟ ।