ଅଭାଗା ମଣିଷ -ଲୁହ

ଆବେଗ ପ୍ରବଣ ମଣିଷର ମନ

ଭାଙ୍ଗି ଗଲେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ବନ୍ଧ

ଝରେ ଅବିରତ ଆଖିରୁ ଲୋତକ

ମାନେ ନାହିଁ ବନ୍ଧ ବାଡ଼ ।

ଦୁଃଖ ଅବଶୋଷ ପୀଡ଼ା ନିର୍ଯାତନା

ହୁଏ ଯେବେ ଦୁର୍ବିସହ

ଶୟନେ ସ୍ୱପନେ ଅବା ଜାଗରଣେ

ଗୁମୁରି ଉଠଇ କୋହ ।

ଫାଟିଯାଏ ବୁକୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା କାତରେ

ଦୁଃଖ ହୁଏ ମର୍ମଭେଦୀ

ଚିତ୍କାରେ ମଣିଷ ଲୁହ ଆର୍ତ୍ତନାଦେ

ଅନ୍ତର ହୁଏ ତା ରୁନ୍ଧି ।

ବିଷମୟ ଯେଣୁ ବିଷାଦର ଯୋଗ

ରୋଦନ କଷ୍ଟ ବେଦନା

ପ୍ରିୟ ପରିଜନ ସର୍ବେ ଦେଇଥାନ୍ତି

ଆଶ୍ୱ।ସନା ପ୍ରବୋଧନା ।

ମଣିଷ ଅଟଇ ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ

ଏକା ପାରିବନି ବଞ୍ଚି

ସୁଖେ ଅବା ଦୁଃଖେ ହୋଇ ସହଭାଗୀ

ମିଳିମିଶି ରହେ ତିଷ୍ଠି ।

ପରଙ୍କୁ ଭାବିବା ଆପଣାର ପ୍ରାୟ

ନ ଦେବା କା ମନେ ଦୁଃଖ

ନିଜ କାରଣରୁ ନ ଭୋଗୁ କେ କଷ୍ଟ

ସଙ୍କଳ୍ପ ନେବା ଉଚିତ ।

ସଦବୁଦ୍ଧି ପ୍ରଭୁ ଦିଅନ୍ତୁ ସଭିଙ୍କୁ

ବିକଶୁ ମାନବିକତା

ଜ୍ଞାତ ବା ଅଜ୍ଞାତେ ବିବେକାନୁଶାସନେ

ଆଚରନ୍ତୁ ସୈ।ଜନ୍ୟତା ।