ଆଉ ପାରୁନାହିଁ ରହି

ଓଠଟି ସତେଜ ଗୋଲାପ ପାଖୁଡା

ଚାଲି ତୁମ ରାଜହଂସି

ହସରେ ପିରତି ମହୁ ଝରୁଥାଏ

କଥାରେ ବାଜଇ ବଂଶୀ ।

ନୀଳ ନୟନା ଗୋ ନୟନ ଯୁଗଳ

ଆକାଶଠୁ ନୀଳ ଲାଗେ

ଫିକା ପଡିଯାଏ ଜହ୍ନର ଜୋଛନା

ରୂପର ଚମକ ଆଗେ  ।

କି ସୁନ୍ଦର ଆହା କଳା ବଉଦର

ତନ୍ମୟା ଶ୍ଯାମଳ ବେଶ

ରଜନୀଗନ୍ଧାର ମହକ ସୁବାସେ

ଫୁଟୁଥାଏ ପ୍ରୀତି ହସ  ।

ଆସ ଥରେ ବାନ୍ଧିଦେବି ମୁଁ ସଖି ଗୋ

ତୁମ ସେ ରସମୀ ଗଭା

ନାଲି ଓଠ ଧାରେ ପ୍ରୀତିର ଲହଡୀ

ସତେ କିବା ମନଲୋଭା  ।

ବହିଗଲ ତୁମେ ହୃଦୟରେ ମୋର

ଚିର ସ୍ରୋତସ୍ବନୀ ହୋଇ

ବୁଣିଦେଲ ପ୍ରେମ ଚାରା ମନେ ପ୍ରିୟା

ଆଉ ପାରୁନାହିଁ ରହି  ।।