ଆଷାଢୀ କନ୍ୟା

ନୂଆ ଆଷାଢ଼ର ଛାତ ତଳେ ଯେବେ

ମଉସୁମୀ ତୁମେ ଥିଲ

ପହିଲି ପ୍ରଣୟ ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜରେ

ବ୍ୟଥା ଅନ୍ତରରେ ଦେଲ ।

ଚହଲେଇ ଦେଲ ମେଘମାଳା ସହ

ବର୍ଷାରେ ଦେଲ ପ୍ରୀତି

ମେଘ ମହ୍ଲାରର ରାଗ ଶୁଭୁଥିଲା

କଦମ୍ବର ଫୁଲ ସାକ୍ଷୀ ।

ଭିଜୁଥିଲ ତୁମେ ଅଶ୍ରୁଳ ଆଖିରେ

ତୁମେ ସେ ଆଷାଢୀ କନ୍ୟା

ମଧୁ ମାଳତୀର ମନ ଥିଲା ତୁମ

ଆଖିରେ ଥିଲା ତ ବନ୍ୟା ।

ଅଙ୍ଗରେ ଅଙ୍ଗରେ ନାଲି ଛିଟ ଶାଢୀ

ଚମ୍ପା କଢିର ଆଙ୍ଗୁଠି

କୃଷ୍ଣ ଚୂଡା ନାଲି ରଙ୍ଗ ଯେ ଉକୁଟେ

ଓଠେ ଜୁଆର ଯେ ଫୁଟି ।

ଶ୍ରାବଣର ଭାବ ଚାହାଣୀରେ ଥାଏ

ଜହ୍ନରେ ଜାଗଇ ନିଶା

ତୃଷ୍ଣା ବଢିଯାଏ ପ୍ରିୟା କିଏ ଦେଖି

ମନେ ଚଇତାଳି ବସା ।

ହଜିଯାଏ ସ୍ୱପ୍ନ ନିଦ ଆସେ ନାହିଁ

ବ୍ୟାକୁଳତା ବଢିଯାଏ

ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେତ ବିତିଯିବ ଦିନ

ବିଶ୍ୱାସରେ ପ୍ରୀତି ଥାଏ ।

କଅଁଳ ଛାତିକୁ ଭିଜେଇ ଦିଅ ଯେ

କେତେ କର ଅଭିମାନ

ସଞ୍ଜ ନଥାଇ ବି ଗୋଧୂଳିରେ ଆସ

ଛାଡି ଦିଅ ତୁମ ମାନ ।

ତୁମରି ହସରେ ଅନେକ ଆଶାର

ଜୁଆରିଆ ଢେଉ କେତେ

ଅଳପ ହସର ଚନ୍ଦ୍ରମା ଖେଳେ

ଭାବନାରେ ମନ ତାତେ

ପଣତ ଭରିଛ ବନ୍ଧନରେ ସତେ

ପ୍ରୀତି ଶିକୁଳିରେ ଛନ୍ଦା

ମନ ଖୋଜେ ସାଥି ରହୁ ସାଥି ପ୍ରୀତି

ହେଉ ଆତ୍ମୀୟତା ବନ୍ଧା ।