ଆଶା

ମୁଁ ନୀରବ ଶ୍ରୋତାଟେ ,

ପାଏ ଯହିଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଆନନ୍ଦ 

ତୁମରି ଶବ୍ଦରେ 

ସ୍ଵତଃସ୍ଫୂର୍ତ୍ତ ଆବେଗରେ ।

ଯାହାବି ପ୍ରକାଶ କର ...

ଦୃଶ୍ୟମାନ ବାସ୍ତବର

ଲାଗେ ପ୍ରତିଧ୍ୱନି ,

କାହିଁକିନା ... ପ୍ରତିବର୍ଣ୍ଣ

ପ୍ରାଣକୁ ଜାଗ୍ରତ କରେ ।

ଭାବର ଫାଶରେ 

ଏମିତି କେମିତି ...

ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଏ

ତୁମ ଚେତନାର 

ପୂର୍ଣ୍ଣତମ ଶାବ୍ଦିକ 

ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ଯ ବୋଧରେ ।

ସେ ପ୍ରତିଟି ଧ୍ବନିରୁ

ଝରୁଥିବା ଭାବର ମାଧୁର୍ଯ୍ଯ ,

ଉତ୍ତୋଳନ କରେ ଆଉ

ସନ୍ନିହିତ ହୋଇଯାଏ ,

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ମର୍ମେ ମର୍ମେ

ଅନୁରାଗେ ଅନୁଭବ କରେ ।

ଇଏ କ'ଣ ପ୍ରେମର ଅର୍ଚ୍ଚନା

ଅବା ଶୁଭ ଅନୁକୂଳ

କେଉଁ ଏକ ସଂପର୍କରେ ,

ଅବା ଇଏ ହୃଦୟର

ପ୍ରଗାଢ ପ୍ରଣୟାନୁରକ୍ତି 

ଏ ଶୃଙ୍ଗାରି ଚେତନାରେ ।