ମୌସୁମୀ ବେଶରେ

ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ ,

ଜହ୍ନ ନାହିଁ, ତାରା ମାନେ ବି ...

ଧଳା ମସ ମସ ବାଦଲ ମାନେ

ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଥିଲେ 

ଭାରି ମୁଲାୟମ ...

କାହିଁ, ସେମାନେ ବି ନାହାନ୍ତି ।

କଳଙ୍କିନୀର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ଜ୍ୟୋସ୍ନା

କଳା ମିଟି ମିଟି ସଚରାଚର

ଅଢୁଆଳେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ,

ଲାଗେ ଏଇ କିଛି ଦିନୁ 

ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ଅବା ସେ ବି

ଟିକିଏ ବିରତି ପାଇଁ ।

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ରଜନୀର ଇଲାକାରେ

କେତେ ଗଭୀରତା !

ପୁଣି ଏତେ ମୁଗ୍ଧ ମୂର୍ଚ୍ଛନା 

ପାଇଲା କେଉଁଠୁ ,

ନିସ୍ତବ୍ଧତା ଭିତରେ ରହି ରହି

ସୁଁ ସୁଁ ପବନର ପଞ୍ଜରା ଥରା ଧ୍ଵନି ,

ଦୁଲୁକାଇ ଦେଲା ଭଳି ଶୀତଳତା

ଶରୀରକୁ ଶିହରାଇ ଦେଲା

ଷୋଳଷୀର ବେଗ ଆଉ ବାଗ ପରି ।

କଳା ମେଘୀ ପାଟ ଶାଢ଼ୀ

ହଁ ... ହଁ ... କଳା ମେଘୀ 

ଚିକ୍ ଚିକ୍ କରୁଥିଲା ,

ନୂଆ ଶାଢ଼ୀ ତ ...

ବୋଧ ହୁଏ ଚାଲୁ ଚାଲୁ 

ଘଷି ହୋଇ ଫଡ ଫଡ ଶୁଭୁଥିଲା ।

ଉଦାସ ପ୍ରାଣରେ ମ୍ଳାନ ସ୍ଵପ୍ନ

ଏକ ନିଷ୍ଫଳ ପ୍ରୟାସ ,

ଯେମିତି କି ଲମ୍ବା ରାସ୍ତାଟିରେ

ଏକ ସୁଦୀର୍ଘ ପୂର୍ଣ୍ଣଚ୍ଛେଦ ।

ହେଲେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦୃଶ୍ୟ , ଅନୁଭୂତ

ନିଶ୍ଚଳ ବକ୍ଷର ଦୁର୍ଗରେ ,

କାହା ପହିଲି ବୁନ୍ଦାର ସ୍ପର୍ଶରେ ।

ଟପ ଟପ ସତେ ଅବା 

କଳା ମେଘୀ ବଧୂର ନୂପୁର 

ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ଅଳପ ବେଳରେ ,

କିଏ ଦେଲା ପ୍ରତିଶୃତି ନିରବରେ

ଚାଲିବାକୁ ଲମ୍ବା ବାଟ ସ୍ଵପ୍ନର ସାଥିରେ ।

ଲାଗୁଥିଲା ରାତିଟା 

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସନ୍ତର୍ପଣରେ 

କଳା ମେଘୀ ବଧୂର ଆଗରେ ,

ଚେତନାର ନିରବତା

ଭାଙ୍ଗୁଥିଲା ଢେଉ ସିନା

ବିନା ଜୋଛନାରେ ।

ଖାଲି ଯେ ଜହ୍ନ ତାରା ,

ସଫେଦ ଆକାଶ ମାନେ 

ଭରି ଦେବେ ଉତ୍ସାହ ...

ଦେଖିବାକୁ ସ୍ଵପ୍ନ ମାନ ସକାଳ ଯାଏଁ !

କେହି ବି କରିବେ ସ୍ପର୍ଦ୍ଧିତ ପ୍ରବେଶ

ଢାଳି ଶୀତଳ ପୀୟୂଷ ...

ହୋଇ ପାରେ ଏ ମୌସୁମୀ ବେଶରେ ।

    ***