ମୁଁ ଶବ କହୁଛି

ବିସ୍ମୃତିର ଗର୍ଭ ଗୃହରୁ ପୁଣି ଥରେ

ଶବଟିଏ ହୋଇଗଲା ପରେ ,

ଚେଇଁ ଉଠିଲେ ... ନିଦ ଭାଙ୍ଗି 

ମୋହ , ମମତା , ଆବେଗର

ସଂଭ୍ରାନ୍ତ ସଂସାର ଆଉ ସମାଜ ।

ଆଧୁନିକ ମଣିଷର ତୀକ୍ଷ୍ଣ ବୋଧ

ଭରିଥିବା ବିଶ୍ୱାସ ଓ ଆଶ୍ଵାସନା

ମୁହୂର୍ତ୍ତକେ ଭେଟି ଦେଇଛି

ଶୂନ୍ୟତା ବିବଶତାର ଅନ୍ତିମ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ସାରା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ପଞ୍ଚ ଭୂତ

ଏଇ ପ୍ରଶ୍ଵାସରେ ଭରିଛି 

କେବେ ସେଇ ପୁବେଇ ପବନକୁ ,

ବସନ୍ତରେ ପିଇ ପିଇ ଆମୋଦିତ

ସୁବାସିତ ଶାନ୍ତ ମଳୟକୁ ।

ହେଲେ ଆଜି ମୁକ୍ତ ରାହା ପାଇଁ

ଅଦୃଶ୍ୟ ଭୂତାଣୁର ବିରୋଧାଭାସ ...

ଖାଲି ଚକିତ କରିନି -

ମୁଁ ଗୋଟେ ମଣିଷର ଅହଂକୁ

ଭାଙ୍ଗି ଚୁରମାର କରି ଦେଇଛି ,

ଅସହାୟ ଜୀବନର ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ମର୍ମକୁ

ନିର୍ଯ୍ୟାତିତ ଚରିତ୍ରଟେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଭୋଗୁଛି ।

ଟାଣ ଛାତି ଟାଣି ହୋଇ

କାତରରେ ଅବଶ ହେଲାଣି ,

ବଞ୍ଚିବାର ଅଧିକାର ବୋଧ

ମଥାନତ କରି ସାରିଲେଣି ,

ଆଉ , ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଲିପସା ମାନେ

ପରାସ୍ତ ଯୋଦ୍ଧା ସାଜିଲେଣି ।

କେବଳ ... ମୃତ୍ୟୁର ଆଶ୍ଵାସନା

ଚିରନିଦ୍ରାର ଶାନ୍ତି ତା'ରି କୋଳରେ !

ବଞ୍ଚିବାରେ ମାଦକତା ନ ଥିଲା 

ମୁର୍ଦ୍ଦା ହେବାରେ ବି ନାହିଁ 

ଆଦିମ ସେ ହରିଜନ ହୀନଜନ ପରି

ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ମଣିଷଟେ ହୋଇଗଲା ପରେ ,

ଶରୀରଟା ଶବ ହୋଇ ପଡିଛି ଧାଡ଼ିରେ 

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଛି ପାଉଁଶ ହେବାକୁ

ଚିତା ହୋଇ ଶେଷ ନିଆଁର ସ୍ପର୍ଶରେ ।

କୃତିମ ବାୟୁର ଅଭାବରେ ,

ଶ୍ଵାସରୁଦ୍ଧ ହୋଇଗଲା ପରେ ,

ମୋ ମରିବାଟା କୃତିମ କି ପ୍ରାକୃତିକ

ମୁଁ କେମିତି ଭାବିବି ?

ମୋତେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭୂତାଣୁ ନୁହେଁ ,

ଶବ ଦେହେ ବିଶ୍ଵାସ ପଶିଛି ...

କେହି ନା କେହି ଅଦୃଶ୍ୟ 

ମୋ ଗଳାକୁ ଚାପିଛି ,

ମୁଁ ସତ କହୁଛି ... ମୁଁ ଶବ କହୁଛି ।

           ***