ଶ୍ରାବଣୀ

ବୈଶାଖେ ପୀଡ଼ିତ ଯେତେକ ବିକଳ

ଆଶା ଅସୁମାରୀ ବଳେ ହେଲେଣି ଚଞ୍ଚଳ

ମାଟିରୁ ଇଗଲ ଯାଏ ସଭିଏଁ କଲ୍ଲୋଳ

କଳା ବାଦଲର ଅଢୁଆଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଲୁଚିବାରେ 

ଖାସ୍ ତୁମ ଆସିବାର ଟିକେ ଝଲକରେ ।

ତୁମେ ଆସ ପରା ମେଘର ମହ୍ଲାରରେ

କୁହୁକ କବରୀର ସ୍ନିଗ୍ଧ ଶୀତଳତାରେ

ବିଜୁଳି କନ୍ୟାକୁ ଧରି ପଲକରେ ।

ଲାଗୁଅଛି ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଯାହା ଯାହା

ସବୁ ଯାକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗି ସାରିଲୁଣି ,

ତୁମ ସ୍ମୃତିର ଆସର କୋଳେ ବିଳାପ କଲୁଣି ।

ତୁମେ ଆସି ସ୍ପର୍ଶ କରିଗଲେ , ଅନୁଭବ କରିହୁଏ

ପୂର୍ଣ୍ଣତାକୁ ମୁକ୍ତିକୁ ଆଉ ମୁକ୍ତିର ଆନନ୍ଦକୁ ।