ନିଃସଙ୍ଗ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ବେଳେବେଳେ କାହିଁପାଇଁ 

       ଇଛା ଜାଗେ ଏଇ ମନେ 

ନିରୋଳାରେ ମନଖୋଲି

        କାନ୍ଦିବାକୁ ଉଚ୍ଚସ୍ୱନେ ।

ଯେଉଁଠାରେ କାନ୍ଦିବାର 

          କାରଣ ପଚାରିବାକୁ 

କେହି ନଥିବେ ପାଖରେ 

         ସେ ଲୁହକୁ ପୋଛିବାକୁ ।

ଛାତି ତଳେ ଚାପି ହୋଇ 

           ରହିଥିବା କଷ୍ଟ ସବୁ 

ନିର୍ବିଘ୍ନରେ ନିକାଂଚନେ 

        ଛାଡିଦ୍ୟନ୍ତି ଶୁନ୍ୟତାକୁ ।

ମାଗନ୍ତି କୈଫୟତ ତାକୁ 

         ଗୋଟି ଗୋଟି ଲୁହେଭାଷୀ 

ପ୍ରତିଧ୍ୱନି କି ଦିଅନ୍ତା

          ସେ ନିର୍ଜନ ଶୁନ୍ୟ|କାଶୀ ।

ଅମାନିଆ ଅଶ୍ରୁମାନେ 

          ଗଲେ ତୁହା ତୁହା ବର୍ଷି 

ବିଷାଦ ପାହାଡୁ କିଛି 

            ପଥର ପଡନ୍ତା ଖସି ।

ହାଲୁକା ଲାଗନ୍ତା ହୃଦ 

             ଅନ୍ତତଃ କିଛି ଦିନକୁ 

ଆସନ୍ତା କି ଶାନ୍ତି ନିଦ୍ରା

              ଦୁର୍ବିସହ ଜୀବନକୁ ।

             

ଆଖି କୋଣ ଲୁଚା ଅଶ୍ରୁ 

         ହୃଦ କୋଣ ଲୁଚା ବ୍ୟଥା 

ମହଣ ମହଣ ଭାରି 

           ଲାଗେ ଛୋଟ ହୃଦୟଟା ।

ବନ ପୋଡ଼ିଗଲେ ସିନା 

            ଜାଣନ୍ତି ସରବ ଜନେ 

କୁହୁଳି କୁହୁଳି ଜଳେ 

            ମନ, ନ ଜାଣଇ ଆନେ ।

ଦୁଃଖ ପ୍ରିୟ ପରିଜନ, 

             ସୁଖ ସୁଦୂର ଅତିଥି 

ଇଛା ହେଲେ ବୁଲି ଆସେ 

           କେବେ, ନ ଜଣାଇ ତିଥି ।

ପଥୁରିଆ ଦୁଃଖ ପରବତ 

                ଡରାଏ ଜୀବନ 

ଅସମାହିତ ଅଙ୍କ ଏ 

              ଜୀବନ ଜ୍ୟାମିତି ସ୍ଵନ ।

ହେଲେ କାଳ ଲୁହଗୁଡା, 

            ମାୟାବୀ ହେମ ହରିଣୀ 

କେବେ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ 

          କେବେ ରୁହେ ଆଖି କୋଣୀ ।

ବିଦଗ୍ଧ କରଇ ମନ 

           ଦୁଃସହ ଲାଗଇ ପ୍ରାଣ 

ପାରେ ନାହିଁ କହି କା'ରେ 

            ନାହିଁ ସହେ ଏ ଜୀବନ ।