କୃପା କୈବଲ୍ୟା

ମା'ଲୋ ମା' ତୁଳସୀ କୃଷ୍ଣଜୀବନୀ

ବୃନ୍ଦା, ବୃନ୍ଦାବନୀ, ବିଶ୍ୱପାବନୀ

ପବିତ୍ରରୁ ତୁ ଲୋ' ପବିତ୍ରତମା

ମହିମାମୟୀ ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରିୟତମା ।

କେତେ ତପଜପ ତୁ ଥିଲୁ କରି

ପ୍ରଭୁ ତୋତେ ଛନ୍ତି ମଥାରେ ଧରି 

ଯା' ପୟର ଭଜନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା,ହର

ତାଙ୍କରି ମସ୍ତକେ ବାସ ତୋହର ।

ବିଶ୍ୱକଲ୍ୟାଣାର୍ଥେ ତୋ ଅବିଚାର

କରିଥିଲେ କେବେ ବୋଲି ତୋ'ଠାର 

ଲକ୍ଷେ ପୂଜା ଥୁଆ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପାଶ

ବିନା ତୁଳସୀରେ ନୁହନ୍ତି ତୋଷ ।

ପ୍ରତି ହିନ୍ଦୁ ତା'ର ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ

ତୋତେ ଥାପିଥାଏ ଭକ୍ତି ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

ଶୁଭେ ବାହାରିଲେ ତୋ ମୁହଁ ଚାହିଁ

ଯାବତ୍ୟ ବିପତ୍ତି ହରଣ ହୋଇ ।

ଚେର, ମୂଳ, ପତ୍ର ଗୁଣ ଅଶେଷ 

ତିତିଶକୋଟି ଦେବତାଙ୍କ ବାସ

ମୂଳମାଟି ତୋର ଏତେ ପବିତ୍ର

ମଥାରେ ମାରିଲେ ଶୁଭ ସର୍ବତ୍ର ।

ଗଙ୍ଗାଜଳେ ତୁଳସୀ କଲେ ପାନ

ସାର୍ଥକ ହୁଅଇ ନର ଜନମ 

ଅନ୍ତ କାଳେ ନର ତୁଣ୍ଡେ ତୁଳସୀ

ପାଇଥିଲେ ହୁଏ ବୈକୁଣ୍ଠବାସୀ ।

କାର୍ତ୍ତିକେ ତୋ କୀର୍ତ୍ତି ସର୍ବ ବିଦିତ

ପ୍ରାତଃ ସ୍ନାନ, ଦୀପଦାନେ ତୁ ପ୍ରୀତ

ସ୍ୱୟଂ ପ୍ରଭୁ ମୁଣ୍ଡେ ମୁଣ୍ଡେଇଅଛି

ତୋହର ସନ୍ତୋ6ଷ ତାହାର ପ୍ରୀତି ।

ହେବାକୁ ତୋର ମା' କୃପାର ପାତ୍ର

ମହିମା ବଖାଣ ଧୃଷ୍ଟତା ମାତ୍ର

କୈବଲ୍ୟଦୟିନୀ ଲୋ ମାତା ରାଣୀ

ମୁଁ ପତିତା ତୁ ପତିତପାବନୀ ।

କୃଷ୍ଣପ୍ରିୟା ବୋଲି ଖାଲି ଜାଣିଛି 

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ତୋ' ପାଦେ ମଥା ବାଢିଛି 

ଅଜ୍ଞାନ ବାଳୁତୁ ତୋତେ ସେବିଛି

ବିଶ୍ୱାସେ ତୋ' ପାଶେ ବନ୍ଧା ପଡିଛି ।

ଦୟିନୀ କରୁଛି ଦୁଃଖର ଘାଟେ

ଜଳୁଛି ପରାଣ କଷଣ ହାଟେ

ବେଳ ତ ଅବେଳ ଘୋଟେ ଅନ୍ଧାର 

ଦୟାବହି ମା'ଲୋ କରୁଣା କର ।

ନ୍ୟାୟ ଉପରେ ଅନ୍ୟାୟ ପ୍ରହାର

ବୁଜନୀ ଚକ୍ଷୁ ଆଜି ଲୋ' ମା' ମୋର

ଅମୃତଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାହିଁଦେ ଥରେ

ଘୁଂଚିଯାଉ ଦୁଃଖ ଦରିଆ ପାରେ ।

କୂଳେ ଲଗା ନାଵ ଅଗାଧ ଜଳୁ 

ଉଡାଅ ଯଶ ତୋ ମରତ ତଳୁ 

ଖ6ଡ୍ଗ ଛେଦି ମା' ବିପତ୍ତି ସଂହାର

ଧର୍ମ ଧ୍ବଜା ଉଡୁ ସର୍ବତ୍ର ତୋର ।