ଆହତ ଆବେଗ

ହୃଦୟ ତଳର ମରମ ବେଦନା

କିଏ ବୁଝେ କିଏ ନୁହେଁ ,

ଆଶା କରିବାଟା ଉଚିତ ନୁହଁଇ

ମିଳେ ମନ ଯାହା ଚାହେଁ ।

ଅନ୍ୟକୁ ଆଙ୍ଗୁଠି ଗୋଟେ ଦେଖେଇଲେ

ରହେ ଚାରି ନିଜ ଆଡ଼େ ,

ଉପଦେଶ ଦେବା ବହୁତ ସହଜ

କାର୍ଯ୍ୟ ବେଳେ କେ' କୁଆଡ଼େ ।

ଧର୍ମ ବଡ଼ ଦାଣ୍ଡ ବୁଝିବ କି ଭଣ୍ଡ

ଆବେଗର ମର୍ମାହତ ,

ଆପଣା ଜନକୁ ହରେଇ ଥିବ ଯେ

ବୁଝିବ ଆନର କ୍ଷତ ।

କହିବା ଗାଇବା ବଡ଼ କଥା ନୁହେଁ

କହିବା ବୁଝି ମହତ୍ତ୍ଵ ,

ଆନ ହୃଦୟରେ ଦୁଃଖ ଦେଲେ କିବା

ବଢ଼ିବ ନିଜ ନିଜତ୍ବ ।

ଅନ୍ୟଠୁ ସମ୍ମାନ ପାଇବାକୁ ହେଲେ

ସମ୍ମାନ ଦେବା ନିଶ୍ଚିତ ,

ଅନ୍ୟ ଆବେଗରେ ଆଘାତ ଯେ ଦେବ

ଫେରିବ ତ ସୁନିଶ୍ଚିତ ।

ଆଜି ଅବା କାଲି ବୁମେରାଂ ହୋଇ

ନିଜ ପାଇଁ ଥୁଆ ହେବ ,

ଅଭିନୟ ସ୍ଵର ନିଜ ବ୍ଯବହାର

ପରିଚୟ ଛାଡ଼ିଯିବ ।

କହିବାଟା ଏଠି ନିହାତି ସହଜ

ଲେଖିବାରେ ନାହିଁ ଶେଷ ,

ବାଃ ବାଃ ନେବା ପାଇଁ ସର୍ବେ ଦୌଡ଼ୁଛନ୍ତି 

ଫିଙ୍ଗି କଟାକ୍ଷର ଭାଷ ।

ସମ୍ପର୍କର ଭାଷା ବୁଝେଇ କୁହନ୍ତି

ସମ୍ପର୍କର ଅନ୍ତ କରି ,

ଅହଂ ଈର୍ଷ୍ୟା ଦ୍ୱେଷ କଥାରେ କାର୍ଯ୍ୟରେ

ନିଜ ହୃଦୟରେ ଭରି।

ଏମିତି କଥା ମୁଁ କହିବି କାହିଁକି

କାହା ମନେ ଦୁଃଖ ହେବ ,?

ଏମିତିକା ଶବ୍ଦ ଫିଙ୍ଗିବି କାହିଁକି

କାହା ହୃଦ ଜଳିଯିବ ।

ମିଛେ ହରି ନାମ ନେଲେ କି ହୋଇବ

ସତ୍ୟ କି ଲୁଚି ରହିବ ,?

ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବନ୍ଧ ବାଡ଼ ଟପି

ସତ୍ୟ ପ୍ରକଟ ହୋଇବ ।

ଧର୍ମ ଦରବାରେ ପୁଣ୍ୟ ତରାଜୁରେ

ହରି ବିଚାର କରିବେ ,

ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପଣେ ଶ୍ରୀହରି ଚରଣେ

 ସାତ୍ତ୍ୱିକ ସ୍ଵର ଭରିବେ ।