व्यथा बालमजूराची

सांगू माझी व्यथा कुणाला,

 मुकलो आहे बालपणाला .

हवेच का हे जगण्यासाठी,

 मजुरीचे मज ओझे पाठी .

निघून चालले बालपण माझे ,

डोळ्यातील ते स्वप्नही ताजे .

शिक्षणाचा हक्क मलाही,

कधी न वाटे दफ्तर ओझे .

कोवळ्या खांदयांवर माझ्या ,

जबाबदारीचे जोखड आले .

अवेळी बालमन माझे ,

प्रौढाहूनही मोठे झाले .

चिमुकल्या हातांवर माझ्या ,

कष्टाची का रेघ असे ?

वही - पुस्तकाची आस मलाही ,

ज्ञानाची मज भूक असे.

निष्पाप बालमन माझं ,

रित न माहित दुनियेची .

फुलण्याआधी कळी जीवाची ,

फिरली चक्रे दैवाची .

निरागस नजरेत माझ्या,

जिज्ञासा ती शिकण्याची .

भिती मलाही जगण्यासाठी ,

अस्तित्त्वाला विकण्याची .

मजुरीचा हा भार न पेले ,

व्यर्थ झुंजणे शरीराचे .

आयुष्याच्या चटक्यांनी का

वाढवावे अंतर वयाचे ?

वीतभर पोटासाठी लागली ,

मोलमजुरी अन् घाम गाळणे .

शिकण्याच्या या वयात माझ्या,

खडतर वाटेवरूनी चालणे .

नकोच आता बंधन कुठले ,

नकोच कुठली लाचारी .

मिळोत आम्हां हक्क आमचे ,

याहून नसे काय दुनियेत भारी .

जगायचे मज आहे आता ,

स्वतंत्र अन् स्वाभिमानाने .

सहानुभूतीच्या शब्दांपेक्षा,

जगू द्या मला ताठ मानेने !!