प्रीतीचा अंकुर

यौवनाचा भार देही, नवीन तुजला होता ।

प्रीतीचा अंतरी तेव्हा, अंकुर रुजला होता ।।1।।

शुभ्र दुधी कौमुदीचा, देह धुंद तेजवाही ।

पाहून साज निराळा, शृंगार लाजला होता ।।2।।

आस्तिक मीही त्यजिले, सारे तेहतीस कोटी

सांग तुजविण देव, कोणता पुजला होता? ।।3।।

विरघळवूनी मज, मधुलावण्यद्रावणी ।

गुंगवून ठेवण्याचा, तो छंद तुजला होता ।।4।।

भरगच्च माळलेला, फुललेला निशिगंध ।

गंधासह कुंतलात, हा जीव गुंतला होता ।।5।।

अर्धोन्मिलित नयनी, कुंद संधिप्रकाशात ।

भिजवून सर्वांगाला, काळही थिजला होता ।।6।।

वसंत येई बहरा, रंगीत इशारे दावी ।

तव स्तवणासाठीच, कोकीळ गुंजला होता ।।7।।

अल्लड क्रीडेत जेव्हा, नकळत स्पर्श झाला ।

बकुळ पलीकडचा, त्याने गंधाळला होता ।।8।।

सौंदर्यपटलावरी, तवरूप रेखिताना ।

न जाणो ईश्वराहाती, कोणता कुंचला होता ।।9।।