पळस

पळस

गेला सरून माघ,

धूर-धुक्याची लढाई ।

धुके टाकते मान,

उरे धुराची बढाई ।।

सरसावली सारी राई,

गर्द सावली दाटते ।

आडदांड चाफ्याला आज,

लाज स्वतःची वाटते ।।

तापलेल्या अंगणी,

आई वाळण मांडते ।

माहेराच्या काऊसाठी,

दाणे जाणून सांडते ।।

अंतःकरणाला वैशाख,

तिची प्रत्येक पहाट ।

रोज आईच्या डोळ्यात,

गौरी-गणपतीची वाट ।।

दूर रानात कोणी,

चार काटक्या वेचते ।

पिलांच्या पोटासाठी,

पाय निखारी टाकते ।।

किती उदासवाणे,

सारे भयाण भकास ।

जळणारे जाळणारे रान,

मन उदास उदास ।।

चटके खाऊन निजल्या,

आजोबांना मिळे समाधान ।

पानभर सावलीसाठी,

आयुष्याची दाणादाण ।।

स्वछायेच्या गर्वात,

देवळांचे कळस ।

हृदयाच्या आडोश्यात,

तळमळणारा पळस ।।