क्षणिक सुख

निसर्गाच्या सान्निध्यात मन आपोआप रमते

कुठल्याच अनावश्यक गोष्टींना प्राधान्य तेथे नसते

प्रत्येक जीव - जंतूंचे वेगळेच महत्व येथे असते

कोणत्याच चढाओढीची अपेक्षा अंतरंगी न बाळगते

जग आहे प्रत्येकाचे मी तर हे समजते

आहे जगण्याचा समान हक्क असंच गृहीत धरते

परंतु स्पर्धा जेव्हा होते सुरू विसरुनी सर्व जाते

स्वर्गासम असलेली धरा जणू यमनगरीत बदलते

अहंकार , मी पणा सारख्या गोष्टींचे महत्व किंचित वाढते

या मागे प्रेम , दया , आपुलकीचे तत्व फिके पडते

भावनांना नाही काहीच मोल कालांतराने कळते

माणुसकीची नाजूक कळी उमलण्या अगोदरच कोमेजते

विसरावे सगळ्यांनी राग , द्वेष अन् असूया मनापासूनी वाटते

जपा एकतेचा मंत्र , करा सर्वांवर प्रेम सल्ला हाच देते

सार्थक होवो क्षण अन् क्षण प्रयत्न सतत करते

क्षणिक सुख हे मानव जीवन अंततः मातीत जाऊन मिळते