नंदाच्या मनात आला पण मनातच ठेवला आणि फक्त हसली... स्वत:च्या रिकाम्या पोटाकडे पाहत... आपल्या प्रेमळ नजरेने...

“खरंच माणसाच्या दृष्टीचा कोन इतका लहान होऊ शकतो?”

मंदा मात्र उठली. दार उघडलं. चुल्ह्यावर पानी तापत ठीवलं. हातात नारळाचा घोळ घेतला अन आंगनवटा झाडू लागली.

घरी पोहचताच अखेर तिनं मनाचा हिय्या केला आणि खुरप्याच्या पाठीला धार लावली...

एका ग्रामीण वास्तवाची कथा विदारक सत्य सांगून जाते

त्या दिसापून नंदा रोज ‘चंद्र’ पाहू लागली...

एकाकी झाडाची गोष्ट

दिवाळी , दीपतेज, नाती, आपली, दुरावलेली