Library
फाटणे
फाटणे
फाटणे....
रावसाहेब जाधव (चांदवड)
टळटळीत दुपार टळत आली होती. सावल्या मावळतीकडे झुकू लागल्या होत्या. झाडाच्या बुडाजवळ बाडदन पसरून त्यावर बराच वेळ आडवं केलेलं अंग बसतं केलं. प्यांटीच्या खिशातून मोबाईल काढला. स्क्रीन्वर आडवेतिडवे बोट फिरवून त्याचं लॉक उघडलं. अजूनही पासवर्ड न विसर्ल्याचा आनंद मेंदूतून स्क्रीन्वर झळकला. नेटचा डाटा चालू केला. मग थेट व्हाटसआपच्या गळ्यावरून बोट फिरवू लागलो. एका ग्रुपवर कुणाचातरी वाढदिवस साजरा होताना दिसला. त्या संदेशांच्या वावटळीत उडणाऱ्या पाचोळ्यातला एक फुलांचा गुच्च उचलून मी बी ‘हार्दिक शुभेच्छांसह’ एक संदेश फारवर्ड करून टाकला. दुसऱ्या एका ग्रुपवर कुणा पारीतोषिक विजेत्या हस्तीचे अभिनंदन चालू दिसले. शेवटी त्या बिना ओळखीच्या हस्तीचे नाव कॉपी करून उचलले अन ‘अभिनंदन’ टाईपून तसलाच एक फुलांचा गुच्छ सोडला. आणखीन एक ग्रुप ओपन केला. ‘शोकसंदेश!’...
कोण गेलं? हुडकत वर सरकत गेलो. फोटो होता. काय ओळख चालंना. ‘अपघाती निधन’... जाऊ द्या. आपल्याला काय त्याचं. पण मन काय मानीना. मग ‘RIP’ लिहीलं. गुच्छ टाकला. तो बी श्रद्धांजलीच्या आवसानासह पोस्ट झाला. आजून एका गृपवऱचे दोन विनोदी चुटकुले वाचले. नेट बंद करून मोबाईल खिशात घातला. दूरवर नदर फेकली. उजाड रान. एवढ्या मोठ्या माळरानावर उन्हाळझळाया सोसत उभं एकुलतं झाड. तेव्हढंच आपलं. बाकी दूरवर दिसणारे झाडं बी खुजे. परके. तसंही आता उन्हाळझळाया सोसणारी सावली बी दूर सरकत होती, खोडाचा आसरा सोडून. उठलो. बाडदन उचलून झटकलं. खांद्यावर टाकलं. सवयीनं पावलं चालू लागले. झाडाच्या बुडापासून दूर होताच झाडही खुजं वाटाया लागलं. वर मोकळं तापलेलं आभाळ. झाडापेक्षा खूपच उंच. घरही खुजच. मी झाड आणि घराच्या मध्ये. माणसाच्या दृष्टीचा कोन इतका लहान होऊ शकतो?
