काहूर

आकाशातील धूसर होत जाणार क्षितिज

अन् या भविष्य पुसलेल्या वाटा

समुद्रात अखंड फुटणाऱ्या लाटा

हे विझत गेलेले दिवे...

या उदासाचा साज ल्यावा ,

मळलेल्या हातांनी

तर अंतरात काहूर माजवलय ,

भिजलेल्या डोळ्यांनी...

सुसाट वाऱ्यावर भिरभिरणारे शब्द, 

थरथरुन परत फिरतात

अर्थातून निसटणारे त्यांचे भावार्थ

कसेबसे कागदावर उतरतात....

किती सावरावं मी मनाला

ते अनंतात भरकटत जातेय

किती साठवावं आभाळ

ते अखेर मातीतच विसावतंय