अन्यायाचा तमाशा

*अन्यायाचा तमाशा*

काय ही शरणागती, का मनुष्य मजूर झाला,  
मूकपणे पाहतो अन्याय, संवेदना कुठे हरवला?

क्रूर नराधम उन्मत्त बनतो, भीतीही उरली नाही,  
स्वप्नांच्या राखेत जळली माणुसकी, लाज पालली नाही.

दोषींना फक्त तुरुंग-टपाल, शिक्षेचा कसलाही नाही जाच,  
न्याय कायदा बस पाहतो नटला, आरोपांची मखोल-याच.

सरकार झाले निप्रभ, संख्याच उरल्या आकड्यात,  
खरे भले पाहायचे कधी, की राहू द्यायचे कागदात?

मिडियाचे कैमरे, दोन दिवस फक्त वेदनेचे तांडव,  
तीसऱ्या दिवशी विसर पडतो, पुन्हा चौकात नवा प्रदर्शव.

राक्षसी झोत कुठे मिटेल, कुणी ठरवायचे आपले न्याय,  
माणुसकीच्या वातपाठीत आजही पेटतो हताशाय.

निःशब्द आहे काळीज, पण जळत राहते आशा,  
कधी तरी पेटेल चित्ता—संपेल हा अन्यायाचा तमाशा.


कवी - ज्ञानेश्वर आनंदा आल्हाट 
          ९६७३१५८३४३
          पुसद