आठवण

बसता उठता आठवण तुझीच येते 

काय करु वेळ ही जाता जातच नाय,

दिवस असो वा असो ही रात्र

सदानकदा मी तुझाच आशिक हाय

घेतो मिटूनी नयन हे माझे

तरीही तुझीच प्रतिमा समोर दिसे,

टाळतोय मी नेहमीच तुला

तरी अंतरी रुप असे हे तुझेच वसे

सतावनार तरी किती असे 

या भोळ्या भाबड्या जीवाला,

नको लावूस हूरहूर ही अशी 

या कोमेजून गेलेल्या नाजूक मनाला

आधीच असे हे पान पिकलेले

कधी गळून पडेल याचा ना भरवसा,

तुझ्याच त्या गोड प्रेमाचा

लाभू दे असा या जगाला वारसा