ને પછી...

ને પછી..

એ મારી ડાયરીના,

પાનાં ઉથલાવી રહ્યાં હતાં,

એક મિનિટ માટે તો મને થયું કે,

એમના હાથમાંથી તે લઈ લઉં,

એ ડાયરીમાં મારું જીવન હતું,

મારો સમય, રાત-દિવસ,

ઊંઘ અને ઉજાગરા,

મારું એકાંતને મારી એકલતાની,

સાથી હતી એ ડાયરી.!

હા, એણે હંમેશા

કામને જ મહત્વ આપ્યું હતું.

કોઈને સમય પણ આપવાનો હોય

એની એને કદાચ ખબર જ નહતી !

ત્યારે તો મને આદત પડી હતી લખવાની,

મારા મનની દરેક વાત,

હું કાગળ પર ઉતારતી,

એને વંચાવીશ કે નહીં ?

એ વાંચશે કે નહીં.?

એ પણ ખબર ન'તી.!

પણ આજ ડાયરી એના હાથમાં હતી.

મનમાં થતું હતું શું વિચારશે.?

અને એણે ડાયરી બંધ કરી સામે જોયું !

એની આંખોનું કાળું પાટિયું વાંચતા,

મને જરા પણ વાર ના લાગી !

જે હું વરસો જોડે રહી ના કરી શકી,

એ કમાલ આ ડાયરીની રોજનીશી કરી ગઈ !