મમતામઢ્યું ગોદડું

માતા ! તારી ચરણરજમાં વિશ્વ મારું સમાયું,

ભીનાં નેત્રે નમન તુજને, મંગલાશિષ માંગું !

વાણી તારી: "તુજ કલમ સેવા તણાં ભાવ પ્રેરે"

શ્રદ્ધા મારી તુજ શબદમાં, તે જ ઉત્સાહ પૂરે,

તારાં ઊરે મુજ કથન જે "ગોદડું" વ્હાલ પામ્યું,

આજે એને અમર કરવા છંદમાં હું સજાવું !

(શીખરીણી)

તમારા આવાસે સગવડ તણાં સાજ સઘળાં,

છતાં હૈયું ઝંખે અવિરત પણે માતૃમમતા;

ઘણી અર્પે શાતા વિજનજગતે ગોદડું સદા,

સજાવ્યું જે માએ નિજ કર વડે ભાત ભરતાં;

લઈ વસ્ત્રો જૂનાં, સહુ સ્વજનની યાદ સરખા,

વણી લીધાં એવાં, સુખદુઃખ હતાં જેમ વણતાં,

(મંદાક્રાંતા)

જૂનો માંજો તમ કનકવાનો લઈ ગૂંચ ખોલી,

લચ્છીવાળી, મુદિત વદને સીવવા હાથ લીધી;

લાંબી સોયે કસબ કરતી આંગળી માવડીની,

ટેભે ટેભે વિવિધ નવલી ગોદડે ભાત પાડી,

દીપી ઊઠે નરમ હળવું ગોદડું હૂંફવાળું,

જેવા તેનાં સદગુણ સદા દીપતાં કૂળ માંહે;

સીવ્યો ત્યાં પાલવ જતનથી શોભવા ગોદડાંને,

જેવો શોભે વિનય ગુણ તેનો સદા જિંદગીમાં,

   (વસંત તિલકા)

એ પાલવે ઈશ સમે પથરાઇ પ્રેમે,

પ્રાર્થ્યું હશે સુખ સદા તમ ઈષ્ટ કાજે !

(ઝૂલણા છંદ)

અંકમાં થાબડી, પાલવે ગોપવી,

ધાવણે પોષતી, નેહ સિંચે,

ને પછી પાલવે, લોહતી બાળનાં,

 દૂધિયા હોઠને, માત પ્રીતે;

જે સદા સાચવી, રાખતી રૂપિયો,

પાલવે ગાંઠમાં, પુત્ર કાજે,

આપતી હોંશથી, જાળવી હાથમાં,

મૂલવ્યો જાય ના, લાખ સાટે;

આપતી આશરો, પાલવે છાવરી,

તારતી તાતનાં, રોષ સામે,

ને પછી એજ મા, કાનને આમળી,

બાળને દંડતી, ભૂલ માટે,

(હરિ ગીત)

એ પાલવે લૂછ્યા હતાં, આંસું તમારી આંખનાં,

પામ્યા હશો ઘાવો તમે, જ્યારે ગલીનાં ખેલમાં;

એ ધૂળિયા આંસું નિહાળી મા રડી ઊઠી‌ હશે,

લૂછ્યા હશે આંસુંય એનાં, એ જ પેલાં પાલવે,

ઊંઘી શકો ના કો ઉપાયે વૈભવી આવાસમાં,

ઓઢી જજો એ ગોદડું માની અનેરી યાદમાં;

છાતી સરીસી ચાંપજો યાદો મઢી જે પાલવે,

નીંદર થશે ગાઢી ઘનેરી જેમ માની સોડમાં !