કોરોનાથી

ધરાએ ઓચિંતો, સમય ભરડો દે વિલન શો,

વિઝાયો વ્યથા વા, લપક લપતો - દુઃખ ભરતો,

ઉડાડે તોપે એ,જીવન પળ, મ્હીં થાય ભસ્મ સૌ,

સમેટી લીલાં - સાગર ભવર, મ્હીં સર્વ ડુબતાં,

રસ્તા સૌ ઘોઘાટે, જ હણહણતાં,ઉજ્જડ થયાં,

વહ્યાં ખૂણેખૂણા, વિરહ ભરતાં - વ્હાલપ ખરી,

વહેતી જે શોભા, સતત સરતી જીવન તણી,

શુ થંભી છે સર્વે?,અવિરત જ,જ્યાં શ્વાસ ગળતી,

સમોની ડોલે નાગણ લક્ષ ધરી - બાન કરતાં,

તમાસા જાણે મોત જ - બજણ દોરે લટકતાં,

ઠરે શ્વાસો ભીનાં, દગ ફફડતા - ગ્લાન થઇ જે,

સરી ભૂંડો દેતો, તડ - ફડ પછાડો સકળને,

જગે કોરોનાથી, ક્ષત - અક્ષત, બાકી નવ રહ્યું,

દયા દો પ્રભો ! હા, જગ સકળ, માંહી જીવ ધરી..!