భ్రమణి

ఇప్పుడీ ఇంత పెద్ద ఇంటిలో

నేనో ఒంటరి గువ్వను

తోడొచ్చిన రెక్కల్ని త్యజిస్తున్న 

మానసిక ఏకాకిని

ప్రేమల్నీ పరిచయాల్ని

మూసీలో ముంచేసి

ఉద్వేగాల్ని ఉద్దేశ్యాలని 

నలిగిన కాగితాల్లా చెత్తబుట్టలో పడేసి

నేనుగా మాత్రమే మిగిలున్న చిరు ద్వీపాన్ని

నా జీవిత రైలు ప్రయాణంలో

ఆగాలనుకుని చైన్ లాగిన సందర్భాలు చాలా తక్కువ

బహుశా లేక పోవచ్చు

దానంతట అది ఆగిన స్టేషన్ లోని ఆ కొన్ని ఘడియల్లో 

నాకేం కావాలో వెతుక్కోవడం

దొరకక వెనుదిరగడం

ఇదే ఎడతెగని కృత్యం

ప్రయాణం శూన్యం అయితే బాగుండు

ఎదురుచూపుల గమ్యాలు మరికాస్త దూరం జరిగేవి

చూపుల తీరాల్ని కోసే నిశ్శబ్దపు అలలు

అలజడుల్లోనే మాయం అయ్యేవి

రాత్రుల నిండా జాగారాలు

కనులు మాత్రం కలల నిద్రను కౌగలించుకుంటాయి

వేకువలల్లో నిశాచర తిరుగుబాటు 

కాలం మాత్రం మనసును తడిపేసి పోతుంటుంది

ఇదో జీవన భ్రమణం

పొందిన చోటులోనే కోల్పోవడం

కోల్పోయిన చోటునే తిరిగి దేన్నో వెతకడం