ଜୀବନ ଗୀତି

ମୋ'ପ୍ରିୟ ମଣିଷ

ପ୍ରୀତିରେ ପୀୟୂଷ

ସବୁବେଳେ ହସୁଥାଏ ।

ଅନ୍ୟର ସୁଖକୁ

ଖୋଜିବାକୁ ଯାଇ

ନିଜକୁ ହଜାଇ ଦିଏ ।

ମମତା ରେ ଭରା

ମନ ତା' ନିଆରା,

ଦରଦୀ ତା'ର ହୃଦୟ ।

ଦରଦ ଲୁଚାଇ

ପରକୁ ହସାଇ

ଭୁଲିଯାଏ ମୃତ୍ୟୁ ଭୟ ।

ମୃତ୍ୟୁ ସୁଚିନ୍ତିତ

ବିଧିବଦ୍ଧ ତା'ର

ସମୟ ସୀମା ଅବଧି ।

ତାଆରି ଭାଷାରେ

ମୃତ୍ୟୁର ତାରିଖ

ଖଞ୍ଜି ଦେଇଅଛି ବିଧି ।

ନଗ୍ନ ଧାରେ ଧାରେ

ଝରଣା ଟି ଝରେ

ସାଗରେ ମିଶିବା ପାଇଁ ।

ବିଧିର ବିଧାନ,

ମହୋଦଧି ମାନ

ଝରଣା ହିଁ ଥାଏ ଗାଇ ।

ବନ୍ୟାରେ ଉତ୍ପ୍ଳୁତ

ନଦୀ ନଗ୍ନ ଶଯ୍ୟା

ଗତି ପଥ ଟାଳିଥାଏ ।

ଭାଗ୍ୟ ତା'ରାସ୍ତାରେ

ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନ ପ୍ରୟାସ

ମୃତ୍ୟୁକୁ ଦୁରେଇ ଦିଏ ।

ହେ ପ୍ରିୟ ମଣିଷ

ସୁଦୀର୍ଘ ଆୟୁଷ

କଳ୍ପୁଛି,ମୁଁ କଳ୍ପୁଥିବି ।

ତୁମରି ନୀତି ହିଁ

ମୋ'ଜୀବନ ଗୀତି,

ଗାଉଛି,ମୁଁ ଗାଉଥିବି ।

ଜୀବନେ ହେଉ ବା

ମରଣ ରେ ହେଉ

ତୁମ ସ୍ଵାକ୍ଷର କୁ ନେଇ ।

ଲେଖିବି ଲେଖିବି

ହୃଦୟେ ଲେଖିବି

ବିଧି କୁ ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ ନାହିଁ ।