ଓଡିଆଣୀ

ଯାହା ମଥାରେ ଓଢ଼ଣା ଥାଏ ଲୋ ସଜନୀ,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ

ଯାହା ମଥାରେ ସିନ୍ଦୁର ଥାଏ ଲୋ ସଜନୀ,

 ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ।

ଅଗଣାରେ ଯିଏ ପକାଏ ଗୋବର ପାଣି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ

ତୁଳସୀ ମୂଳରେ ଦିଏ ଯେ ସକାଳୁ ପାଣି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ।

ଦିଅଁଙ୍କୁ ନ ପୂଜି ପିଏନାହିଁ ଯିଏ ପାଣି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ

ସଭିଙ୍କ ମଂଗଳ ମନାସୁ ଥାଏ ଯେ ଜାଣି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ।

ଯା ମନେ ଅଛି ସ୍ନେହ ଶରଧା

ଦୟା ମୁଣି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ

କ୍ଷମା ସାଗର ଯେ ଧୈର୍ଯ୍ୟଧାରିଣୀ ଜନନୀ,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ ।

ଯା ହାତ ପରଶେ ମାଟି ହୁଏ ସୁନା ପୁଣି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ

ଯାହାର ପଦିଏ କଥା ମନ ନିଏ କିଣି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ ।

ପରିବାର କଥା ବୁଝୁଥାଏ ଆପେ ଭୁଲି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ

ସଭିଙ୍କ ସେବା ଯେ କରୁଥାଏ ରୋଗେ ପଡି,

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ ।

ପୁରା କରେ ଆନ ସ୍ବପ୍ନ ନିଜ ଇଚ୍ଛା ଭୁଲି, 

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ

ଆନ ପାଇଁ ଆପେ ଯିଏ ଦିଏ ଜଳାଞ୍ଜଳି, 

ସିଏ ତ ଓଡ଼ିଆଣୀ ।