ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ

ଓଡ଼ିଶାର ରାଜଧାନୀ ଭୁବନେଶ୍ଵର । ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ରାଜଧାନୀ କଲେଜ, ମୋ କଲେଜ । ସେଦିନ ସେଇଠି ମୋର, ମୋ କଲେଜ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା । ନୂଆ ସହର । ଲୋକ ବାକ ଅନେକ । ନିଜକୁ ଆକାବାକା ଲାଗୁଥାଏ । କେହି କେମିତି ବି ହାଫ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ବି ପିନ୍ଧି ଆସିଥାନ୍ତି । ନହେଲେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଫୁଲ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ । ମୋର ବି ଗୋଟେ ନୂଆ ଫୁଲ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ୍ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ । ଲମ୍ବା ବେଲ ପ୍ୟାଣ୍ଟ୍ । ପ୍ୟାଣ୍ଟଟା ଠିକ୍ ଅଛି କି ନାହିଁ ଓ କେମିତି ଦିଶୁଛି, ଆଇନା ଆଗରେ କିଛି ସମୟର କସରତ ପରେ ମୁଁ କଲେଜ ବାହାରିଲି । ସାଙ୍ଗମାନେ ଭାରି ହୋ ହୋ ହେଉଥାନ୍ତି । କଲେଜ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଦିନ, ମନରେ ଭାରି ଆନନ୍ଦ । ସେଇଦିନ ସେଇଠି ଦେଖା ହୋଇଥିଲା ମୋର ସନ୍ଧ୍ୟା ସହ, ଯାହାକୁ ମୁଁ ହାବୁଡି ପଡ଼ିଥିଲି ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କଠାରୁ ବାଙ୍କ ଶିଆଳି ଦେଇ ଦୌଡ଼ି କ୍ଲାସ୍ ରୁମରୁ ବାହାରି ଯାଉଥିଲାବେଳେ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଧିରେ ଧିରେ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥିଲା 'ଭେଗା' ବୋଲି । ସେଇଦିନ ଠାରୁ ସାଙ୍ଗମାନେ ମୋତେ ଚିଡ଼ାନ୍ତି - "ଏ ଭେଗା ତୋ ଭେଗି କାହିଁ?" ସନ୍ଧ୍ୟା ସବୁ ଶୁଣି ଚୁପ୍ ରହେ, କିନ୍ତୁ ମନେମନେ ହସେ, ବେଳେବେଳେ ମୋତେ କଣେଁଇ କଣେଁଇ ଚାହେଁ । ତା ଚାହାଣୀରେ ସତେ ଯେମିତି କିମିଆ ଲାଗି ରହିଥାଏ, ମୋ ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଯାଏ । ଏଇମିତି ଚାହାଁଚୁହିଁ ଭିତରେ ଦିନେ କିନ୍ତୁ ଆମ ଦୃଷ୍ଟି ଲାଖିଗଲା । କେହି ଆଉ କାହାଠାରୁ ହଠାତ୍ ଦୃଷ୍ଟି ଫେରେଇ ପାରିଲୁ ନାହିଁ । ସେଇମିତି ଚାହିଁ ରହିଥାଉ କେତେବେଳଠୁଁ କେତେବେଳ ଯାଏଁ, ଯେତେବେଳେ ସାଙ୍ଗମାନେ ଘେରି ଯାଇ ପଚାରିଲେ-ଏଁ ଏଁ.. ଏ କି ହେଉଛି କି ଗୋ ସାଙ୍ଗ..ମାନେ ଫୁଲ୍ ମସ୍ତି.. ଫିଲ୍ମି ଲାଗୁଛ ତୁମେ.. । ମୁହଁ ଘୂରେଇ ଚାହିଁଲା ବେକକୁ ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଉଠୁଥିଲେ ସମସ୍ତେ । ଲାଜେଇ ଗଲା ସନ୍ଧ୍ୟା । ତା'ପର ଠାରୁ ସନ୍ଧ୍ୟା +ମଣ୍ଟୁ =? କଲେଜ କାନ୍ଥ ବାଡ଼ରେ ପୋଷ୍ଟର ହୋଇ ଗଲା । ଆମେ ହୋଇଗଲୁ ହିରୋ ଓ ହିରୋଇନ୍ । କଲେଜ ସାରା ଚର୍ଚ୍ଚାର କେନ୍ଦ୍ର ବିନ୍ଦୁ । କଲେଜରେ ଡ୍ରାମା ହେଉ ବା ଅନ୍ୟ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଆମ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ନାଁ ଟା କିନ୍ତୁ ଆଗ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦିଆ ହୁଏ । ଏଣିକି ଆମ ଭିତରେ ଖୋଲା ଖୋଲି କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲାଣି, ଟିକିଏ ପରସ୍ପର ଦେଖା ହୋଇ ଗଲେ ମନଟା ବଡ଼ ଖୁସି ହୋଇଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟା କଲେଜ ନ ଆସିଲେ ମନଟା ସ୍ୱତଃ ବିଷର୍ଣ୍ଣ ପାଲାଟି ଯାଏ, ସବୁକିଛି କେମିତି ବିଷମୟ ପ୍ରତିଭାତ ହୁଏ । ଏ ଅବୋଲାକରର ମନ ଅବୋଲ ହୋଇଯାଏ ।  

ସବୁ କାହାଣୀରେ ତ ଟୁଇଷ୍ଟ ଥାଏ । ସେଦିନ ଆମ କାହାଣୀରେ ମଧ୍ୟ ଟୁଇଷ୍ଟ ଆସିଲା । ତା ପରଠାରୁ ସନ୍ଧ୍ୟାର ମୋର କେତେବାର ଯେ ଦେଖା ହୋଇଛି, ସେ କଥା କହି ହେବ ନାହିଁ । କେତେବେଳେ ଲାଇବ୍ରେରୀ ଭିତରେ ତ ପୁଣି କେତେବେଳେ କଲେଜ ଗେଟ୍ ଆଗ ବର ଗଛ ତଳେ ଗୁପ୍ ଚୁପ୍ ଓ ଦହିବରା ଦୋକାନୀ ପାଖରେ । କେବେ ମୁଁ ପଇସା ଦେଇ ଦିଏ, ନହେଲେ ସେ ଥାଉ ଥାଉ କହି ନିଜେ ଦେଇ ଦିଏ । ତା'ପର ଠାରୁ ତ ଅନାବଶ୍ୟକ ଭାବେ ଏମିତି ଅନେକ ଥର ଗପିଛୁ । କେବେ "ନୋଟ୍ ଟା ଦେ' ନି" ବା "ବହିଟା ରଖିଥା 'ନି" ଏମିତି ମିଛ ନାଟକ ଓ ବାହନାବାଜି ଭିତରେ । ପିକ୍ନିକ୍ କଥା ହେଲେ ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ଆଗ ତୟାର୍, ପୁଣି କଲେଜରେ କିଛି ପ୍ରୋଗ୍ରାମ୍ ହେଲେ ଆମେ ଆଗ ହାଜର । ଦୁଇଜଣଯାକ ଟିକେ ପାଖରେ ବସି ଟୁପୁରୁ ଟୁପୁରୁ କଥା ବାର୍ତ୍ତା ହେଲେ, ସେ ଟିକେ ଭିନ୍ନ୍ ଧରଣର ମଜ୍ଜା । ଏଇମିତି ଏଇମିତି ଆମ ସମ୍ପର୍କଟା ବଢ଼ୁଥାଏ । ମନେମନେ କିଛି ଗୋଟାଏ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ଅପେକ୍ଷାରେ ବୋଧହୁଏ ଆମେ ଥାଉ । ସେଇ କଥାଟା ଖୋଲିକି ନକହିଲେ ମଧ୍ଯ ଉଭୟ ବେଶ୍ କିଛି ବୁଝି ପାରୁଥିଲୁ । କାରଣ କେହି କାହାକୁ ଦଣ୍ଡେ ଛାଡି ଆଉ ରହିବା ମୁସ୍କିଲ୍ ହୋଇଯାଉଥିଲା । ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ଅପେକ୍ଷା ଢେର୍ । ଜଣେ କ୍ଲାସ୍ ସାରି ଘରକୁ ନ ଫେରିବା ଯାଏଁ ଆଉ ଜଣେ କଲେଜ ଛାଡ଼ି ଆଗ ଘରକୁ ଫେରି ପାରୁ ନଥିଲୁ । କଲେଜରେ ପହଞ୍ଚିଲା କ୍ଷଣି ଆଗ ତାର ମୋର ଦେଖାହୁଏ, ପୁଣି ଛାଡ଼ିଲା ବେକକୁ ଟିକିଏ ଦେଖା ଓ ଟା-ଟା, ବାଏ - ବାଏ ନହେଲେ ମନ ଜମାରୁ ବୁଝେନା । ଏଇମିତି ଆମ ସମ୍ପର୍କରେ ଗୋଟେ 'କିନ୍ତୁ 'ନିଶ୍ଚୟ ଥିଲା, ଯାହା କିଛି ଅବ୍ୟକ୍ତ ଓ ଅସ୍ପଷ୍ଟ, ହେଲେ ହେଁ ଅନ୍ତରୀଣ ଭାବ ସତ୍ତା ଖୁବ୍ ଦୃଢ଼ ଓ ଶକ୍ତ ।

ଏଇଠି ଆସିଲା ଅସଲି ମୋଡ଼ । ଘଟଣାର ଗଣିତ ଭୁଲ ଭାଲ ହୋଇ ସବୁ କିଛି ବିଗାଡି ରଖି ଦେଇଥିଲା ।

କିଛି ଦିନ ଧରି ସନ୍ଧ୍ୟାର ଆଉ ଖୋଜ୍ ଖବର ନଥାଏ । ସେ କାହିଁ କଲେଜ ଆସି ନାହିଁ ବୋଲି ମନ ବଡ଼ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଥାଏ । କାହିଁକି ଏତେ ଚିତ୍ତ ଚାଞ୍ଚଲ୍ଯ, ମନରେ ମନେ ଭାବାନ୍ତର, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଖୁବ୍ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଥାଏ । କେତେ ଜଣ ସାଙ୍ଗକୁ ପଚାରି ନୟାନ୍ତ, କିଛି ଗୋଟେ ସୁରାଗ ପାଉ ନଥାଏ । ଭାବୁଥାଏ ଏଥର ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସିଲେ କଥାଟା ଖୋଲି କହିଦେବି । ପଚାରିବି ମୁଁ ଯାହା ଭାବୁଛି ସେ ସେକଥାଟା ଭାବୁଛି କି ନାହିଁ ।

ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସିଲା । ଭାବୁଥିଲି ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ମୋ ସ୍ନେହ ଅଶ୍ଳେଷା ଭିତରେ ତାକୁ ଯାବ ପକାଇ ଦେଇ ପଚାରିଥାନ୍ତି - "ତୁମେ ଏତେଦିନ ଧରି କେଉଁଠି ଥିଲ ସନ୍ଧ୍ୟା! ମୁଁ ଯେ ତୁମ ବିନା ନିଷ୍ପ୍ରାଣ ହୋଇଯାଇଥିଲି" । ଏକଥା ଶୁଣି ସନ୍ଧ୍ୟା କହିଥାନ୍ତା -"ହେ ଦୃଷ୍ଟ! ମୁଁ ତୁମକୁ ଛାଡି କେଉଁ ଶାନ୍ତିରେ ରହି ପାରୁଥିଲି ଯେ" ।

ହଠାତ୍ ଭାବନା ମୋର ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ଦେଖିଲି ଢ଼ଳଢଳ ସୁଢଳ ଚାଲିରେ ସନ୍ଧ୍ୟା ଶ୍ରେଣୀ ଗୃହରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଥିଲା । ହାତରେ ଧରିଥାଏ କିଛି ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର କାର୍ଡ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖଣ୍ଡେ ଖଣ୍ଡେ ଧରେଇ ଦେଇ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଜଣାଉଥାଏ । ସବା ଶେଷରେ ମୋ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି, ମୋ ହାତକୁ ଭିଡ଼ି ନେଇ ଚାଲିଗଲା କ୍ଲାସ୍ ରୁମର ଅନତି ଦୂରକୁ । ଗୋଡ଼ ବୁଢ଼ା ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ମାଟି ଉପରେ ବାରମ୍ବାର ଗାର ଟାଣି ଟାଣି କହି ଚାଲିଥାଏ - sorry, ମଣ୍ଟୁ ତୁମେ ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦେବ । ପରିସ୍ଥିତିର ମଣିଷ ଦାସ । ପରିସ୍ଥିତି ହାତରେ ସେ କେବଳ କ୍ରୀଡ଼ନକ ସାଜେ । ସେଦିନ ଗୋଟେ କଥା ତୁମକୁ କହିବି ବୋଲି ଭାବିଥିଲି, ହେଲେ କହି ପାରି ନଥିଲି, ଆଜିବି କହି ପାରୁ ନାହିଁ । କାରଣ ସେ କଥାଟା ତା'ର ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ ଓ ଗୁରୁତ୍ୱ ଉଭୟ ହରାଇ ସାରିଛି ।

ତେବେ ମୋ ଭଉଣୀ ବର୍ଷେ ହେବ ମରି ଯାଇଥିଲା । ମୋ ଭିଣୋଇ ବାୟା ବାତୁଳା ପ୍ରାୟ ହେଉଥିଲା । କାରଣ କ୍ରୋଡ଼ରେ ବର୍ଷକର ଶିଶୁ ସନ୍ତାନ ଥିଲା, ଯାହାର ଭବିଷ୍ୟତ ଚିନ୍ତା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘାରୁଥିଲା । ତେଣୁ ଉଭୟ ପରିବାର ବଡ଼ ଚିନ୍ତିତ ଥିଲେ । ଗୋଟାଏ ସଠିକ୍ ଉପାୟ ବାହାର କରିବା ପାଇଁ ସଦାବେଳେ ସମସ୍ତେ ତତ୍ପର ହୋଇ ଉଠୁଥାନ୍ତି । ହଠାତ୍ ବାପା ବୋଉ ଗୋଟେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ, ମୋତେ ବୁଝେଇଲେ-"ପୁତୁରାର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ତୁ ଏ ନିଷ୍ପତ୍ତିରେ ରାଜି ହୋଇଯା', ମାଆ! ସେତେବେଳେ ମୋ କୋଳରେ ପୁତୁରା ଥାଏ । ତା' ର ସ୍ନେହ ବୋଳା ଦରୋଟି କଥା ଓ ଭିଣୋଇର ଅନୁନୟ ଓ ବିନୟର କରୁଣ ଦୃଷ୍ଟିକୁ ମୁଁ ଆଉ ଚାହିଁ ପାରିଲି ନାହିଁ । ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତି କେଯାଏଁ ରହିଲି । ମୁଁ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲା ବେଳକୁ ସମସ୍ତେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇ ସାରିଥିଲେ । ମୋ ହାତରେ ଭିଣୋଇର ନିର୍ବନ୍ଧ ମୁଦ୍ରିକାଟି । ମୁଁ ମୋ କଥା ଖୋଲି କାହାକୁ କହି ପାରିଲି ନାହିଁ । ଇଛା ହେଉଥିଲା ଚିତ୍କାର ଛାଡି ପ୍ରତିବାଦ କରିବି ନା ଗଳା ଫଟାଇ କାନ୍ଦିବି । କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ମୁଁ କରିପାରିଲି ନାହିଁ । କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ବିଛଣାରେ ଲେପଟେଇକି ତିନି ଦିନ ଶୋଇଲି । ଅନେକ ବୁଝାଶୁଝା ପରେ ମନକୁ ଟିକେ ବୁଝେଇ ପାରିଲାରୁ ଆଜି ଶେଷ ଥର ପାଇଁ କଲେଜ ଆସିଛି, ସବୁ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ଠାରୁ ବିଦାୟ ନେବି ଆଉ ତୁମକୁ ଟିକେ ଆଖି ପୂରାଇ ଦେଖିବି । ଜାଣେନା କେବେ ପୁଣି କେଉଁ ଜନ୍ମରେ ଦେଖା ହେବା, ତୁମକୁ ପୁଣି ଏତେ ନିକଟରୁ ଆଉ ଥରେ ପାଇବି କି ନାହିଁ । ବାହାଘରକୁ ତୁମେ କିନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ । ଅପେକ୍ଷାରେ ରହିଲି । ଯଦି କେଉଁଠି ତୁମ ଭାବନାକୁ କେତେବେଳେ ଟିକେ ଆହତ କରିଥିବି ସେଇଟା ତୁମର ବଡ଼ପଣ ଭାବି ମୋତେ କ୍ଷମା ଦେଇଦେବ" । ଏତିକି କହି ହାତରେ ମୁହଁଟାକୁ ଲୁଚାଇ ଧରି ସନ୍ଧ୍ୟା ଲେଉଟି ଯାଉଥିଲା । ମୁଁ ବି ପଦୁଟିଏ ଶାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ ପାରିଲି ନାହିଁ । ସେଇଠି ଜଡ଼ ନିସ୍ପନ୍ଦ ହୋଇ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ଚାହିଁଥାଏ ମୋ ଦୃଷ୍ଟି ଆଢୁଆଳରୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ହଜି ଯିବା ଯାଏଁ । ଆଜି ବି ସେ ସ୍ମୃତିଟି ମୋର ମନେ ପଡିଲେ ନିମିଷକେ ମୋତେ ନିର୍ବାକ କରି ଗଢି ତୋଳେ । ତେବେ ସେ କି କ'ଣ ମୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେ..... ମ...