ପ୍ରେୟସୀ

       ଜୀବନ ଯାତ୍ରାର ଲମ୍ବା ଗତିପଥରେ କେଉଁଠି ରାସ୍ତା ସିଧା ତ କେଉଠି ବଙ୍କା । କିଏ ନିର୍ଭୟରେ ପାଦ ଆଗକୁ ବଢାଏ ତ କାହା ମନରେ ଶଙ୍କା ଥାଏ, କିଏ ଧାଉଁଥାଏ ତ କିଏ ବାରମ୍ବାର ଝୁଣ୍ଟୁଥାଏ । ଏହି ଜୀବନ ରୁପକ ରାସ୍ତାରେ କେତେ ଯେ ଘଟଣ ଅବା କେତେ ଦୁର୍ଘଟଣା । ଭାଗ୍ୟର ରାସ୍ତାରେ କିଏ ଜିତିଯାଏ ତ ପୁଣି କିଏ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ହାରିଯାଏ । ହାରିବା ଓ ଜିତିବା ଜୀବନର ବାସ୍ତବତାକୁ ଅନୁଭବ କରିବା । ଆରୋହ ଅବରୋହ ସମସ୍ତଙ୍କ ଜୀବନରେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ । ଜୀବନ କେବେ ପୂର୍ଣ୍ଣାଙ୍ଗ ତ କେବେ ଭଗ୍ନାଂଶ । ଜୀବନଟି କେତେବେଳେ ପୂର୍ଣ୍ଣଗଳ୍ପ ତ କେତେବେଳେ ଗଳ୍ପାଂଶ  । ଜୀବନ ଏମିତି ଏକ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ଯେଉଁଠି କଳାକାରଙ୍କୁ ଜଣା ନ ଥାଏ ଆଗାମୀ ଦୃଶ୍ୟ କଣ ହେବ ? ଜୀବନର ପରିସୀମା ବଢାଏ ଆମର ଚେତନଶକ୍ତି । ଯଦି ପଥ ହୁଡିଯାଉ ତାହାହେଲେ ଜୀବନ ଉଜୁଡେ ଏବଂ ଜୀବନ ପୂର୍ଣ୍ଣରୂପ ନ ପାଇ ହୋଇଯାଏ ଅଳ୍ପାଂଶ । ସମସ୍ତଙ୍କ ଜୀବନରେ ଘାତ ପ୍ରତିଘାତ ଆସିଥାଏ କିନ୍ତୁ ଯେ ଘାତ ପ୍ରତିଘାତକୁ ଆଡେଇ ଆଗକୁ ବଢିଥାଏ, ତାର ଜୀବନ ହୁଏ ସରସ ସୁନ୍ଦର ମନୋଜ୍ଞ ।

   ଜୀବନକୁ ନୂତନତ୍ବ ଭାବରେ ଗଢି ତୋଳିବା ପାଇଁ ଆମେ ଆବିଷ୍କାର କରିବା, ଅସହାୟତା ଓ ନିରାଶରେ ଭାଙ୍ଗି ନ ପଡି, ଜୀବନ ପଥରେ ଥକି ନ ପଡି ଆଗକୁ ବଢିବା କାରଣ ଜୀବନ ଅନେକ ସମ୍ଭାବନାର ସମ୍ମୋହିତ ଆହ୍ବାନ, ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନର ଅନ୍ତହୀନ ସୃଜନ । ଜୀବନ ଅନେକ ଖଟା ମିଠାର ସୂନ୍ଦର ରୂପାୟନ ।

     ପ୍ରେମ ଜୀବନର ଶେଷ ନା ଆରମ୍ଭ ? ପ୍ରେମରେ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ପୀଡା ଆଉ ଅଦୃଷ୍ଟର ଚିନ୍ତା । ଭଲପାଇବାର କୋମଳ ଉର୍ବର ମାଟିରେ ପ୍ରେମର ଅଧିକାର ବୋଧର ଚେର ମାଡିବାକୁ ବହୁ ସମୟ ଲାଗେ । କାହା ଭାଗ୍ୟରେ ପ୍ରେମର ଚେର ଅଧିକାର ବୋଧ ସାବ୍ଯସ୍ତ କରେ ତ କାହା ଭାଗ୍ୟରେ ନୁହେଁ ।

***

   ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ଥାଆନ୍ତି ସୁଲତା କାରଣ ଆଜି କଲେଜରେ ବାର୍ଷିକୋତ୍ସବ । ଆଜିର ଉତ୍ସବଟି କେମିତି ସୁରୁଖୁରୁରେ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ଚିନ୍ତା । ଅତିଥି ଆସିବା ସମୟ ପ୍ରାୟ ହୋଇଗଲାଣି ସେଇଥିପାଇଁ ଗେଟ୍ ପାଖକୁ ଯାଉଥାନ୍ତି ଫେରୁଥାନ୍ତି । ଆଜିର ଅତିଥି ଜିଲ୍ଲାର ଅତିରିକ୍ତ ଜିଲ୍ଲାପାଳ ।

      ଅତିଥି କିଛି ସମୟ ପରେ ଗେଟ୍ ପାଖରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲେ , ମଞ୍ଚ ଉପରକୁ ସମସ୍ତେ ପାଛୋଟି ଆଣିଲେ....

କିନ୍ତୁ.. !

ହଠାତ୍ ଅତିଥିଙ୍କୁ ଦେଖି ସୁଲତା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଚକିତ ହୋଇଗଲେ...... !

ମନ ଭିତରେ ଅନେକ ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନ ?

ସତରେ କ'ଣ ଏ ଅବିନାଶ ? ନା ମୋର ଦୃଷ୍ଟି ପଥ ହ୍ରାସ ହୋଇଗଲାଣି ।

ମନ ଭିତରେ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ, ଅନେକ ଜିଜ୍ଞାସା, ଅସରନ୍ତି କୌତୁହଳ, ଆଶା ଓ ଆଶଙ୍କା । ସଭାକାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଅତିରିକ୍ତ ଜିଲ୍ଲାପାଳ ଅବିନାଶଙ୍କ କିଛି ଦୂରରେ ବସିଥାନ୍ତି ଓଡ଼ିଆ ଅଧ୍ୟାପିକା ସୁଲତା ମ୍ୟାଡାମ୍ ।

ଦୀର୍ଘଦିନ ପରେ ସୁଲତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଅବିନାଶ ହଡବଡେଇ ଯାଇଥିଲେ ନିଜକୁ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ କରି ସଭାରେ ନିଜର ବକ୍ତବ୍ୟ ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ । ଅତୀତର ବ୍ଯଥା ଦୁଇଜଣଙ୍କର ମୁଖମଣ୍ଡଳକୁ ଦେଖିଲେ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇପଡୁଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୁଇଜଣ ପଦ ପଦବୀ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଅଚିହ୍ନାର ଅଭିନୟ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଚିହ୍ନାଚିହ୍ନାର ହୃଦୟ , ଦୁଇଜଣଯାକ ଅନୁଭବ କରିପାରୁଥିଲେ.।

 ମଞ୍ଚ ଉପରେ ବସିଥିବା ଅତିଥି ଯେ ନିଜ ନିଜର ବକ୍ତବ୍ୟ ପ୍ରଦାନ କଲେ କିନ୍ତୁ ଓଡ଼ିଆ ଅଧ୍ୟାପିକା ସୁଲତା ମ୍ୟାଡାମଙ୍କର ଭାଷଣ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀଙ୍କ ପାଇଁ କିଛି ନିଆରା ଥିଲା - ନାରୀକୁ ଧରିତ୍ରୀ ସହିତ ତୁଳନା କରି କହିଥିଲେ "ଜନନୀ ଜନ୍ମ ଭୂମିଶ୍ଚ ସ୍ବର୍ଗାଦପି ଗରିୟସୀ" । ନାରୀ ଜାୟା, ଭଗିନୀ ଓ ଜନନୀର ସୁନ୍ଦର ଉପସ୍ଥାପନା କରିଥିଲେ । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କ ବକ୍ତବ୍ୟରେ ମଜ୍ଜି ଯାଇଥିଲେ ।

 ଅବିନାଶ ଇଚ୍ଛା କରୁଥିଲେ କେତେବେଳେ ଟିକେ ସୁଯୋଗ ପାଇଲେ ଦୀର୍ଘ ଦିନ ପରେ ଦେଖା ହୋଇଥିବା ସୁଲତାଙ୍କୁ ଦିପଦ କହିବେ !

ସଭାକାର୍ଯ୍ୟ ସରିଲା , ସମସ୍ତ ଅତିଥି ଯିବା ପାଇଁ ବ୍ୟଗ୍ର । ମନ ଭିତରେ କିନ୍ତୁ ଅବିନାଶ ସୁଲତାଙ୍କୁ ଖୋଜୁଥାନ୍ତି । ସଭାସ୍ଥଳ ଛାଡିବା ପୂର୍ବରୁ ସୁଲତାଙ୍କୁ ମଞ୍ଚ ଉପରେ ଦେଇଥିବା ଭାଷଣର ପ୍ରଶଂସା କରିବାକୁ ଯାଇ କହିଥିଲେ - ଆପଣଙ୍କ ଭାଷଣ ହୃଦୟସ୍ପର୍ଶୀ । ଆପଣ କେମିତି ଅଛନ୍ତି ? 

ସୁଲତା କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଅବିନାଶ ନିଜେ କହିଥିଲେ - ମୁଁ ଏଠାକୁ ଏଇ ଅଳ୍ପ ଦିନ ହେଲା ଆସିଛି !

ସମୟ ବାହାର କରି ମୋ ଅଫିସ୍ ଆଡେ ଥରେ ଆସନ୍ତୁ  !

ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ରିଲ୍ ଭଳି ସୁଲତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିପଟଳରେ ବିତିଯାଇଥିବା ଘଟଣା ଗୁଡିକ ସ୍ମରଣ କରାଇଦେଲା........

+3 ରେ ଓଡ଼ିଆ ଅନର୍ସ ନେଇ ପଢୁଥାନ୍ତି ସୁଲତା । ସେହି କଲେଜରେ ଇଂଗ୍ରାଜୀ ଅନର୍ସ ନେଇ ପଢୁଥିଲେ ଅବିନାଶ । ଦିନେ ଅଫିସ୍ ପାଖରେ ଫର୍ମ ପୂରଣ କରୁଥିଲେ ସୁଲତାଙ୍କର ହଠାତ୍ ପେନ୍ ଟି ଚାଲିଲା ନାହିଁ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ଅବିନାଶଙ୍କୁ ପେନ୍ ଟି ମାଗିଥିଲେ । ନିଜର କାମ ସାରି ପେନ୍ ଟି ଫେରାଇବା ପାଇଁ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଅବିନାଶ ଆଉ ପାଖରେ ନଥିଲେ କିନ୍ତୁ ସୁଲତାଙ୍କ ପାଖରେ ସଦାବେଳ ପାଇଁ ରହିଯାଇଥିଲା ଅବିନାଶଙ୍କର ସେହି ପେନ୍ ଟି ।

   

          ଏହି ପେନ୍ ଦେବା ନବା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ଦୁଇଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରେମ ସମ୍ପର୍କ । ଦୁଇଜଣ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ନ ଦେଖିଲେ ଆଉ ରହି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ଦିନେ କଲେଜ ଲାଇବ୍ରେରୀରେ ପାଖାପାଖି ହୋଇ ବହୁତ ଗପି ଥିଲେ ।

ଅବନାଶ ସୁଲତାଙ୍କୁ କହିଥିଲେ -

ସୁଲତା ତୁମେ ମୋ ଭାବନା ଠାରୁ ବହୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ! ତୁମେ ମୋ ଶଦ୍ଦ ଭଣ୍ଡାରର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ..! ତୁମର ରୂପଲାବଣ୍ୟକୁ କେଉଁ ଭାଷାରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବି ଭାବି ପାରୁ ନାହିଁ ? ସତରେ ତୁମେ ହୃଦୟ ଗଲିଚାର ଅସରନ୍ତି ଗୋଲାପ ଫୁଲ । ତୁମେ କେମିତିକା ସ୍ବରବର୍ଣ୍ଣ ଲେଖି ହେଉ ନାହିଁ ମୋ ମନର ରଫ୍ ଖାତାରେ......ତୁମର ଅପରୂପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମୋତେ ଜଡେଇ ଦେଇଛି । ତୁମ ବିନା ମୁଁ ଗୋଟାଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ରହି ହେଲା ଭଳି ଲାଗୁନାହିଁ ।

ଏହା ଭିତରେ ଦୁଇଜଣ ଗପି ଗପି ନିଜର ନିରୋଳା ଅନର୍ସ କ୍ଲାସ ରୁମ୍ ଆଡେ ପଳାଇ ଯାଇଥିଲେ ।

ଗାଈ ମାନେ ଗୋଠ ଫେରନ୍ତା ହେଲେଣି, ପକ୍ଷୀମାନେ କିଚିରି ମିଚିରି ଶଦ୍ଦରେ ନିଜ ବସାକୁ ଫେରି ଲେଣି । ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେତିକି ଯେତିକି ପାଖେଇ ଆସୁଥାଏ - ଅବିନାଶ ଓ ସୁଲତାଙ୍କର ପ୍ରେମ ସେତିକି ନିକଟତର ହେଉଥାଏ । ଦୁଇଟି ମଶାଧୂପ କଏଲ୍ ପରି ଅବିନାଶ ଓ ସୁଲତା ଢେର ସମୟ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଭିତରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଇଥିଲେ । ସୁଲତାଙ୍କର ମିଠା ମିଠା କଥା ଗୁଡ଼ିକ ଅବିନାଶଙ୍କର ବିସ୍ତୃତ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାନ ଦେଉଥିଲା ସେ ସନ୍ଧ୍ୟା ଅନ୍ଧକାରରେ । ଦୁଇଜଣ ଏଭଳି ଦୈହିକ ସଂପର୍କରେ ବୁଡି ରହି ଯାଇଥିଲେ ଯେ ସମୟ ଜାଣିପାରି ନ ଥିଲେ ।

ଘଡି ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ସାତଟା ଉପରେ ହେଲାଣି । କଲେଜର ଚାରିଆଡ଼େ ଜଳୁଥିଲା ଆଲୋକ । ସେଦିନ ସୁଲତାଙ୍କୁ ଗାଡି ନ ମିଳିବାରୁ ବଡ କଷ୍ଟରେ ଘରକୁ ଫେରିଥିଲେ ।

ତା ପରେ ଆଉ ଦେଖା ହୋଇ ନ ଥିଲା ଅବିନାଶଙ୍କୁ, କାରଣ ରେଜଲ୍ଟ ବାହାରି ପୂର୍ବରୁ ଅବିନାଶ ବାପାଙ୍କର ଟ୍ରାନ୍ସଫର୍ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଦିଲ୍ଲୀ । ଅବିନାଶଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୋଜୁଛି ସୁଲତା କିନ୍ତୁ କେଉଁଠି ହେଲେ ଖୋଜ ଖବର ପାଇ ପାରିନାହିଁ କି ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ମୋବାଇଲ ବ୍ୟବସ୍ଥା ନ ଥିଲା ।

ସୁଲତାଙ୍କ ପାଇଁ ବହୁତ ଭଲ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିଛି, ପାଠପଢିବାର ଆଳ ଦେଖାଇ ସମସ୍ତ ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ଅଣଦେଖା କରିଛନ୍ତି । ସୁଲତାଙ୍କର ବାପା ମଧ୍ୟ ଝିଅକୁ ବାଧ୍ୟ କରିପାରିନାହାଁନ୍ତି ।

ଏହା ଭିତରେ ବିତିଯାଇଛି ଅଠର ବର୍ଷ...........

ଅବିନାଶ ଓଡିଶା ପ୍ରଶାସନିକ ସେବାରେ ଯୋଗ ଦେଇ ବିଭିନ୍ନ ପଦ ପଦବୀରେ ଅବସ୍ଥାପିତ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏବେ ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ । ଅବିନାଶଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଝିଅ ଆଇ. ଆଇ. ଟିରେ ପଢୁଛି । ଘରେ ଶିକ୍ଷିତା ସ୍ତ୍ରୀ ସୁନିପୁଣା ଗୃହିଣୀ।

ହଠାତ୍ ଅଫିସ୍ ର ଚପରାସି ଆସି ପଚାରିଛି ଆପଣଙ୍କୁ ଜଣେ ମ୍ୟାଡାମ୍ ଦେଖା କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ?

ଅବିନାଶ ଅନୁମତି ଦେଇଛନ୍ତି !

ସୁଲତା ଚାମ୍ବର ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କରି ଅବିନାଶଙ୍କୁ ଅଭିବାଦନ ଜଣାଇଥିଲ ।

ଅବିନାଶ - ସୁଲତା କେମିତି ଅଛ. ....... ତୁମ ଖବର କ'ଣ ?

ସୁଲତା - ଖବର କ'ଣ କହିବି ! ଗୋଟିଏ ସମୟ ଥିଲା.......   

ଜୀବନର ଏମିତି ଏକ ମୋଡରେ ମୁଁ ଠିଆ ହୋଇଥିଲି ନା ତୁମକୁ ଭୁଲି ପାରିଥିଲି ନା ନିଜର କରିପାରିଥିଲି ! ପ୍ରତିମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତିଳ ତିଳ ଖାଲି ଦଗ୍ଧୀଭୂତ ହେଉଥିଲି । ଜୀବନ ରାସ୍ତାରେ ଅନେକ ବାଟ ଚାଲିଛି କିନ୍ତୁ ସୁଖର....... ପାଇନି ଦେଖା. ...... ଏବେ ମୁଁ ରହୁଛି ଶାନ୍ତ ନଦୀରେ, ଆଉ ବହୁଛି ଏକା ଏକା.....

ଅବିନାଶ - ମୋତେ ଭୁଲ ବୁଝନି ସୁଲତା......

ମୁଁ ଇଛା କରି ବି କଛି ତୁମ ପାଇଁ କରି ପାରି ନାହଁ, ନାଚାର......

ସୁଲତା - ଯେମିତି ଗଛଟିଏ ମରିଗଲା ପରେ ଯେତେ ପାଣି ଦେଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ବଞ୍ଚି ନ ଥାଏ ସେମିତି ସମ୍ପର୍କରୁ ଆନ୍ତରିକତା ଏବଂ ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ରଖିଲେ ଭଲପାଇବାର ମୂଲ୍ୟ ନ ଥାଏ ?

 ଆପଣ ଏବଂ ଆପଣଙ୍କର ପରିବାର ଖୁସିରେ ଅଛନ୍ତି ଜାଣି ଖୁସି ଲାଗିଲା । ଆଜି ମୁଁ ଆସିଛି ଦୀର୍ଘ ଦିନରୁ ମୋତେ ହନ୍ତସନ୍ତ କରୁଥିବା ଗୋଟିଏ ଜିନିଷ ଫେରାଇ ବାକୁ....... 

ଅବିନାଶ - କୁହନ୍ତୁ  କ  ଅ  ଣ  ସେଟା !

ସୁଲତା - ସେଦିନ ଦେଇ ଥିବା ଏ ପେନ୍ ( Pen ) ଟି । ଏହି ପେନ୍ ଟି ମୋ ଜୀବନରେ ବହୁତ ( Pain) ବା କଷ୍ଟ ଦେଲାଣି । ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ତୁମର ଦୁଇଟି ଜିନିଷ ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ରଖିଛି ଏହି ପେନ୍ (Pen ) ଟି ଆଉ ମୋର ମନଟି ।

ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ ପଦାର୍ପଣ କରୁଥିବା ସୁଲତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଅବିନାଶଙ୍କର ଆଖି ଛଳ ଛଳ ହୋଇଗଲା । ଜୀବନରେ ଉଚିତ୍ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ପୂର୍ବରୁ ମନ ଥରେ କିପରି ସୁଲତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲାନି କି ତାଙ୍କର ବିଷୟ ବୁଝିଲା ନାହିଁ ସେଥିରେ ଅନୁତପ୍ତ ଥିଲେ ।

ଛାଡ ବହିଯାଇଥିବା ପାଣି , ଛିଣ୍ଡି ପଡିଥିବା ଡାଳର କଥା ମନେ ପକାଇ ଦୁଃଖିତ ହେବା ବ୍ୟତୀତ କ'ଣ ବା ଥାଇପାରେ ?

ଅବିନାଶ କହିଥିଲେ..... ଯଦି ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମ ପାଖରେ ପେନ୍ ଟି ଥିଲା ଏବେ ବି ଥାଉ ତୁମେ ସେ ପ୍ରେମରେ କାହିଁକି ଜଉମୁଦ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ?

 ସୁଲତା - ଯେମିତି ଶେଫାଳୀ କହୁଥିଲା....... ଝରିବା , ମରିବା, ମଉଳିବା ମୁଁ ଜାଣେନା  !

କାହିଁକିନା ନିଜ ପାଇଁ କିଛି ରଖୁ ନ ଥିବା ପବନକୁ ମୁଁ ସବୁ ଦେଇ ଦେଇଛି ସୁଗନ୍ଧ

ନିଜ ପାଇଁ ଶ୍ରମ କରୁ ନ ଥିବା ଆଲୋକକୁ ମୁଁ ଦେଇ ଦେଇଛି ସବୁ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ । ନିଜ ପାଇଁ କେବେ ବଞ୍ଚି ନ ଥିବା ମାଟିକୁ ମୁଁ ଦେଇ ଦେଇଛି ମୋର ଶରୀର । ମୋର ଆଉକିଛି ନାହିଁ - ନା ଅଛି ବୟସ ? ନା ଅଛି ମନ ? ନା ଅଛି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ? ନା ଅଛି ସେ ସମୟ ?

ଅବିନାଶ - ମୁଁ ତୁମ ଠାରୁ କିଛି ଆଶା କରୁନାହିଁ ସୁଲତା ବା ଅଧିକ କହି ମୋତେ ଲଜ୍ଜିତ କରନି ଯାହାକୁ ତୁମେ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରେମିକ ଭାବି ରଖିଥିଲ ତାହା ତୁମ ପାଖରେ ସେମିତି ଥାଉ । ତୁମେ ଆଜି ତାର ପରିସମାପ୍ତି କରିବାକୁ କାହିଁକି ଚାହୁଁଛ ? ସମୟ ବିତି ଯାଇଛି, ଆଜି ଆମର ଆଉ ସେ ପରିବେଶ ନାହିଁ । ମୁଁ ଦୁଃଖିତ ଅନୁତପ୍ତ ସୁଲତା ।

ସୁଲତାଙ୍କର ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରି ଆସୁଥାଏ । ଅବିନାଶଙ୍କର ବିନା ଅନୁମତିରେ ପେନ୍ ଟି ନେଇ ସୁଲତା ବାହାରକୁ ପଳାଇଯାଇଥିଲେ ।

ଅବିନାଶ ପଛରେ ପଛରେ ଯାଇ ସୁଲତାଙ୍କୁ ଗାଡିରେ ନେଇ ତାଙ୍କ ଘରେ ଛାଡିଦେଇଥିଲେ ।

ସତରେ ଜୀବନଟା ଏମିତି ଏକ ଅକୁହା କଥା ଯାହାକୁ ଓଠ ତଳେ ଚାପିରଖି ମିଛି ମିଛିକା ହସ ହସି ଆଗକୁ ବଢି ଥାଉ....।