ଜିପେଟ୍ଟୋ ପିନୋକିଓ

 ଏକଦା ଗେପେଟ୍ଟୋ ନାମକ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଥିଲେ, ଯିଏ ସୁନ୍ଦର କାଠର କଣ୍ଢେଇ ତିଆରି କରିଥିଲେ | ସେ ଏକୁଟିଆ ରହୁଥିଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କର ସ୍ୱପ୍ନ ଏକ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ଥିଲା , ଯାହାଙ୍କର ସହିତ ତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ପ୍ରେମ ଏବଂ ସ୍ନେହ ବାଣ୍ଟିପାରିବେ ।

ଦିନେ ଗେପେଟ୍ଟୋ ଏକ ଛୋଟ କାଠ ଖଣ୍ଡକୁ ନେଇ ତିଆରି କଲା | ଯେତେବେଳେ ସେ ସମାପ୍ତ କଲା, ଗେପେଟ୍ଟୋ ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ବାସ ପକାଇଲେ: “ମୁଁ ଇଚ୍ଛା କରେ ଏହି କାଠ ପ୍ରକୃତ ବାଳକ ହୋଇଥାନ୍ତା ଏବଂ ମୋ ସହିତ ଏଠାରେ ରହିଥାନ୍ତେ…” |

 ହଠାତ୍ ଏହା ଘଟିଲା! ଛୋଟ କାଠ ବାଳକଟି ଜୀବନ୍ତ ହେଲା!

 ଗେପେଟ୍ଟୋ ଆନନ୍ଦରେ ଚିତ୍କାର କରି ଖୁସିର ହସ ସହିତ କହିଲା: “ସ୍ୱାଗତ ପୁତ୍ର ! ମୁଁ ତୁମକୁ ପିନୋକିଓ କହିବି ।"

 ଗେପେଟ୍ଟୋ ପିନୋକିଓ ପାଇଁ ପୋଷାକରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥିଲେ, ତାଙ୍କୁ କିଛି ପୁସ୍ତକ ଦେଇଥିଲେ, ଗାଲରେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଇଥିଲେ ଏବଂ ପଢିବା ଏବଂ ଲେଖିବା ଶିଖିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ପଠାଇଥିଲେ | କିନ୍ତୁ ସେ ତାଙ୍କୁ ଚେତାବନୀ ଦେଇଛନ୍ତି: “ସ୍କୁଲ ଶେଷ ହେବା ମାତ୍ରେ ପିନୋକିଓ ଘରକୁ ଆସିବ।” ପିନୋକିଓ ହଁ କହିଲା ଏବଂ ଖୁସିରେ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଆଡକୁ ଗଲା |

 ପିନୋକିଓ ବାଟରେ ଦେଖିଲେ ଯେ ଛକରେ ଏକ ମାରିଅନେଟ୍ ଶୋ ହେଉଅଛି । ସେ ସେମାନଙ୍କ ସହ ଯୋଗ ଦେଇ ଏତେ ଭଲ ନାଚିଲେ ଯେ କୁକୁରର ମାଲିକ ତାଙ୍କୁ ପାଞ୍ଚଟି ସୁନା ମୁଦ୍ରା ଦେଇଥିଲେ। ପିନୋକିଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ଏବଂ କେବଳ ଭାବିଲେ ଯେ ଯେତେବେଳେ ସେ ତାଙ୍କୁ ମୁଦ୍ରା ଦେବେ ସେତେବେଳେ ଗେପେଟ୍ଟୋ କିପରି ଖୁସି ହେବେ |

 ବିଦ୍ୟାଳୟ ନିକଟରେ, ପିନୋକିଓ ଦୁଇଜଣ ଖରାପ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ପାଇଲେ | ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ବୋଧ ହୋଇଥିବାରୁ ଦୁଇଜଣ ପିନୋକିଓଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଏକ ହଷ୍ଟେଲକୁ ଯାଇ ଶୋଇବା ପାଇଁ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇଲେ | ଖାଇବା ପରେ, ପିନୋକିଓ ଶୋଇପଡିଲା ଏବଂ ଶୀଘ୍ର ଶୋଇଗଲା | ସେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଦେଖିଲେ ଯେ ସେ ଧନୀ ଏବଂ ସେ ଓ ତାଙ୍କ ପିତା ଗେପେଟ୍ଟୋ ବର୍ତ୍ତମାନ କୌଣସି ଅସୁବିଧାରେ ଜୀବନ ବିତାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ବହୁତ ଖୁସି ଅଛନ୍ତି |

 ଯେତେବେଳେ ସେ ଜାଗ୍ରତ ହେଲେ, ଏହି ଲୋକମାନେ ପିନୋକିଓଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ସୁନା ମୁଦ୍ରାକୁ ଏକ ଜାଗାରେ କବର ଦେବା ପାଇଁ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ: “ଏଠାରେ ପୋତି ହୋଇଥିବା ମୁଦ୍ରାଗୁଡ଼ିକ ଟଙ୍କା ଗଛରେ ପରିଣତ ହେବ ଏବଂ ବୃଦ୍ଧ ଯିଏ ଥକି ଯାଇଥିବା ତୁମର ପିତା ଆଉ କେବେ ଆବଶ୍ୟକ କରିବେ ନାହିଁ , କାମ କରିବାକୁ!"

 ପିନୋକିଓ ଏପରି କଲେ ଏବଂ ସୁନା ମୁଦ୍ରାକୁ ଟଙ୍କା ଗଛରେ ପରିଣତ କରିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲେ | ସେ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିଲେ, କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ ସେ ଶୋଇପଡିଲେ | ମନ୍ଦ ଲୋକମାନେ ତେଣୁ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଖଳ ପ୍ରକୃତି ଦେଖାଗଲା ଏବଂ ପିନୋକିଓ ଶୋଇଥିବା ସମୟରେ ସୁନା ମୁଦ୍ରା ନେଇଗଲା |

 ଯେତେବେଳେ ସେ ଉଠିଲା, ପିନୋକିଓ ଦେଖିଲେ ଯେ ମୁଦ୍ରାଗୁଡ଼ିକ ନିଆଯାଇଛି, ଏବଂ ସେ କାନ୍ଦି ପକାଇଲେ | ଗେପଟ୍ଟୋ ତାଙ୍କ ଉପରେ କ୍ରୋଧିତ ଓ ଦୁଃଖିତ ହେବେ ବୋଲି ଭୟରେ ସେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁନଥିଲେ |  

କ’ଣ କରିବେ ଜାଣିଶୁଣି, ପିନୋକିଓ ନୀଳ ରଙ୍ଗର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିଥିବା ଜଣେ ମହିଳାଙ୍କୁ ନ ପାଇବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲେ, ଯାହାଙ୍କୁ ସେ ସାହାଯ୍ୟ ମାଗିଥିଲେ | ସେ ଯାହା ଜାଣି ନଥିଲେ ନୀଳ ରଙ୍ଗର ପରୀ ଜଣେ ମେଧାବୀ | ପରୀ ତାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବେ ବୋଲି କହିଥିଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କ ପିତାମାତା କିଏ ଏବଂ ସେ କେଉଁଠାରେ ରହୁଛନ୍ତି ବୋଲି ପଚାରିଥିଲେ। ଯାହାକୁ ପିନୋକିଓ ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲେ: “ମୋର ଘର ନାହିଁ ଏବଂ ରହିବାକୁ କେହି ନାହିଁ।” ନୀଳ ପରୀ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କଲା ଯେ ପିନୋକିଓ ମିଛ କହୁଛି, ଏବଂ ନାକ ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା!

 ନୀଳ ପରୀ ଉତ୍ତର ଦେଲା, “ତୁମ ବାପାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଅ | ଭଲ ପୁଅ ହୁଅ ଏବଂ ଆଉ ମିଛ କୁହ ନାହିଁ |” ପିନୋକିଓ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ସେ କରିବେ ଏବଂ ତାଙ୍କ ନାକ ପ୍ରକୃତ ଆକାରକୁ ଫେରିଛି |

 ଘରେ ପିନୋକିଓ ଏକ ମନୋରଞ୍ଜନ ପାର୍କରେ ଅଟକି ଗଲେ, ଏବଂ ନାକ ପୁଣି ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା | ପାର୍କରେ ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ କହିଥିଲେ ଯେ ସେ ଚାହୁଁଥିବା ସମସ୍ତ ଆଇସକ୍ରିମ୍ ଖାଇ ପାରିବେ | ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଏ କଥା କହି ନଥିଲେ ଯେ ଆଇସ୍କ୍ରିମ୍ ତାଙ୍କୁ ଗଧରେ ପରିଣତ କରିବ!

 ପିନୋକିଓ ଖାଇଲେ ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଆଉ ପାରିବେ ନାହିଁ, ଏବଂ ସେ ଗଧ ହେବା ମାତ୍ରେ ତାଙ୍କୁ ଏକ ସର୍କସରେ ବିକ୍ରି କରାଗଲା |

 ସର୍କସରେ ସେ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଏତେ ଅସଦାଚରଣ କରାଯାଇଥିଲା ଯେ କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଚାଲିପାରିଲେ ନାହିଁ |

 ଯେହେତୁ ଏହା ଆଉ ସର୍କସରେ କାମ କରିବା ପାଇଁ ସେବା କରୁନଥିଲା, ମାଲିକ ତାଙ୍କୁ ସମୁଦ୍ରରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲେ | ସେ ସମୁଦ୍ରରେ ପଡ଼ିବା ମାତ୍ରେ ସେ ପୁଣି ଏକ କାଠ ବାଳକ ହୋଇଗଲେ |

 ସେହି ପଥ ଦେଇ ଯାଉଥିବା ଏକ ବାଘ ପିନୋକିଓକୁ ଦେଖି ଏହାକୁ ଗିଳି ଦେଲା, ଏହା ଖାଦ୍ୟ ବୋଲି ଭାବି | ବାଘ ଭିତରେ, ଗେପେଟ୍ଟୋ ଖୋଜିବାବେଳେ ପିନୋକିଓର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ବିଷୟ କ’ଣ ନଥିଲା! ଏହି ଜଣକ ପିନୋକିଓ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ଯାଇ ବାଘର ପେଟକୁ ଯାଇଥିଲା | ସେ ଦୁର୍ବଳ ଓ ଅସୁସ୍ଥ ଥିଲେ ଏବଂ ସେଠାରେ ଥିବା ଏକ ମାଛ ମଧ୍ୟ କହିଲା: “ତୁମେ ଦୁହେଁ ମୋ ପିଠି ପଛରେ ଆସ ବସ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବି!”

ସେମାନେ ତାହା କଲେ ଏବଂ ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲେ, ପିନୋକିଓ ଠିକ୍ ନହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗେପେଟ୍ଟୋଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେଲେ |

ନୀଳ ପରୀ ମେଳା ପୁଣି ଦେଖାଗଲା ଏବଂ ପିନୋକିଓ ଗେପେଟ୍ଟୋଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ଭଲ ଥିବା ଦେଖି କହିଲା, “ଯେହେତୁ ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଭଲ ବାଳକ, ମୁଁ ତୁମକୁ ପ୍ରକୃତ ବାଳକ କରିବି। ”

 ଏବଂ ସେହିପରି ହେଲା | ଗେପେଟ୍ଟୋ ଶେଷରେ ତାଙ୍କର ଏକ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ପାଇଥିଲେ, ଏବଂ ସେ ଦୁହେଁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଖୁସିରେ ଥିଲେ!