ବୈତରଣୀର ତରଙ୍ଗ ତୀରେ ମୋ ଗାଁ

          

ନଦୀରେ କାହିଁକି ପହଁରୁଛ,

ହେ ବୀର ଯୁବକ !

ବୈତରଣୀ ଡଙ୍ଗା ତ ଭାସୁଛି,

ଏ କଳିଙ୍ଗ ଭୂଖଣ୍ଡରେ, 

ଧର ସେ ନାବର ମଙ୍ଗ,

ନହେଲେ ଆହୁଳା କି କାତ

ଛାଡି ଦିଅ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁଙ୍କ ଢଙ୍ଗ। 

ଯିବାକୁ ଅଛି ଅନେକ ପଥ,

ଏ ନଈ ଯେ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା

ମିଶିବାକୁ ହେବ ସାଗରେ,

ଲଙ୍ଘି ଯିବା ଲମ୍ବା ପଥ। 

ସେ ମହୋଦଧି ତୀରେ, 

କ୍ଷୀରସିନ୍ଧୁ ମଧ୍ୟେ ବିଦ୍ୟମାନ, 

ଅନନ୍ତ ଶୟନେ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ ।

        

ଏ ବୈତରଣୀ ନଦୀର ନାବ,

ବୋଝେଇ ହୋଇ ରହିଛି,

ପଦ୍ମ ଫୁଲର ମନୋହର ମହକ ।

ବାଣ୍ଟିଦେବା ତାକୁ ନେଇ କୋମଳ

ଶିଶୁ ହସ୍ତରେ କମଳ ମକରନ୍ଦ ,

ଶିକ୍ଷାର ଉଦ୍ୟାନେ ଏ ପୁଷ୍ପ,  

ବୁଣିଦବ ଅଗଣିତ ମହତ ଗୁଣ। 

'ସତ୍ୟ,ଧର୍ମ,ଶାନ୍ତି,ପ୍ରେମ ଓ ଅହିଂସା।'

ସତ୍ୟ ନାମେ ସତ୍ୟନାରାୟଣ,

ଧର୍ମ ନାମେ ଧର୍ମ ସନାତନ,

ଶାନ୍ତି ନାମେ ବିରାଜ ଶ୍ରୀରାମରାଜ୍ୟ,

ପ୍ରେମ ନାମେ ଶ୍ରୀରାଧାକୃଷ୍ଣମୂରତୀ,

ଅହିଂସା ନାମେ ବାଣୀବୁଦ୍ଧ ଅବତାର,

ହେ ଯୁବବୀର!

 ଶିକ୍ଷା ଓ ଜ୍ଞାନ କର ହୋ ପ୍ରଚାର ।

          

ଆହୋ ସଙ୍ଗାତ! ଆହେ ମୋ ମିତ! 

ହେ ହେ ହୋ ହୋ ଓହୋ ଚଃଚଃ

ଶୁଣ ଥରେ କାନ ଡେରି ମୋ କଥା

ବାବୁରେ ଧନରେ ଆହାରେ ପଢରେ

ଖୋଲା ହେଲା ମୋ ଇସକୁଲ କବାଟ

ବୈତରଣୀର ତରଙ୍ଗ ତୀରେ ମୋଗାଁ

ଅ ଅ ଆ ମ ଚଲିଯିବା ଅଧ ବାଟ,

ସରି ସରି ଆସିଲା ହ ଶ ହ ଷ କ୍ଷ 

ଅଧାଗଢା କାଳିଆର ବାଟହାଟନାଟ।