ଗୋଟିଏ ଗୋଲାପ

ପରିଣତ ବୟସରେ ପହଞ୍ଚି ସାରିଛି ନିବେଦିତା ଆଜି l ଆଜି ବି ବସି ବସି ସେହି ସ୍କୁଲର ଚାକିରୀ ସମୟର କଥା ଭାବିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେ ତାକୁ l କେତେ ମଜା, କେତେ ହସରେ କଟୁଥିଲା ସେଦିନଗୁଡିକ l ଆଜି ଭାବିଲେ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ସେହି ପୁରୁଣା ଦିନଗୁଡିକୁ ଗୋଟାଇ ଆଣିବାକୁ l ଦିନଯାକ କ୍ଲାସ ନେବା ଭିତରେ ସେ ଅଧଘଣ୍ଟା ଟିଫିନ ସମୟଟା ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ଥିଲା l ଦିନ ଯାକର ହାଲିଆ ମେଣ୍ଟି ଯାଉଥିଲା.. କିଛିଟା ଖୁସି ଗପ ଆଉ ମଜା କଥାରେ |

ଆଡ଼ଭୋକେଟ ରାମ ବାବୁଙ୍କର ଧର୍ମପତ୍ନୀ ନିବେଦିତାର ବାଲ୍ୟ ସମୟ କଟିଥିଲା ପୁରୀ ନିକଟର କେଉଁ ଏକା ଅନାମଧେୟ ଗାଆଁରୁ l ସେହିଠାରୁ ହିଁ ତାର ପାଠପଢା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା l ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡରୁ ଖେଳିବୁଲି ବଡ ହୋଇଥିଲେ ହେଁ ସେ ପାଠପଢାରେ ବହୁତ ଧୂରୀଣl ଥିଲା l ବିଶେଷକରି ଗଣିତ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ସେ ଥିଲା ପାରଙ୍ଗମl | ନିବେଦିତା ତାର ସ୍କୁଲ ଶିକ୍ଷା ଶେଷ କରି ଆସି ପୁରୀ ସହରର ଏକ କଲେଜରେ ନାମ ଲେଖେଇଥିଲା ଆଉ ଗଣିତ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଅନର୍ସ ନେଇ ଗ୍ରାଜୁଏଟ ହେଇଥିଲା ସେହି ପୁରୀ କଲେଜରୁ l ଚାକିରୀ କରିବାକୁ ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ଥାଇ ବି ଘରଲୋକଙ୍କ ଅନିଚ୍ଛାରେ କରିବାକୁ ସାହସ କରିନଥିଲା l ଏବେ ବିବାହ ପାଇଁ ଘରଲୋକଙ୍କ ଆୟୋଜନ ତାକୁ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ କରିପକାଇଥିଲା l ବିବାହ ଦେବା ପାଇଁ ଘରେ ବାପା ମାଆ ବହୁତ ଜୋରସୋରରେ ଆୟୋଜନ ଚଳେଇଥାନ୍ତି l ଘରର ବଡ ଝିଅ l ତେଣୁ ବାହାଘରଟା ସାରିଦେଲେ ସେମାନେ ଯେମିତି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଯିବେ l

ହଁ! ଏମିତି ବହୁତ ଖୋଜା ଖୋଜି ପରେ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିବା ଆଡ଼ଭୋକେଟ ରାମ ବାବୁଙ୍କ ସହ ପ୍ରାୟ ବାହାଘର ଠିକ ହୋଇଗଲା କହିଲେ ଚଳେ l ରାମ ବାବୁ ବହୁତ ଶାନ୍ତଶିଷ୍ଟ ଆଉ ଘରର ଏକମାତ୍ର ପୁଅ ଥିଲେ l ପ୍ରସ୍ତାବଟା କିଛି ମନ୍ଦ ନୁହେଁ l ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ପୁଣି ରୁହନ୍ତି l ନିବେଦିତା ମନେ ମନେ ଭାବିନେଲା, ଚାକିରୀ ଖଣ୍ଡିଏ ତାକୁ ମିଳିଯିବ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ l ଏହି ଆଶlରେ ସେ ମଧ୍ୟ ବିବାହ କରିବାକୁ ରାଜି ହୋଇଗଲା l

ନିବେଦିତା ଆଉ ରାମ ବାବୁଙ୍କର ବାହାଘର ଖୁବ ଜାକ ଜମକରେ ହୋଇଗଲା l ଘରେ ଶାଶୁ ଶଶୁର ଆଉ ଏମାନେ ଦୁଇଜଣ l ଜଞ୍ଜାଳ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ l ନିବେଦିତା ଚାକିରୀ ପାଇଁ ବହୁତ ଆଡେ ଫର୍ମ ପକାପକି କରିବା ପରେ ଶେଷରେ ଗୋଟିଏ ଇଂରାଜୀ ମିଡ଼ିୟମ ସ୍କୁଲରେ ମାଥ ଟିଚର ରୂପେ ତାକୁ ସୁଯୋଗ ମିଳିଲା l ଏଥିରେ କାହାର ଅମତ ହେବାର ନଥିଲା l ତେଣୁ ନିବେଦିତା ଠିକ ସମୟରେ ଆସି ଚାକିରୀରେ ଯୋଗ ଦେଲl l ଆଜି ବସି ବସି ସେହି ସ୍କୁଲର ଚାକିରୀ ସମୟରେ କଟେଇଥିବା ମଜାଦିନ ଗୁଡିକ ଭାବି ଭାବି ମନେ ମନେ ହସି ଚାଲିଛି l ଟିଫିନ ସମୟର କଥା ବହୁତ ମନେପଡେ ଆଜି l

ସ୍କୁଲରେ ଯୋଗ ଦେବାର ପ୍ରଥମବର୍ଷର କଥା l ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ବସି ବିବାହ ବାର୍ଷିକୀର ଉପହାର ପାଇଥିବା କଥା ପରସ୍ପର କୁହାକୁହି ହଉଥିଲେ l ନିଶି ମିସ୍ କଥା ଆରମ୍ଭ କରି କହି ବସିଲେ.... "ମୋ ମିଷ୍ଟର ମୋତେ ଏଥର ଏଇ ସୁନାର ମଙ୍ଗଳସୂତ୍ରଟି ବିବାହ ବାର୍ଷିକୀରେ ଉପହାର ଦେଇଛନ୍ତି l"ତାଙ୍କୁ ସୁନା ଜିନିଷ ଦେବାରେ ବହୁତ ସଉକ l ବରହ୍ମପୁରିଆ ଲୋକ ତ, ସୁନା କିଣିବl ଏକ ନିଶା ଯେମିତି l ଏହାଶୁଣି ପ୍ରତିମା ମିସ କହି ବସିଲେ ଯେ..... "ମୋ ମିଷ୍ଟର ସବୁବେଳେ ବିବାହ ବାର୍ଷିକୀରେ ଶାଢ଼ୀ ଦେବାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି l ଶାଢ଼ୀ ତ ନୁହେଁ, ସମ୍ବଲପୁରିଆ ପାଟ ଶାଢ଼ୀ l "ଶାଢ଼ୀ ଯଦି ସମ୍ବଲପୁରୀ ପାଟ ଶାଢ଼ୀ ହୋଇଥିବ, ସେ ଯେତେ ଦାମ ହେଲେ ବି ସେ କିଣିବାକୁ ପଛେଇବେନି l ଅନ୍ୟ ଶାଢ଼ୀ ତାଙ୍କୁ ପସନ୍ଦ ନୁହେଁ l ସମ୍ବଲପୁରିଆ ଲୋକ ତ l

ଅନୁ ମିସ ଏସବୁ ଶୁଣି ଟିକେ ମୁରୁକି ହସ ହସି କହିପକେଇଲେ.... ମୋ ମିଷ୍ଟର କିଛି ଗିଫ୍ଟ ଦେବା ଜାଣନ୍ତିନି l ଆନିଭର୍ସାରୀ ଦିନ ସେ ଭଲ ହୋଟେଲରେ ଖୁଆଇ ଦେଲେ ତାଙ୍କ କାମ ସରେ l ଆଉ କିଛି ଦବାନବା ସେ ଜାଣନ୍ତିନି l ଏସବୁ ଶୁଣି ସବିତା ମିସ୍ କହି ଚାଲିଲେ... ମୋ କଥା କଣ କହିବି? ଶାଶୁ ତ ସାଙ୍ଗରେ ଥାନ୍ତି, ତେଣୁ ଯେତକ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କୁ ସେଦିନ ଡାକି ଦିଅନ୍ତି l ଆଉ ରଂ ଧାବଢ଼ା କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆପ୍ୟାୟିତ କରିବା ବୋହୂର କାମ l ଆନିଭର୍ସାରୀ ଦିନରେ ରୋଷେଇଘରେ ସଢ଼ିବା ମୋର କାମ ହୁଏ l ଗୋଟେ ଥର ମାଇଁଶାଶୁ ବମ୍ବେରୁ ଆସିଥିଲେ, କହିଲେ ଆନିଭର୍ସାରୀ ଦିନରେ ରନ୍ଧାଘରେ ପଶି ଭୋଜିକରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଖୁଆଇବାରେ ଆନିଭର୍ସାରୀର ମଜା କଣ? ସେଦିନଠୁ ଶାଶୁ ଶୁଣି ଟିକେ ଏହାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଥିଲେ l ତାପରେ ଆଉ ଏପ୍ରକାର ଆୟୋଜନ କରୁନଥିଲେ ବେଶି l ଏମିତି ଆଳାପ ଭିତରେ ପ୍ରଭାତୀ ମିସ୍ କେଉଁଠି ଥିଲେ ପଶି ଆସିଲେ l ପ୍ରଭାତୀ ମିସଙ୍କର କଥା ତ ଆହୁରି ଅଲଗା l ପ୍ରଭାତୀ ମିସ୍ କହିଲେ.... ଛାଡ଼! ଆମର ଭଲ ଘର ଖଣ୍ଡେ ନାହିଁ, ସୋଫା ଖଣ୍ଡେ ପକେଇବାକୁ ଜାଗା ନାହିଁ, କ୍ୱାଟର୍ସ ଘର, ସେଥିରେ ଦାମୀ ଟିସେଟର ଉପହାର l ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ମୋତେ ସିଲେଇର ସ ଅକ୍ଷର ଜଣା ନାହିଁ, ସେଥିରେ ଫେସନ ମେକର ସିଲେଇ ମେସିନର ଉପହାର l ଏସବୁ ମୋତେ ଆନନ୍ଦ ବଦଳରେ ବିରକ୍ତିଭାବ ଆଣେ l ଏମିତି ସବୁ କଥାଶୁଣି ନିବେଦିତା ମନେ ମନେ ହସୁଥାଏ l ଭାବୁଥାଏ ତାର ଆଉ ପାଞ୍ଚ ଦିନ ଅଛି ବିବାହର ପ୍ରଥମ ବାର୍ଷିକୀ l ଆଉ ସେ କଣ ଉପହାର ପାଇବ ଭାବି ମନେ ମନେ ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ହୋଇ ରହିଥାଏ l ବହୁତ ଆଗ୍ରହର ସହିତ ଦିନ ପରେ ଦିନ ଗଣି ଚାଲିଥାଏ ନିବେଦିତା l ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ତାର ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ଆନିଭର୍ସାରୀ ଦିନଟି ଆସି ପହଁଚିଲା l ବହୁତ ଖୁସିର ଦିନ l ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି ମିଷ୍ଟରଙ୍କୁ ଏକ ମିଠା ସମ୍ଭାଷଣ ଜଣାଇ ସ୍କୁଲକୁ ବାହାରି ଆସିଲା ନିବେଦିତା l ରାମ ବାବୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଅଫିସ କାମରେ ବାହାରିଗଲେ l ଟିଫିନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ଠରା ଠରି ହୋଇ ନିବେଦିତା ଆଡକୁ ଅଙ୍ଗୁଳି ନିର୍ଦେଶ କରି ହସl ହସି ହେଉଥାନ୍ତି l ଆଜି ବିବାହର ପ୍ରଥମ ବାର୍ଷିକୀ, ତେଣୁ ଭଲ ଗିଫ୍ଟ ନିଶ୍ଚୟ ମିଳିବ ଆଜି ନିବେଦିତାକୁ l ନିବେଦିତାର ମନଟା ବେଶ ଖୁସି ଥିଲା l ରାମ ବାବୁ ମଧ୍ୟ ଅଫିସରୁ ଫେରିଲେ ଆଉ ଚା ଜଳକ୍ଷl ରା ପର୍ବ ମଧ୍ୟ ସରିଲା l ରାତ୍ରି ଭୋଜନ ପରେ ନିବେଦିତା ବେଡ଼ ରୁମରେ ଆସି ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଏ ରାମ ବାବୁଙ୍କ ଆଗମନକୁ l ରାମ ବାବୁଙ୍କର ଦେଖା ନାହିଁ l କୁଆଡେ ଗଲେ ସେ? ନିବେଦିତା ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ, ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତ କାହିଁ ଆସି ନାହାଁନ୍ତି, ବୋଧେ କିଛି ଗିଫ୍ଟ କିଣିବାକୁ ଯାଇଛନ୍ତି l ମନେ ମନେ ଖୁସି ହୋଇ ଅପେକ୍ଷା କରି କରି କେତେବେଳେ ତାକୁ ନିଦ ହୋଇଯାଇଛି l

ହଟାତ ନିବେଦିତାର ନିଦ ରାତିଅଧରେ ଭାଙ୍ଗିଗଲା l ଦେଖିଲା ପାଖରେ ରାମ ବାବୁ ଶୋଇଛନ୍ତି l ଟିକେ ସଂଦେହୀ ଆଖିଟା ଚାରିଆଡେ ଖୋଜି ପଳେଇ ଆସିଲା l କିଛି ତ କୁଆଡେ ଗିଫ୍ଟ ଥିବାର ଜଣାଗଲାନି l ଆଉ କଣ ସରପ୍ରାଇଜ ରଖିଛନ୍ତି? ନା ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି? ମନଟା ଟିକେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା l ଗିଫ୍ଟ ନପାଇଲେ ନାହିଁ, ସାଙ୍ଗମାନେ ପଚାରିଲେ କଣ କହିବ, ସେଇ ଚିନ୍ତାରେ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିଲା l

ସକାଳ ହେଲା, ରାମ ବାବୁଙ୍କର କିଛିଭି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ଥିବାର ଜଣାପଡିଲାନି l ନିବେଦିତା ଭାବିନେଲା ଯେ କିଛି ବି ଗିଫ୍ଟ ତାପାଇଁ ନାହିଁ l ରାମ ବାବୁ ବି ସବୁଦିନ ଭଳି ତାଙ୍କର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଅଫିସ ଯିବାକୁ ବାହାରୁଛନ୍ତି l ନିବେଦିତା ଆଉ ସମ୍ଭାଳିନପାରି କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇ କହି ଚାଲିଲା..... ତୁମକୁ ଗୋଟିଏ ଗୋଲାପ ଫୁଲ ବି ମିଳିଲାନି, ଆନିଭର୍ସାରୀରେ ଗିଫ୍ଟ ଦେବାକୁ? ସାଙ୍ଗମାନେ କେତେ ବଡ ବଡ ଗିଫ୍ଟ ସବୁ ପାଆନ୍ତି ଆନିଭର୍ସାରୀରେ , ଅଭିମାନ ଭରା ସ୍ୱରରେ ନିବେଦିତା କହି ପକେଇଲା l

ରାମ ବାବୁ କିଛି ଗୋଟାଏ ବଡ ଭୁଲ କରିଦେଇଛନ୍ତି ଭାବି ମନଟା ଟିକେ ଦୁଃଖ କରି ବସିଲେ l ମାତ୍ର ଏ କଥାକୁ ଭୁଲିଲେନି l ଆନିଭର୍ସାରୀରେ ଯେ ଏମିତି ଗିଫ୍ଟ ଦେବା କଥା, ଭାବି ମନେ ମନେ ଅନୁତାପ କଲେ l ସେ କଥାକୁ ମନ ଭିତରେ ସାଇତି ରଖିଲେ ଆର ବର୍ଷ ପାଇଁ l ଆର ବର୍ଷ ଦ୍ୱିତୀୟ ଆନିଭର୍ସାରୀ ଦିନ ମନେରଖି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଗୋଟିଏ ଗୋଲାପ ଫୁଲ କିଣି ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଉପହାର ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରଦାନ କଲେ l ଆଉ ଯେମିତି ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ମୁଁହରୁ କୌଣସି ଅଭିଯୋଗ ଶୁଣିବେନି l

ନିବେଦିତା ଗୋଲାପ ଫୁଲ ପାଇ ଫିକ କିନା ହସିଦେଲା l ଏ ମଣିଷକୁ ଗାଳି ଦବ ନା ଭଲ ପାଇବ ନା ଅଭିମାନ କରିବ? ମନେ ମନେ ଭାବିବସିଲା, ଗୋଲାପ ଫୁଲ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କଣ କିଛି ଦିଆହୋଇ ପାରିନଥାନ୍ତା? ବାସ ସେହି ଗୋଟିଏ ଗୋଲାପ ଫୁଲ.........