ବୁରା ନା ମାନୋ ହୋଲି ହେ

 

ଦୁଇ ହଜାର ତିନି କି ଚାରି ମସିହାର କଥା ।  ଭୁବନେଶ୍ବର ର ଫାଇନ୍ ଆର୍ଟ କଲେଜରେ ପଢ଼ୁଥିବା କିଛି ଛାତ୍ରଙ୍କ କଥା । କଲେଜର ହଷ୍ଟେଲ୍ ନଥାଏ ତେଣୁ ସବୁ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ସେତେବେଳେ ଘର ଭଡ଼ା ନେଇ ବାହାରେ ରହୁଥାଆନ୍ତି । ଚାରିଜଣ ସାଙ୍ଗ ରାଜା,ବାପୁ ,ରବି ଆଉ ଅନୁଜ ମିଶି ଚିନ୍ତାମଣିଶ୍ୱର କଲୋନୀରେ ଏକ୍ ଆଜବେଷ୍ଟସ ଘରେ ରହୁଥାଆନ୍ତି । ଭଡ଼ା ହଜାରେ ଟଙ୍କା , ମୁଣ୍ଡ ପିଛା ଅଢେଇ ଶହ ଟଙ୍କା । ଘର ସାମ୍ନାରେ ଏକ ଛୋଟ କିଚେନ୍ ଥିଲା ସେଇଠି ରୋଷେଇ ହୁଏ ଦୁଇ ବେଳା । ସକାଳେ ରୋଷେଇ କରି ଖାଇଦେଇ ଯାଆନ୍ତି ଆଉ ପୁଣି ରାତିରେ । ଦ୍ୱିପ୍ରହରରେ ଚା ଆଉ ଜଳଖିଆ ଖାଇ ରୁହନ୍ତି ।

 ଘରଟି ଚାରି ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ନହେଲେ ବି ଚାରିଜଣ ନିଜ ନିଜ ବିଛଣାରେ ବସି ପେଣ୍ଟିଂ ଆଉ ଡ୍ରଇଂ ଅନାୟାସରେ ଅଭ୍ୟାସ କରିପାରୁଥିଲେ ।ଘରଟି ଦକ୍ଷିଣ ମୁହାଁ ଥାଏ ଆଉ ଘର ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଝରକା ରାସ୍ତାକୁ ମୁହଁକରି । ଘର ପଛପଟେ ମାଙ୍କଡ଼ା ପଥରର ପାଚେରୀ ଆଉ ସେପଟେ କଲୋନୀର ମୁଖ୍ୟ ରାସ୍ତା ।

ସେ ରୁମକୁ ଲାଗି ଆଉ ଦୁଇଟି ରୁମ୍ ଯେଉଁଥିରେ ଗୋଟିଏ ରୁମରେ ଆର୍ଟ କଲେଜର ତିନି ଜଣ ଛାତ୍ର କୁଲୁ , ଲୋକା ଆଉ ବିଜୁ । ଅନ୍ୟଟିରେ ତିନିଟି ପିଲା ଯେଉଁ ମାନେ ଚାକିରି ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଥିଲେ ଆଉ ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟୁଥିଲା ଟିଉସନ୍ କରି । ଆଖ ପାଖରେ ରହୁଥିବା ଆର୍ଟ କଲେଜର ସବୁପିଲା ସକାଳେ କଲେଜ ଯିବା ବେଳେ ଆଉ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଫେରିବା ସମୟରେ ରାଜାଭାଇ ( ରାଜା ଯେହେତୁ ଚାରିଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ବୟସରେ ଆଉ ଶ୍ରେଣୀରେ ବଡ଼ଥିଲା ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ରାଜାଭାଇ ମେସ୍ ବା ରାଜାମେସ୍ ବୋଲି କୁହନ୍ତି ) ମେସରେ ନିଶ୍ଚୟ ଖଟ୍ଟି ମାରି ଯିବେ ନହେଲେ ଭାତ ହଜମ ହୁଏନି । ପୁରା କଲେଜରେ ମେସ୍ ଟି ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଥିଲା ! ସବୁଦିନ ବହୁ ପିଲାଙ୍କର ଯିବା ଆସିବା ଲାଗି ରୁହେ । ପ୍ରତିବର୍ଷ ହୋଲିର ବଡ଼ ଦଳଟିଏ ସେଇଠୁ ବାହାରି ସହରର ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ ରହୁଥିବା ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ଆଉ ଅଧ୍ୟାପକଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତି । ବର୍ଷରେ ଅଗଣିତ ବାର ଭୋଜିଭାତ ବି ସେଇଠି ହୁଏ । 

ଆଖ ପାଖରେ ରହୁଥିବା ଅଧିକାଂଶ ଟୋକା କଲେଜ ଯିବା ବାହାନାରେ ଟିକିଏ ଆଗୁଆ ପଳେଇ ଆସି ଘର ଭିତରର ସେ ଝରକା ପାଖରେ ଭିଡ଼ ଜମେଇବେ । ଅଭିପ୍ରାୟ ହେଲା , ସେହି ରାସ୍ତା ଦେଇ ସ୍କୁଲ ଆଉ କଲେଜକୁ ଯାଉଥିବା ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ମାନଙ୍କ ଦର୍ଶନ । ଅନୁଜ ଖାତା ଗୋଟେରେ ଟିପି ରଖିଥାଏ କେଉଁ ଝିଅଙ୍କ କେତେବେଳେ ଯିବା ଆଉ ଫେରିବା ସମୟ ।

ଘର ଝରକାରେ ଜାଲି ଲାଗିଥିଲା ପୁଣି ଲାଇଟ୍ ଲିଭେଇ ଦିଆ ଯାଏ । ବାହାର ଲୋକ ଘର ଭିତରେ କିଏ ଥାଇ କ'ଣ କରୁଛି ଦେଖି ପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବିନ୍ଦାସ୍ ହୋଇ ଝିଅମାନଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରନ୍ତି ଆଉ ସାଥିରେ ହାଲକା ହାଲକା କମେଣ୍ଟ ବି କରନ୍ତି । ଅଧିକ ଏଇଥି ପାଇଁ ନୁହେଁ କାରଣ ପିଲାଗୁଡାକ ପ୍ରାୟେ ତ ସମ୍ବେଦନଶୀଳ , ସଂସ୍କାରି ଥିଲେ ଆଉ ତା'ସହ ମାଡ଼ର ଭୟ ବି ଥାଏ ।

କେବେ ଯଦି କେଉଁ ଝିଅ ରାଜାକୁ ପସନ୍ଦ ଆସେ ତ କହିବ ,ହେ ଶଳେ ଶୁଣବେ  ! ଏ ଝିଅଟି ଆଜିଠାରୁ ତୁମ ଭାଉଜ । କେହି ତା ଆଡ଼େ ଅନେଇବ ବି ନାହିଁ ହେଲେ ଅନୁଜ ଭାବେ , ସେ ପ୍ରଥମେ ଝିଅଟିକୁ ଆବିଷ୍କାର କରିଛି ଆଉ ତା'ର ଯିବା ଆସିବା ସମୟଟି ବି ନୋଟ୍ କରିଥିଲା ତେଣୁ ତାହାର ପ୍ରଥମ ଅଧିକାର । ଯେହେତୁ ରାଜା ସିନିୟର୍ ତେଣୁ ତା ମୁହଁରେ କିଛି ନକହି ଚୁପଚାପ୍ ଆଗକୁ ବଢ଼େ । ସକାଳୁ ଗାଧୋଇ ପାଧୋଇ ମୁହଁରେ ସୁହଁ ପାଉଡର ମାଖି ତା'ର ସବୁଦିନ ଇସ୍ତ୍ରୀକରା ଭେଲ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ୍ ଆଉ ସର୍ଟ ସାର୍ଟ ପିନ୍ଧି ବାହାରି ପଡ଼େ ରାସ୍ତା ଉପରକୁ ଶିକାର ଅଭିପ୍ରାୟରେ । ଏପଟେ ରାଜା ମୁହଁ ନ ଧୋଉଣୁ ମୁହଁରେ ଫେୟାର ଆଣ୍ଡ ଲଭଲି ମାଖି ତା ଚନ୍ଦା ମୁଣ୍ଡରେ ଦଶଥର ପାନିଆ ଚଳେଇ ପାଖ ଦୋକାନରୁ ଗୁଟଖା କିଣିବା ବାହାନାରେ ଯାଇ ପଇଁତରା ମାରେ । ରବିଟା ମନୁଆ ଇଚ୍ଛା ହେଲେ କେତେବେଳେ ଠିଆ ହୋଇ ଟିକିଏ ଦେଖିଦିଏ ଆଉ ପରେ ଭୁଲିଯାଏ । ବାପୁର ଇଚ୍ଛାଥିଲେ ବି ସମସ୍ତଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ତାକୁ ଖରାପ୍ ଲାଗେ , ଲାଜ ଲାଗେ । ଏକା ଥିଲେ ଚୁପଚାପ୍ ଦେଖେ ହେଲେ ଏସବୁ ମାମଲାକୁ ସେ ଏତେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଏନି ।

ଏମିତି ତ ଅନେକ ସ୍ମୃତି ଅଛି ସେ ମେସକୁ ନେଇ ହେଲେ ଯେହେତୁ କାହାଣୀଟି ହୋଲିର ସ୍ମୃତିକୁ ନେଇ ତେଣୁ ଅଧିକ ଇଆଢୁ ସିଆଢୁ କଥା ଲେଖି ଆପଣଙ୍କ ସମୟ ଅପଚୟ କରିବାକୁ ଚାହୁଁନାହିଁ । କେବଳ ରାଜାବାବୁଙ୍କ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ କଥା ଶୁଣାଇବାର ଲୋଭ ସମ୍ବରଣ କରିପାରୁନି ସେତକ କହିଦେଇ ଆଗକୁ ବଢ଼ିବି । 

ଏକ (ପରିସ୍ରା) କରିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ସେହି ପାଚେରୀ ପାଖକୁ ଯାଆନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଦିନରେ ଆଉ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ବସିକି ଏକ କରନ୍ତି । କାରଣ ଆଗ ରାସ୍ତାରେ ଲୋକଙ୍କ ସବୁବେଳେ ଯିବା ଆସିବା ଲାଗି ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ରାଜାବାବୁ କେବେ ବସିକି ଏକ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ଏକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଷ୍ଟାଇଲ ଥିଲା , ପାଚେରୀ ଉପରେ ଦୁଇ ବାହୁକୁ ଛନ୍ଦି ଦେଇ ଏମିତି ଭଙ୍ଗୀରେ ଠିଆ ହେବେ ଯିଏ ବି ଆଗରୁ କି ପଛରୁ ଦେଖିବ ଭାବିବ , ଟୋକାଟା ଠିଆ ହୋଇ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖୁଛି । ବେଳେବେଳେ ସେହି ଅବସ୍ଥାରେ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଚିହ୍ନା ଲୋକଙ୍କୁ ଅଟକାଇ ତାଙ୍କ ସହ ଗପ ବି ଜମେଇ ଦିଏ ବଡ଼ ଅନାୟାସରେ ।

ଘରଟି ଏକ ବିରାଟ ଜାଗାରେ ଥାଏ ,ସେହି ଘର ତିନିଟିକୁ ଛାଡ଼ି ଟିକିଏ ଦୂରରେ ମାଲିକର ଘର । ବୁଢ଼ା ସହ ତା'ର ବେମାର ସ୍ତ୍ରୀ , ବିବାହକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବା ଦୁଃଖୀ ଝିଅଟିଏ ଆଉ ଲମ୍ବା ଚଉଡ଼ା ବଡ଼ି ବିଲ୍ଡର୍ସ ପୁଅ । ମାଲିକ ଘର ସାମ୍ନାରେ କୂଅ ଯେଉଁଠି ସଭିଏଁ ପାଣି କାଢ଼ି ଗାଧାନ୍ତି । ଘର ସାମ୍ନାରେ ପାଣି ଟ୍ୟାପଟିଏ ସେଥିରୁ ପିଇବା ପାଣି ଭରାଯାଏ । ବାକି ଯାଗା ନଡ଼ିଆ, କଦଳୀ,ପିଜୁଳି ,ଫୁଲ ଗଛ ଆଉ ଅନାବନା ଘାସରେ ବର୍ଷସାରା ଭରି ହୋଇ ରହିଥାଏ । 

ମାଲିକ ବୁଢ଼ା ଭାରି ଚୁପଚାପ୍ ଲୋକ ସମସ୍ତଙ୍କ ନାମସହ ବାବୁ ଶବ୍ଦ ଯୋଡି ବଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଉ ସମ୍ମାନ ଦେଇ କଥାହୁଏ । ଘର ଭଡ଼ା କେବେ ମାଗେନି । ଅତି ଦରକାର ଥିଲେ ପୁଅ‌ ବାବୁକୁ ପଠାଏ । ବାବୁ ଲମ୍ବା ଚଉଡ଼ା ହେଲେ ମଧ୍ୟ କେବେ ବି କାହାକୁ ଡରାଏ ନାହିଁ , ଓଲଟା ସାହାସ ଦେଇ କୁହେ ଯଦି କେବେ ବି କେହି ତୁମକୁ ହଇରାଣ କରେ ମୋତେ କହିବ । ତେଣୁ ସମସ୍ତର ସେ ବାବୁ ଭାଇ ।

ସବୁବର୍ଷ ହୋଲି ଧୂମ୍ ଧାମରେ ପାଳିତ ହୁଏ । ଦିନ ସାରା ବୁଲାବୁଲି ଆକୁ ତାକୁ ରଙ୍ଗ ବୋଳା ତା'ପରେ କେବେ ବାଡ଼ିଆ ଡାଲମା ,ଖଟା , ସାଲାଡ଼ର ଭୋଜି ତ କେବେ ଚିକେନ୍ ଆଉ ଭାତ । ଏହି ସାଧାରଣ ଭାତ ଡାଲମା ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ଦେଉଥିଲା ସେବେ । ଆଉ ଏବେ , ସେ ସୁଖ ନଅ ଭଜା ଛଅ ତୁଣରେ ବି ମିଳେନି । ସେହି ମେସରୁ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ପୁରୁଣା ପିଲା ଯାଆନ୍ତି ଆଉ ନୂଆ ପିଲା ଆସନ୍ତି ତେଣୁ ପ୍ରତିବର୍ଷ କାହାର କଲେଜ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ହୋଲି ତ କାହାର ଶେଷ । ତେଣୁ ପ୍ରତିବର୍ଷ ସାମର୍ଥ୍ୟ ହିସାବରେ ଧୂମଧାମରେ ପାଳିବାକୁ ପୂରା ଚେଷ୍ଟା ପିଲାମାନେ କରନ୍ତି । 

ଯେଉଁ ବର୍ଷ ରାଜାର ଶେଷ ବର୍ଷ ଏପଟ ମେସରୁ ଆଉ ସେପଟ ମେସରୁ ଚିନ୍ତା କଲେ ଏଥର ହୋଲିକୁ ଅବିସ୍ମରଣୀୟ କରିବା ପାଇଁ କିଛି ଗୋଟିଏ ନିଆରା କରିବାକୁ ହେବ । କ'ଣ କରାହେବ ? ଟିକିଏ ଭାଙ୍ଗ ଖାଇ ମଜା ନେବା ।ଭାଙ୍ଗର ଗୁଣଗାନ ବହୁତ ଶୁଣିଛନ୍ତି ତା'ର ଶକ୍ତି ବି ଦେଖିଛନ୍ତି ହେଲେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଅନୁଭବ କାହାର ନାହିଁ । ହୋଲି ଖେଳୁ ଖେଳୁ ଦୁଇ ବାଜିଲା ଚିନ୍ତା କଲେ, ରାତିରେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ଭୋଜି କରିବା । ଦିନରେ ଏମିତି ଭାତ ଡାଲମା କରି ଖାଇଦେଲେ ।

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଭୋଜି ପାଇଁ ଚିକେନ ଆଉ ପରିବା ପତ୍ର କିଣିବା ପାଇଁ କୁଲୁ ଆଉ ବାପୁ ବାହାରିଲେ । ଏମାନେ ବାହାରିବାର କିଛି ଗୁପ୍ତ ଅଭିସନ୍ଧିଚ୍ଛା ଥିଲା । ଚିନ୍ତାମଣିଶ୍ୱର ମନ୍ଦିର ସାମ୍ନାରେ ବାବୁଭାଇ ସବୁଦିନ ଦୁଧଛେନା ଆଉ ରାବିଡି ସହ ଭାଙ୍ଗ ଖାଏ ବୋଲି ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି । ବାପୁ ବହୁତ ଥର ଯାଇ ଛେନା ଆଉ ରାବିଡି ଖାଇଆସିଛି । ଇଚ୍ଛାଥିଲେ ବି କେବେ ସାହାସ ହୋଇନି ଦୋକାନୀକୁ ଭାଙ୍ଗ ମାଗିବାକୁ । ସେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ବାପୁର ବି ସାହାସ ହେଲାନି ହେଲେ କୁଲୁଟା ସାହାସିଆଟା । ସିଧା ଯାଇ କହିଲା, ଛେନା ରାବିଡି ସହ ଭାଙ୍ଗ କେତେ ? ଦୋକାନୀ ପାଟିରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ରଖି କହିଲା ଚୁପ୍ ! ବାପୁ ଅଧିକ ଡରିଯାଇ କହିଲା , ଚାଲ୍ କୁଲୁ ଥାଉ । କୁଲୁ ଠିଆ ହୋଇ ସେମିତି ରହିଲା । ଦୋକାନୀ ସେଠୁ କହିଲା, ଛେନା ରାବିଡି ଦଶ , କୋଡ଼ିଏ , ତିରିଶି....ଯାହା ଖାଇବ ଖାଅ । ଟେଳା ପାଞ୍ଚ ଟଙ୍କା । ଶେଷ ତିନି ଶବ୍ଦକୁ ଅତି ଧିରେ କହିଲା ‌। ହେଉ , ଦଶ ଦଶ ଟଙ୍କାର ଛେନା ରାବିଡି ତା'ସହ ପାଞ୍ଚ ମିଶାଅ । ଛେନା ରାବିଡି ସହ ମିଶି ଥିଲେ ବି ବାପୁକୁ ବାସ୍ନା ଆଉ ସ୍ୱାଦ ଖରାପ୍ ଲାଗିଲା । କୁଲୁ ଆରମସେ ଚଟ୍ କରି ଦେଲା । ଆଉ ଶହେ ଟଙ୍କାର ଛେନା ରାବିଡି ସହ ଦଶ ଟେଳା ଭାଙ୍ଗ ଧରି ମେସରେ ପହଞ୍ଚିଲେ । 

ଛେନା ରାବିଡି କିଏ ଖାଇବ ଆସ । ବାସ୍ ଏତିକି..... ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଶାଗୁଣା ପଲ୍ହ ଝପଟି ପଡ଼ିଲେ , ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ସଫା ! ବାପୁ ଆଉ କୁଲୁ ଲୋଭରେ ଆଗୁଆ ଆଉ ଟିକିଏ ଖାଇଦେଲେ । ଖାଇ ସାରିବା ପରେ ଲୋକା କହିଲା , ଆବେ ! ଏ ଛେନାଟା ଏମିତି ଅବାଗିଆ କାହିଁ ଲାଗୁଥିଲା ବେ ? ରବିଟା ସୁକୁମାର , ସେ ବି ହଁ ଭରିଲା । ସେଠୁ କୁଲୁ କହିଲା, ଶଳା ! କୋଉ ଦେହେକରେ ଛେନା ରାବିଡି ଖାଇଥିଲୁ ? ଶଳା ! କହିଲା କ'ଣ ନା ଅବାଗିଆ ଲାଗୁଛି । କୁଲୁର ଦମ୍ଭୋକ୍ତି ଦେଖି ଲୋକା ଶଙ୍କିଗଲା । ବାପୁ ଦୀର୍ଘ ନିଃଶ୍ୱାସଟିଏ ଛାଡ଼ିଲା !

ରାଜା ଭାବେ , ସିଏ ସବୁଠୁ ଭଲ ରୋଷେଇ କରେ ବୋଲି । ଚିକେନ୍ ହେଲେ ସେ କାହାକୁ ଛାଡ଼ିବନି ରୋଷେଇ କରିବାକୁ । ବାକି ସବୁ ଅନ୍ୟ କାମରେ ଲାଗିଗଲେ । କିଏ ଭାତ ପାଇଁ ପାଣି ବସେଇଲା , କିଏ ଚାଉଳ ଧୋଇଲା ,କିଏ ପରିବା କାଟିଲା ତ ଆଉ କିଏ ରସୁଣ ଛଡ଼େଇଲା । ବାପୁ ପିଆଜ ଭଲ କାଟେ ତେଣୁ ସେ ଦାୟିତ୍ଵଟି ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ ଆଦରି ନେଲା । ଗୋଟିଏ ପିଆଜ କାଟିଛି , ଦ୍ୱିତୀୟଟି କାଟିବା ବେଳେ ସେ ଚାହିଁଲା କେତେ ପତଳା କାଟି ପାରିବ । ବାସ୍ ! ଚେଷ୍ଟା କରି ଯେତେ ପତଳା କାଟିଲେବି ତାକୁ ମୋଟା ଦେଖାଗଲା । ତେଣୁ ପେଟେଇ ପଡ଼ି ପିଆଜ ଉପରେ ଛୁରୀଟିକୁ ରଖି ଏମିତି ଦେଖିଲା , ଯେମିତି କିଛି ଗୋଟିଏ ଗବେଷଣା ସେ କରୁଛି । ପିଆଜ ଫାଳର ପରସ୍ତକୁ ଭଲସେ ଅନୁଧ୍ୟାନ କରି ଗଣିଲା...ଏକ୍ ଦୁଇ ତିନି ଚାରି । ଧେତ୍ ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା ପୁଣି ଆଉଥରେ ଛୁରୀର ମୁନକୁ ଛୁଆଁଇ ଏକ୍ ଦୁଇ ତିନି ଚାରି ....ନା ଅସମ୍ଭବ ! ଏ ତ ଅଗଣିତ ସମସ୍ତକୁ ଦେଖେଇ କହିଲା । ରାଜା କହିଲା , ଏ ଶଳା ! ପିଆଜ କାଟେ ବେ ସେତେବେଳୁ ବସି ଏକ ଦୁଇ ଗଣୁଛି ଗଲା । 

ରବି ଗୋଟିଏ କଣକୁ ଯାଇ ଚେକା ଆସନ ପାରି ବସିଗଲା । କହିଲା ମୋତେ ଭଲ ଲାଗୁନି । ଲୋକା ଆସି ପିଆଜ କାଟିଲା । ବାପୁ ଚୁପଚାପ୍ ବସି ସେଇମିତି ପିଆଜ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରୁଥାଏ । ରାଜା ଚିକେନ୍ କଷିଲା , ହେଇଗଲା ଭାବି ଟେଷ୍ଟ କରିବାକୁ କୁଲୁକୁ ଦେଲା କୁଲୁ କହିଲା, ହଁ ହେଇ ଗଲାଣି । ଅନୁଜ ଖାଇ କହିଲା, ଶଳା ରାକ୍ଷସଟା କି ବେ ? ପୂରା କଞ୍ଚାଟା ! ରାଜା ଖାଇଲା ,ବିଜୁ ଖାଇଲା ଆଉ ଲୋକା ବି ଖାଇଲା ହେଲେ କଞ୍ଚା କି ହେଇଯାଇଛି ସଠିକ୍ ସିଦ୍ଧାନ୍ତରେ ପହଞ୍ଚିବା ମୁସ୍କିଲ୍ ହୋଇଗଲା । ଭାତ ଅବସ୍ଥା ବି ସେଇୟା । ସେଇଠୁ କୁଲୁ କହିଲା, ଚାଲ ଖାଇଦେବା ଯାହା ହେଇଛି ଥାଉ, ଆଉ କିଛି କରିବାନି । ବିଜୁ ପାଣି ଟ୍ୟାପ ପାଖକୁ ଯାଇଛି ଭାତ ଗାଳିବା ପାଇଁ ଅଧ ଘଣ୍ଟାଏ ହେଲାଣି । ଶଳା କୁଆଡ଼େ ଗଲା ଦେଖବେ କିଏ ! ରାଜା ଆଦେଶ ଦେବା ଭଙ୍ଗୀରେ କହିଲା । ଅନୁଜ ଯାଇ ଦେଖିଲା, ବିଜୁ ଭାତ ହାଣ୍ଡି ଗଡ଼େଇ ଧରି ବସିଛି । ପଚାରିଲେ କହିଲା, ଭାତ ହାଣ୍ଡିରେ ପେଜର ଝରଣାଟିଏ ଫୁଟିଛି ଦେଖିବୁ ଆ ! ଯେତେ ଗାଳିଲେ ବି ପେଜ ସରୁନି । ସେଠୁ ଅନୁଜ ଭାତ ହାଣ୍ଡି ଆଉ ବିଜୁକୁ ଧରି ଆସିଲା ତାକୁ ଲାଗିଲା ଯେତେ ଚାଲିଲେ ବି ରାସ୍ତା ଅସରନ୍ତି । ରୁମରେ ପହଞ୍ଚି ଭାତ ହାଣ୍ଡିଟି ଥୋଇଦେଇ କହିଲା, ଶଳା ! କେତେ ବାଟ ଚାଲିଲି ବେ ! 

ସମସ୍ତେ ଖାଇ ବସିଲେ ରବିକୁ ଛାଡ଼ି ,ରବି ତିନି ଘଣ୍ଟା ହେବ ସେଇଠି ସେମିତି ଚେକାପାରି ବସିଥାଏ । ଆଖି ପତାବି ପଡୁନି । ବାପୁ କହିଲା, ଶଳା ! ଏ ମହାଭାରତର ବର୍ବରିକ ଏ ଶଳାର ଦେହ ନାହିଁ ଖାଲି କଟା ମୁଣ୍ଡଟା ,ଏଠି ବସି ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ଦେଖୁଛି । ସମସ୍ତେ ରବିକୁ ଚାହିଁ ହୋ ହୋ ହୋ କରି ହସିଲେ ! ଚାଲିଲା ହସ ,ପେଟ ଫଟା ହସ ଅଧ ଘଣ୍ଟାଏ । ତା' ପରେ ରାଜା କହିଲା ଆବେ ଖାଇବନିକି  ? ମୋ ମାଁ ପଠେଇଛି ମାଉଁସ ଝୋଳ , ଶୁନ୍ଘିବ ଆସ କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ବାସୁଛି ! ସେଠୁ କୁଲୁ କହିଲା, ମୋ ବୋଉ ପଠେଇଛି ଭାତ ! ଚାଲିଲା ଜଣକ ପରେ ଜଣେ । କିଏ କହିଲା ମୋ ମା ପଠେଇଛି ବାଡ଼ି ଲଙ୍କା , କିଏ କହିଲା ଲୁଣ କିଏ କହିଲା ଚଟେଇ ।

ରବି ଉଠିକି ଆସିଲାନି କି ପାଟିରେ ଖାଇବା ପୂରେଇଲେ ଖାଇଲା ନାହିଁ । ବାକି ସମସ୍ତେ ସେହି ଦର କଞ୍ଚା ମାଂସ ଆଉ ଭାତ ସବୁ ଖାଇ ହାଣ୍ଡି କଢ଼େଇ ସଫା କରିଦେଲେ । ତା'ପରେ ଶୋଷ ଲାଗିଲା ହୋଲି ଖେଳରେ ମାତି ପିଇବା ପାଣି କେହି ଭରି ନାହାନ୍ତି । ଅଳ୍ପ ଥିଲା , ସେ ଜଣଙ୍କୁ ବି ନିଅଣ୍ଟ । ଏବେ ଜଣେ ପାଣି ପିଇଲା ବେଳକୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ତଣ୍ଟି ଶୁଖିଗଲା । ସମସ୍ତେ ପାଣି , ପାଣି ହେଲେ । କୁଲୁ ଉଠି ଦଉଡ଼ିଲା ବାଲଟି ଧରି । ଏତିକି ବେଳେ ବାପୁ କହିଲା, ଶଳା ! ଶ୍ରବଣ କୁମାର ଭଳି ପାଣି ପାଇଁ ଯାଇ ମରିଯିବୁନି ତ ? କୁଲୁ କହିଲା, ସତରେ ତ ! ମୁଁ ଏଇ ହଳଦିଆ ଗାମୁଛା ଆଉ ଧୂସର ଟି-ସାର୍ଟରେ ହରିଣ ଭଳି ଦୂରରୁ ଦେଖାଯାଉଛି । ଦଶରଥ ଶଳା କେଉଁଠି ଲୁଚିକରି ଥିବ ଗୁଳି କରିଦେବ ଆଉ ଏଠି ତୁମେ ଶଳେ ଅନ୍ଧ ସବୁ ଶୋଷରେ ଛଟପଟ ହୋଇ ମରିଯିବ ! ଏତିକି କହି କୁଲୁ ଟି-ସାର୍ଟ ଖୋଲି ଫିଙ୍ଗିଦେଲା ତା ପରେ ଗାମୁଛା , ସମସ୍ତେ ଅନେଇ ଥାଆନ୍ତି ସେ ବାଲଟି ଧରି ପାଣି ପାଇଁ ଚାଲିଗଲା ।

ରାତି ସେତେବେଳକୁ ଦେଢ଼ଟା କି ଦୁଇଟା ହେବ କୁଲୁ ଯାଇ କୂଅରେ ବାଲଟି ପକେଇଲା । ବୁଢ଼ୀର କାଶ ଶବ୍ଦ ଶୁଭିଲା ! ସେ ତର ତର ହୋଇ ପାଣି ଉଠେଇ ଆସୁଛି ବୁଢ଼ୀ ଉଠି ବାହାରର ଲାଇଟ୍ ଜଳେଇଲା । କୁଲୁ ଲମ୍ବା ପତଳା ଆଉ ହାଡୁଆ ଦେହ ଉପରେ ଆଲୁଅ ପଡି ପରିଷ୍କାର ସବୁ ଦେଖାଗଲା କେବଳ ମୁହଁଟି ଛାଡ଼ି ହେଲେ ବୁଢ଼ୀକୁ ପରିଷ୍କାର ଦେଖାଯାଉ ନଥିଲା । ଯେମିତି ବୁଢ଼ୀର ଆଖି ପଢ଼ିଛି , ମୋ ବୋଉଲୋ ....! କିଏଲୋ ଏଇଟା ...! କହିଦେଇ ଘରକୁ ଦୌଡ଼ି ପଳାଇଲା । କୁଲୁ ଗୋଟିଏ ଡ଼ିଆଁରେ ଘରେ । ପାଣି ଅଧାରୁ କମ୍ ଥିଲା ବାଲଟିରେ । ପ୍ରଥମେ ଲାଇଟ୍ ଅଫ୍ କରି କହିଲା, ଚୁପ୍ ! କେହି କିଛି କୁହନି ଶୋଇଯାଅ ।

କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ ବାବୁଭାଇ ଆଉ ବୁଢ଼ା ଠେଙ୍ଗା ଆଉ ଟର୍ଚ୍ଚ ଧରି ବାହାରକୁ ଆସିଲେ । ଠେଙ୍ଗା ଠକ୍ ଠକ୍ କରି ଟର୍ଚ୍ଚ ମାରି ସବୁଆଡେ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲେ । ରବି ସେଇମିତି କ'ଣରେ ବସିଥାଏ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଶୋଇ ଶୁଣୁ ଥାଆନ୍ତି । ବାହାରେ କ'ଣ ହେଉଛି । ବାବୁଭାଇ ଡାକିଲା, ରାଜା, ବାପୁ ,ରବି ,କୁଲୁ ,ଅନୁଜ ! ସେମାନେ ଜାଣି ଥିଲେ ଟୋକାସବୁ ରାତି ଅଧ ଯାଏଁ ଭୋଜି କରୁଥିଲେ କାଳେ ଏ କାଣ୍ଡ କାହାର ହୋଇଥିବ । ସେଠୁ ରାଜା ଆଉ ଅନୁଜ ଯାଇ କବାଟ ଖୋଲିଲେ । କୂଅ ପାଖକୁ କିଏ ଯାଇଥିଲା କି ? ବାବୁ ପଚାରିଲା । ନାଁ ତ ସମସ୍ତେ ତ ଶୋଇଛନ୍ତି ,ରାତିରେ କୂଅ ପାଖକୁ କାହିଁକି କିଏ ଯିବ ? କ'ଣ ହେଲାକି ? ନା ମା କାହାକୁ ଗୋଟେ ଦେଖି ଡ଼ରିଗଲା , କହୁଥିଲା ତାଳ ଗଛ ପରି ଲମ୍ବା ଲଙ୍ଗଳା ବାବନା ଭୂତଟିଏ ସେ ଦେଖିଲା ! ନା ବା ଭୂତ ଭୂତ କିଛି ନାହିଁ ଆମେ ତ ସବୁଦିନ ଏତେ ରାତିରେ ଶୋଉ , କାହିଁ କେବେ କିଛି ଦେଖିନୁ ତ । ହଉ ଠିକ୍ ଅଛି ଶୋଇପଡ଼ ବାବୁଭାଇ ଆଉ ବୁଢ଼ା ଫେରିଗଲେ । ସମସ୍ତେ ଏପଟେ ଚୂପଚାପ୍ ଶୁଣୁ ଥାଆନ୍ତି । କୁଲୁ ଡରରେ ଥରୁଥାଏ ।

ତା' ପରଦିନ ସକାଳେ , ସମସ୍ତଙ୍କ ନିଶା ଛାଡ଼ି ଯାଇଥିଲା । ରବି ସକାଳ ଯାଏ ସେମିତି କଣରେ ବସି ରହିଥିଲା । ସକାଳେ ନଅଟା ଯାଏଁ ସମସ୍ତେ ଶୋଇଲେ । ରବି ଉଠି କହିଲା, ଶଳା ! କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୋତେ କ'ଣ ଖାଇବାକୁ ଦେଇଥିଲ ? ସମସ୍ତଙ୍କ ନଜର ଏବେ ବାପୁ ଆଉ କୁଲୁ ଉପରେ । କୁଲୁ କହିଲା, କିଛି ନାହିଁ ଛେନାରେ ଭାଙ୍ଗ ଟିକିଏ ମିଶିଥିଲା । ବୁରା ମତ୍ ମାନୋ ହୋଲି ହେ ! ସମସ୍ତେ ଝପଟୀ ପଢ଼ିଲେ କୁଲୁ ଉପରେ ଆଉ ଗୋଇଠା ବିଧା କଷିଦେଇ ଗଲେ ।

ସେ ଦିନଠୁ କୁଲୁ ବୁଢ଼ୀଠୁ ଦୂରେଇ ଦୂରେଇ ରୁହେ । 

ଦିନେ କୁଲୁ ଆଉ ବାପୁ କୂଅରୁ ପାଣି କାଢ଼ି ଗାଧୋଉଥିଲେ । ବୁଢ଼ୀ ଦୂରରେ ଚୌକିଟିଏ ପକେଇ ବସିଥିଲା , ତା'ର ପୂରା ନଜର କୁଲୁ ଉପରେ । କୁଲୁ ଡ଼ରିଗଲା ,ଜଳଦି ଗାଧୋଇ ପାଣି ବାଲଟି ଧରି ଆସୁଥିଲା । ବୁଢ଼ୀ ଡ଼ାକିଲା କୁଲୁ , ଏଠିକି ଆସିଲୁ ! କୁଲୁର ଛାତି ଧଡ଼ ଧଡ଼ କଲା , ଗୋଡ଼ ଥରୁଥିଲା ! ବାପୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ତା ପଛେ ପଛେ ଗଲା । କୁଲୁ ଯାଇ ଚୁପଚାପ୍ ଠିଆ ହୋଇଗଲା ସୁନା ପିଲାଟିଏ ଭଳି । ଗୋଡ଼ ତାହାର ଏବେବି ଥରୁଥିଲା । ବୁଢ଼ୀ କୁଲୁର ପାଦରୁ ମୁଣ୍ଡ ଯାଏ ଦୁଇ ଚାରି ଥର ସ୍କାନିଙ୍ଗ୍ କରିନେଇ କହିଲା, ହଇରେ କୁଲୁ ତୁ ଶେଷରେ ଏଇଆ କଲୁ ? କୁଲୁ ଥଙ୍ଗଥଙ୍ଗ ହୋଇ କହିଲା, ମାଉସୀ ବଡ଼ ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା । କ୍ଷମା କର ! ବୁଢ଼ୀ ହସିଦେଇ କହିଲା ବଗୁଲିଆଟା , ଯା ! ଆଉ ଏମିତି କରିବୁନି । ବାପୁ କୁଲୁ କାନ୍ଧରେ ହାତ ଥୋଇଲା ,କୁଲୁ ଚାହିଁଲା । ଦୁଇ ଜଣ ଏକା ସାଥିରେ ହସିଦେଲେ ହେ ! ହେ ! ହେ !