ବହିର୍ଭୂତ

ଭୋର ସକାଳୁ ମୋ ଆଖିକୁ ଧିରେ ଧିରେ ଖୋଲୁଛି ଆଉ ଅଜବ କଥା ପଦେ ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲି । ଦୁଇ ମହଲା କୋଠା ଉପରୁ ପଡୋଶୀ ଘରର ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ଉତ୍ସୁକତାର ସହ ତା ସ୍ବାମୀକୁ ଉଚ୍ଚ ପାଟିରେ କହୁଥିବାର ଶୁଭିଲା ।

"ତୁମେ କର୍ମ କରିଚାଲ... କର୍ମର ଫଳ ମୁଁ ପାଇବି !!"

ମୁଁ କ୍ଷଣିକ ପାଇଁ ଶଙ୍କି ଗଲି !! ବୈବାହିକ ଜୀବନରେ କର୍ମର ଫଳକୁ ଭାଗବଣ୍ଟା ! ନା ନା ଏମିତି ହେଉନଥିବ । 

ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସମ୍ପତିକୁ କବ୍ଜା କରି ରଖୁଥିବା ସ୍ତ୍ରୀକୁ କ'ଣ କୁହାଯାଇପାରେ ? ଘୃଣାରେ ଚିନ୍ତା କରିବସିଲି !

କେମିତି ବଞ୍ଚୁଥିବ ଯେ ବିଚରା ପୁରୁଷ ?

 ଛା-ଡ଼... !!

ଅବିଶ୍ୱାସ ମନରେ ତତ୍ପରତାର ସହ ତା ସ୍ବାମୀର କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଚାହିଁ ରହିଲି । 

ସ୍ବାମୀ- 

     "ଲଜ୍ୟା ନାହିଁ ଜଣେ ଶିକ୍ଷିତା ନାରୀ ହୋଇ ଏହିପରି ମନୋଭାବ ରଖିଛ । ଧିକ୍ ତୁମର ଜୀବନ.... ତୁମର ପଙ୍ଗୁ ମାନସିକତାକୁ ଶହସ୍ର ସଲାମ ! ମୁଁ କାମ କରି କରି ସଢି଼ବି ଆଉ ତୁମେ....ଛିଃ..ଛିଃ...। ନାନା ଏମିତି କେବେ ହେବାକୁ ଦେବିନି । ମୁଁ... ମୁଁ...ହଁ..ମୁଁ..ନିଜ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ, ତୁମେ ମୋ ଇସାରାରେ ଚଲିବ, ନାଚିବ ଆଉ....।"

ଏତିକି କହି ସ୍ବାମୀ ନୀରବଦ୍ରଷ୍ଟା ପାଳଟି ଗଲା । 

ମୁଁ ଝର୍କା ପାଖକୁ ଚାଲିଗଲି । ଅନେଇଲି ତାଙ୍କର ଧ୍ବନି ଆସୁଥିବା ଆଡ଼କୁ । କିଛି କ୍ଷଣ ପାଇଁ କିଛି ଶବ୍ଦ ଶୁଣା ଗଲା ନାହିଁ । ଏଥର ଦୁହିଁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହେଉଥିବାର ଶବ୍ଦ ଗୁଞ୍ଜରଣ ହେଲା । ଭାବିଲି ମାମଲାଟା ବୁଝାମଣାରେ ସମାଧାନ ହୋଇ ଯାଇଥିବ।

ଏଥର ସ୍ତ୍ରୀ ବଡ଼ ପାଟିରେ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା ।

" ହଁ ଯଦି.. ତୁମ ଭାଗଟା ମୋ ଭାଗ ନୁହେଁ..ତେବେ ମତେ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ହେବାକୁ ଦେଉନାହଁ କାହିଁକି, ମୋ ଉପରେ ବିଶ୍ଵାସ ନାହିଁ ? ତୁମେ ପରା ବିବାହ ପୂର୍ବରୁ କହିଥିଲ, ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କର ଅଧିକାର ସମାନ ବୋଲି ଆଉ ଏବେ ମୁଁ ଘରେ ପଡିରହୁଛି ତୁମକୁ ଦେଖାଯାଉନି ? ଦିଅ.. ଜବାବ ଦିଅ...!" 

ଟିକିଏ ଆଶ୍ବସ୍ତ ହେଲି, ମୋ ସ୍ପନ୍ଦନଟା ଏବେ କମ୍ପିବାରେ ଲାଗିଲା । ସ୍ତ୍ରୀ ଯାହା ବି କହିଲା ଠିକ କଥା କହିଲା କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ଭୂଲ ରହିଲା କେଉଁଠି ? ବୋଧେ ଦୁହିଁଙ୍କ ପ୍ରେମ ନିବିଡ଼ ଥିବ ତେଣୁ ଜଣକର ଦୁଃଖ ଆର ଜଣକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖାଯାଉଛି । ଦେଖା ଯିବା ବି ଠିକ୍ ।

ଏଥର ସ୍ତ୍ରୀ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ଜବାବ୍ ଦେଲା ସ୍ବାମୀ ।

"ମତେ ତୁମ ଉପରେ ଶତ ପ୍ରତିଶତ ବିଶ୍ବାସ ଅଛି କିନ୍ତୁ....!"

ଏଥର ସ୍ତ୍ରୀ ବି ଧିର କଣ୍ଠରେ ପଚାରିଲା ।

ସ୍ତ୍ରୀ- କିନ୍ତୁ.... କ'ଣ.. କୁହନ୍ତୁ ନା ଅଟକି ଗଲେ କାହିଁକି ?

"କିନ୍ତୁ ମାନେ , ତୁମର କାଳେ କ'ଣ ହୋଇଗଲେ...ମୁଁ କ'ଣ ବଞ୍ଚି ପାରିବି...ନା..ନା ଏ ଦୁନିଆର ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ମୋର ସବୁ ଭରସା ଉଠି ଯାଇଛି ।"

ସ୍ତ୍ରୀ- "ଏ ଦୁନିଆରେ ଅନେକ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ କାମ କରୁଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ପରି ମୁଁ ବି କାମ କରି ଫେରି ଆସିବି, ଏଥିରେ ଅସୁବିଧା କେଉଁଠି ରହିଲା ଯେ ? ତୁମ ଜଣକର କଠିନ ପରିଶ୍ରମ ମତେ ଅସହ୍ୟ କରିପକାଉଛି । ଆମେ ଦୁହେଁ ରୋଜଗାର କଲେ ଅସୁବିଧା ମଧ୍ୟ ଟିକେ କମ ହୋଇଯିବ..।"

ସ୍ତ୍ରୀ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇ ଛିଣ୍ଡା ଛିଣ୍ଡା ଶବ୍ଦରେ ଅନେକ କଥା କହିଚାଲିଲା ।

ମୁଁ ଭାବୁଥିବା କଥା ଗୁଡ଼ିକ ସବୁ ଓଲଟ ପାଲଟ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା । ଯେଉଁ ରାଗର ମେଘ ଗର୍ଜନର ବିଜୁଳି ଚମକି ସ୍ବାମୀକୁ ଶକ୍ତି ଆଘାତ କରିବାର ଥିଲା, ବର୍ତ୍ତମାନ ସେଇ ମେଘରୁ ବର୍ଷା ଝରି ସ୍ବାମୀର ଧରାପୃଷ୍ଠକୁ ଶୀତଳ କରିବାରେ ଲାଗିଛି । ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଏକା ଲଢିବା ସଂକଳ୍ପର ରହସ୍ୟ କିଛି ବୁଝାପଡୁନଥିଲା ।

ମୁଁ ମନେମନେ ଭାବିନେଲି ଯେ ଏବେ ସ୍ବାମୀ ନିଜ ଛାତିରେ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି, ଆଖିର ଲୁହ ପୋଛି କେତେ ପ୍ରେମଭରା ଭାଷାରେ ବୁଝାଉଥିବ । 

ସ୍ବାମୀ ଚଳଚିତ୍ର ଡାଏଲଗ୍ ରେ କହୁଥିବେ....

"ହେ ବୁଝୁଛ, ମୋର ରକ୍ତ-ମାଂସ-ହାଡ଼ ଥିବା ଯାଏଁ ତୁମକୁ କେଉଁଠି କାମ କରିବାକୁ ଦେବିନି । ତୁମକୁ ରାଣୀ ପରି ରଖିବାକୁ ମୁଁ ସଙ୍କଳ୍ପ ନେଇ ସାରିଛି ।"

ମୋ ମନରେ ଅନେକ ଆଶଙ୍କାର ପ୍ରଶ୍ନ ଲହଡ଼ି ପରି ଉଙ୍କି ମାରିଲା । 

ଏମିତି କେଉଁ ଭୟ ତା ସ୍ବାମୀ ପାଖରେ ଅଛି ଯେ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି କାମ କରିବାକୁ ଦେଉନି । ହୋଇଥାଇ ପାରେ ନାରୀ ନିର୍ଯ୍ୟାତନାର ଦୃଶ୍ୟରାଜି ନିଜ ଆଖିରେ ଦେଖିଥିବ !! ନା-ନା ସେ ଯେଉଁଠି କାମ କରେ, ସେଇଠି ନାରୀ ଅତ୍ୟାଚାର ର ଦୃଶ୍ୟ ବିରଳ ଘଟୁଥିବ । ତା ମାଳିକର ସ୍ତ୍ରୀ, ନା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଠାରେ ସେ ପର ପ୍ରୀତିର ଲଜ୍ଜିତ ଓ ଘୃଣ୍ୟ ପ୍ରଥା ଦେଖିଥିବ ?? ନା ତା ନିଜ କୁକର୍ମର ରହସ୍ୟ ଭଳି ତା ସ୍ତ୍ରୀ ସହିତ ନଘଟୁ ସେଥିପାଇଁ !!

ଛିଃ-ଛିଃ ବକୱାସ୍ କଥାଗୁଡ଼ିକ ସକାଳୁ ମନରେ ଆସିଯାଉଛି । ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଥାପୁଡେଇ ଚୁପ୍ ହୋଇ ଗଲି ।

ଆଉ କିଛି ଶୁଣାଗଲା ନାହିଁ, ସ୍ବାମୀ ବୋଧେ କାମକୁ ଚାଲି ଯାଇଥିବ । ବାହାରକୁ ବାହାରି ବାରଣ୍ଡାର ଚୌକିରେ ବସି ରହିଲି । ତା ସ୍ବାମୀ କେଉଁଠି କି ଯିବ, ସନ୍ଧାନ କରିବି । ସ୍କୁଟିଟା ଧରି ବାହାରି ପଡ଼ିଲା ଏକା ଧାରରେ । ପିଚୁ ରାସ୍ତାର ବାଆଁ କଡ଼ରେ ଏପଟ ସେପଟ ଦେଖି ସିଧା ପଲେଇଲା, ଅଦୃଶ୍ୟ ହେବା ଯାଏଁ ଦେଖି ରହିଗଲି । 

ସେ ଦୁହିଁଙ୍କ ବିଷୟରେ ଜାଣିବାପାଇଁ ଯେତେ ଆଗ୍ରହ କରିଥିଲି, ଜାଣିଲା ପରେ ମୋ ଆଖିକୁ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସିଲା । ପାଦ ତଳୁ ପୃଥିବୀର କମ୍ପନ ଇତସ୍ତତଃ କରିଦେଲା ପରି ମନେ ହେଲା । 

ସେମାନେ ଥିଲେ ଅପେରା ମଞ୍ଚର ମୁଖ୍ୟ ଅଭିନେତା ଓ ଅଭିନେତ୍ରୀ । କେବଳ ଅଭିନୟର ସାହାରା ନେଇ ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟାଉଥିବା ସ୍ବାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ଚଲୁଛନ୍ତି । ରୋଜଗାର ନାହିଁ ବୋଲି ଅସୁବିଧାରେ ଜୀବନ ବଞ୍ଚୁଛନ୍ତି । ଲକ୍ ଡାଉନ୍ ରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ପ୍ରୋଗ୍ରାମ୍ ହୋଇପାରୁନି ବୋଲି ଦୁହେଁ ଗୃହରେ ବନ୍ଦୀ ରହି କାହାଣୀର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଶୀର୍ଷକକୁ ଅଭ୍ୟସ୍ତ କରନ୍ତି । ଲକଡାଉନ ପରେ ପରେ ଅପେରା ମଞ୍ଚରେ ଯେମିତି ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିପାରେବେ ସେଥିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେଉଛନ୍ତି ।

ତାଙ୍କ ଅପେରା ମଞ୍ଚର ସାଙ୍ଗ ସାଥି ଛଡ଼ା ଆଉ କେହି ତାଙ୍କର ନିଜର ନାହାନ୍ତି । ବେଳେ ବେଳେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ଠାରୁ କିଛି ଅର୍ଥ ଆଣି ପରିବାର ଚଲାଉଛନ୍ତି । କେବେ ଦେଶ ଅନଲକ୍ ହୋଇ ସ୍ଥିତି ସୁଧୁରିବ ସେଇ ଭରସାରେ ବଞ୍ଚିଛନ୍ତି । କେତେଦିନ ପରେ ଏ ଅବସ୍ଥାରୁ ମୁକୁଳିବେ ତାହା ତାଙ୍କ ଅବଚେତନକୁ ଶକ୍ତ ଆଘାତ ଦେଉଛି ।

କେତେ ଦିନ ଏହିପରି ସମାନ ଢଙ୍ଗରେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି କାହାଣୀର ଅଳଗା ଅଳଗା ଡାଏଲଗ୍ ଗୁଡିକୁ ପ୍ରକୃତ ଜୀବନରେ ସତ୍ୟ ଘଟଣା ପରି ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ନିଭାଇଥାନ୍ତି । ମୁଁ ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳୁ ଉଠି ସେମାନଙ୍କ କଥାକୁ ମନଦେଇ ଶୁଣେ । ହେଲେ ବିଗତ ଦେଢ଼ ମାସ ହେଲା ସେମାନେ କୁଆଡେ ଚାଲିଗଲେ ଯେ କେଜାଣି ଆଉ ଫେରୁ ନାହାନ୍ତି ।

ମହାମାରୀ ଏମିତି କେତେ ଜୀବନକୁ ଉଜାଡି ଦେଉନଥିବ, ଏକଥା ଭାବିଲା ବେଳକୁ ଦେହର ଲୋମ ଟାଙ୍ଗୁରି ଉଠୁଥିଲା । ବହିର୍ଭୂତ ଜୀବନର ପ୍ରକୃତ ଦୃଶ୍ୟକୁ ଅଙ୍ଗେ ନିଭାଉଛନ୍ତି । ହାରି ଯାଉଛନ୍ତି ଜୀବନ ନାଟିକାର ମଧ୍ୟାନ୍ତର ର ବିଭତ୍ସ ଦୃଶ୍ୟ ହୋଇ । ମଞ୍ଚ ଉପରେ ଜଟିଳ ସ୍ଥିତିରେ ଥାଇ ବି ହସ ଲୁହରେ ପୁଲକିତ ଭରି ଦେଉଥିବା କଳାକାର...ତୁମ ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ ସେବାକୁ ମୁଁ ଶହସ୍ର ସଲାମ ମାରୁଛି ।