ଅଚାନକ

(କାଳ୍ପନିକ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ)

ଶୀତ କୋପ  ହାଲକା ହାଲକା ଛାଡ଼ି ଛାଡ଼ି ଯାଉଥିଲା ଆଉ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ତାପ ତାର କାୟା ବିସ୍ତ।ରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉ ଥିଲା ।

କାରଣ ଆଗକୁ ଶିବ ରାତ୍ରୀ ଆସୁଥିଲା ଥିଲା । ଜାଗର ପରେ ଶୀତଟା ଅଧାରୁ ଅଧିକ କମି ଯାଏ ।

 

ମୁଁ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲି ଯା ହେଉ ମୋର ମନ୍ନତ୍ ଏଥର ତାର କାମ ଦେଖାଇବ । ମୁଁ ମନ୍ଦିରରେ ମାନସିକ କରି ଆସିଥିଲି ଯଦି ମୋର ବିବାହ ଏଥର ହେଲା ତେବେ ମୁଁ ଜାଗର ଜାଳିବି ।

ଶେଷରେ । ମୋ ବାହାଘର ଠିକ୍ ହୋଇ ହିଁ ଗଲା । ଏତେ ବାଧା ବିଘ୍ନ ସହିବା ପରେ ଆମ ପ୍ରେମକୁ ଗୋଟେ ନୂଆ ଦିଗ ମିଳିଲା ବୋଲି ଲାଗିଲା ମୋତେ । । ବିନିତ୍ ଓ ମୋ ନିର୍ବନ୍ଧ ସହ ବାହାଘର ଆସନ୍ତା ମାର୍ଚ୍ଚକୁ ହେବ ବୋଲି ଉଭୟ ପରିବାର ଲୋକେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ ଗୋଟେ ଜାଗାରେ ବସି ।

ମାର୍ଚ୍ଚ ମାସ ଆସିଲା ଗୋଟେ ପଣ୍ଡିତ ପାଖରେ ଜାତକ ଦେଖା ଗଲା । ଜାତକରୁ ଦୁଇଟି ଭଲ ତିଥି ଧାର୍ଯ୍ୟ କରା ଗଲା ଗୋଟେ ନିର୍ବନ୍ଧ ପାଇଁ ଆଉ ଗୋଟେ ବାହାଘର ପାଇଁ ।

ଆଠ ଦିନ ଏ ପାଖ ସେପାଖ କରି ନିର୍ବନ୍ଧକୁ ବାହାଘରର ଦିନ ମଧ୍ୟରେ ତଫ।ତ୍ ଥିଲା ।

ଵିନିତ୍ ସହ ସବୁ ମୋର ସବୁ ବେଳେ ଫୋନ୍ରେ କଥା ଚାଲୁଥିଲା । କାରଣ ବିନିତ୍ ବମ୍ବେରେ କାର୍ଯ୍ୟରତ ଥିଲା । ବିନିତ ଗୋଟେ ଫାଇବଷ୍ଟାର ହୋଟେଲରେ । ଭାରତୀୟ ଖାଦ୍ୟ ବିଭାଗର ଗୋଟେ ସେଫ୍ ଭାବେ ଚାକିରି କରୁଥିଲା ।

ମନେ ପଡିଯାଏ ଯେତେବେଳେ ସେ ଅତୀତର ସ୍ମୃତି ,,,ବହୁତ ହସ ବାହାରି ଆସେ ମୋ ମନର ଗୋଟେ ସୂକ୍ଷ୍ମ କୋଣରୁ  ମୋ ଚିବୁକ୍ ଦେଇ । ।

ପତଳା ଚୁଁ ଚୁଇଆଁ ଶରୀର ସାଙ୍ଗକୁ ଶ୍ୟାମଳ ବର୍ଣ୍ଣ ରଙ୍ଗ । ଆଠ ନ ହାତ ବିଶିଷ୍ଟ ଉଚ୍ଚା ଶରୀର ତା ସାଙ୍ଗକୁ ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆ କୁକୁଡ଼ା ମୁକୁଟ ପରି ନାଲି ନାଲି ମେହେନ୍ଦି କରା କେଶ ।

ଯିଏ ବି ପ୍ରଥମେ ଦେଖିବ ଭାବି ନେବ ଯେ ପିଲାଟା ଫାଡୁ ଆଉ ବାତରା କିସମର ନିହାତି ହେଇ ଥିବ ।

ସେମିତି ମୁଁ ବି ଭାବି ନେଇ ଥିଲି ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ।

ମୁଁ ମୋ graduation ବେଳେ ରୋଡରେ ଏକ ଘରୋଇ ମେସରେ ରହି ପଢ଼ୁଥିଲି ।

ମୁଁ ଆଉ ତିନି ଜଣ ଝିଅ ଗୋଟେ ରୁମରେ ରହୁଥିଲୁ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଆମର ପାଳି କରି ରଖି ଥିଲୁ । କିଏ କୋଉ ଦିନ ରୋଷେଇ କରିବ ।

ପରୀକ୍ଷା ସମୟ ବିଶେଷ କରି ଆମେ ରନ୍ଧାରନ୍ଧି କରୁ ନଥିଲୁ ।

ଯିଏ ଯେମିତି ପାରେ ବାହାରୁ ମଗାଇ ଖାଇବା ଖାଉ ଥିଲେ ନଚେତ୍ ହୋଟେଲରେ ଯାଇ ଖାଇ ଦେଇ ଆସୁଥିଲେ।

ମୁଁ ଆଉ ଗୋଟେ ମୋ ସାଙ୍ଗ । ଆମ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କ ଅନର୍ସ୍ ଏକା ଥିଲା । ତେଣୁ ଆମେ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ପଢା ପଢି କରୁଥିଲୁ । ହୋଟେଲ୍କୁ ଗଲେ ଖାଇବା ପାଇଁ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଯାଉଥିଲୁ ,, ଆଉ ବାହାରୁ ଖାଇବା ମଗାଇଲେ ବି ସାଙ୍ଗ ହେଇ ମଗାଉଥିଲୁ ।>>> କାରଣ ଏକା ସହ ପଢା ପଢି କରୁଥିଲୁ ବୋଲି ।

ଆମ ମେସଠୁ ହାଫ୍ କିଲୋମିଟର୍ ଦୂରରେ ଗୋଟେ ବିରିୟାନି ପଏଣ୍ଟ ଥିଲା । । ଯାହା କଷ୍ଟମରଙ୍କ ପାଇଁ ହୋମ୍ ଡେଲିଭେରୀର ସୁବିଧା ଯୋଗାଇ ଦେଉଥିଲା । ।

ତେଣୁ ମେସର ପ୍ରାୟତଃ ପିଲାଙ୍କ ପାଖେ ସେ  ମାଲିକ୍ ଟିର ନମ୍ବର୍ ଥିଲା ।

ମୁଁ ପ୍ରଥମେ ଜାଣି ନଥିଲି ସେଠି ଏମିତି ସୁବିଧା ଥିବାର । । ରୁମ୍ ପିଲାଙ୍କଠୁ ଦେଖିବା ପରେ ମୁଁ ବି ତାଙ୍କ ସହ ମିଶି ମୋ ପାର୍ଶଲ୍ ରୁମକୁ ମଗାଇଲି ।

ସେଇଠି ହିଁ ମୋର ବିନିତ୍ ସହ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇ ଥିଲା ।

ବିନିତ ନିଜ ପଢ଼ା ସହ ସେଠି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପାର୍ଟ୍ ଟାଇମ୍ ଜବ୍ କରୁ ଥିଲା ।

ପ୍ରଥମ ବାର ମୋର ଯେବେ ବିନିତ୍ ସହ ଆମ୍ନା ସାମ୍ନା ହୋଇଥିଲା । ସେତେବେଳେ ବିନୀତର ଧଡ଼ଧଡ଼ିଆ ଡବାବାଲା ଲୁନା ଓ ତା ରୂପରେଖକୁ ଦେଖି ମୁଁ ନିଜ ହସକୁ ରୋକି ପାରିନଥିଲି ।

ବିନୀତ ସେତେବେଳେ ବହୁତ୍ ପତଳା ଥିଲା । ଆଉ ତା ସାଙ୍ଗକୁ ସେ ବିରିୟାନି ପଏଣ୍ଟର ଲାଲ୍ ରଙ୍ଗର ଲମ୍ବା ଗଞ୍ଜି ବାଲା ୟୁନିଫର୍ମ ପିନ୍ଧା ଶରୀର ଆଉ ଲାଲ୍ କେଶ ସତେ କି ଚିଡିଆଖାନାର ହୁକ ପରି ଦିଶୁଥିଲା ।

ଅବଶ୍ୟ ତା ସହ ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ିଲା ପରେ ମୋ ଆଖିରେ ତା ସେ କମିଗୁଡ଼ିକ କୁଆଡେ ଉଭାନ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ।

ବିନିତ୍ ଅନେକ ସମୟ ବିରିୟାନି ନିଜେ ବନାଇ ନିଜେ ଆଣି ଅର୍ଡ଼ର ପାର୍ଶଲ୍ କରି ଯାଉଥିଲା ।

ବିରିୟାନିର ସ୍ଵାଦ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା ବେଳେ ବେଳେ । ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ । ଦିନେ ଆମେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲୁ କିଏ ବନାଉଛି ତାଙ୍କ ଦୋକାନରେ ଏମିତି ବିରିୟାନି ଓ ତାର ବିଧି କଣ ସବୁ ପଚାରି ବୁଝିବା . ଆଉ ନିଜେ ଦିନେ ଏମିତି ବନାଇ ଖାଇବା ।

ଯେହେତୁ ବିନିତ୍ ପ୍ରାୟ ସମୟ ଆମ ରୁମରେ ବିରିୟାନି ଆଣି ଦେଉ ଥିଲା ତେଣୁ ତାକୁ ଆମେ ପଚାରି ବୁଝିବାକୁ ଠିକ୍ କଲୁ ।

ସେ ସମୟରେ ପ୍ରି-ଡିଗ୍ରୀର ପରୀକ୍ଷା ଚାଲୁଥିଲା । ପରୀକ୍ଷା ଯେଉଁ ଦିନ ଶେଷ ହୋଇଥିଲା,, ସେ ଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାକୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ମେସର ମାଲିକଙ୍କୁ କହି ସେ ଦୋକାନକୁ ଗଲୁ ଆଉ ସେ ଦୋକାନର ମାଲିକଙ୍କୁ କହି ସେ ବିରିୟାନିର ବିଦ୍ଧି ବୁଝି ନେଲୁ .

ସେବେଠୁ ବିନିତ୍ ସହ ଆମର ପରିଚୟ ହୋଇ ଗଲା । କାରଣ ସେ ଆମ ବୟସ ଓ ଆମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁ ଥିଲା । 

ଧୀରେ ଧୀରେ ମୋ ଯୁକ୍ତ ତିନିର ଶେଷ ବର୍ଷ ପାଖେଇ ଆସୁଥିଲା ଆଉ ବିନିତ୍ ସହ ମୋ ସମ୍ପର୍କ ପ୍ରେମରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହେଉ ଥିଲା ।

ମୋର ଯୁକ୍ତ ତିନି ଶେଷ ହେବା ପରେ ମୁଁ ପିଜି ପଢା ପାଇଁ ରାଜଧାନୀକୁ ଚାଲି ଆସିଥିଲି ।

ବିନିତ୍ ବି ମୋ ପଛେ ପଛେ  ଚାଲି ଆସିଥିଲା । ।

ମୋର ତ ଗୋଟେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା ପଢା । ଯାହା ପାଇଁ ମୁଁ ସୁଦୂର ଭୁବନେଶ୍ୱରକୁ ଚାଲି ଆସିଥିଲି ।

ହେଲେ ବିନିତ୍ ଏମିତି ବିନା କିଛି ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ଆସି ଯାଇଥିଲା । କଣ କରିବ ସେ ?? ଖାଲି କଣ ମୋତେ ଲାଇନ ମାରିବ ?? ଏମିତି ଭାବି ନିଜ ପୂର୍ବ ଅର୍ଜିତ ଜ୍ଞାନକୁ ସାହାରା କରି ବିନିତ୍ ,ସେଠି ବି ଗୋଟେ ବିରିୟାନି ଦୋକାନରେ ଡେଲିଭେରୀ ବୟ୍ ଭାବେ କାମ କଲା ।

ଏହାର ଛ' ମାସ ପରେ ଘରେ କେମିତି କଣ ଜାଣି ଗଲେ ମୋ ଏ ଲୁଚାଣିଆଁ ପ୍ରେମ ବିଷୟରେ । ଘରେ ମୋ ପ୍ରେମଠୁ ବେଶୀ ପ୍ରେମିକକୁ । ବିରୋଧ କରା ଗଲା ।

__ ପୁଅର ଭବିଷ୍ୟତ କଣ କିଛି ନାହିଁ । ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ, ସାହିପଡିଶା ଜ୍ୱାଇଁ ବିଷୟରେ ପଚାରିବେ ଆମେ କଣ ଉତ୍ତର ଦେବୁ ??

ଆମ ଝିଅର ବର ।ଗୋଟେ ବିରିୟାନି ବାଲା ଯିଏ ଦ୍ଵାର ଦ୍ଵାର ବୁଲି ବିରିୟାନି ଦେଉଛି ।

ଏମିତି ଘର ଲୋକେ ମୋତେ କହି ଟାଳି ଦେଲେ । ସେତେବେଳେ। ପ୍ରେମଟି ଆମର, ସୁଖର ରାସ୍ତାରୁ ବାହାରି  ଜଞ୍ଜାଳ ରାସ୍ତାକୁ ବାଛି ନେଇ ଥିଲା ।।

ଏମିତି ଦେଖୁ ଦେଖୁ ମୋର ଗୋଟେ ବର୍ଷ ଶେଷ ହୋଇ ଗଲା ପିଜିର ।

ବିନିତତ୍କୁ ମୁଁ ସେ ସବୁ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ଜଣାଇ ଦେଇ ଥିଲି ବୋଲି ସେ । ତା ପରଠୁ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ସଞ୍ଚୟ କରିବାରେ ଲାଗି ପଡ଼ିଥିଲା ।

ମୋର ଯେଉଁ ବର୍ଷ ଶେଷ ପରୀକ୍ଷା ଥିଲା ପିଜିର, ସେ ବର୍ଷ ବିନିତ୍ ଗୋଟେ କଲେଜରେ ହୋଟେଲ୍ ମ୍ୟାନେମେଣ୍ଟ କୋର୍ସରେ ନିଜ ନାମ ଲେଖାଇ ଦେଇ ଥିଲା ।

ମୋ ପଢା ସରିଲା ପରେ ମୁଁ ଗାଁ ଅଭିମୁଖେ ଚାଲି ଆସି ଥିଲି । ଆଉ ଏଠି ଗାଁରେ ଗୋଟେ ଛୋଟ ନର୍ସରୀରେ ହଜାରେ/ଦୁଇ ହଜାର ଟଙ୍କିଆ ଚାକିରିଟେରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲି ।

ଆଉ ବିନିତ୍ ସେଠି ସେମିତି ତା କୋର୍ସ୍ ସହ ଡେଲିଭେରି ବୟ୍ ଭାବେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହୁଥିଲା ।।

ମୁଁ ଆଉ ସେ (ବିନିତ୍) ଫୋନରେ ଅଳ୍ପ କଥା ହେଉ ଥିଲୁ ସିନା . କିନ୍ତୁ ଆମ ସମ୍ପର୍କ ଟିକେ ଅଧିକ ନିବିଡ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । କାରଣ ଆମେ ଉଭୟ ମାନସିକ ସ୍ଥରରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ବିକଶିତ ହୋଇ ସାରି ଥିଲୁ । କଞ୍ଚା ବୟସ ପ୍ରେମରେ କେବଳ ସୁଖ ଥାଏ ଆଉ ପାକଳ ବୟସ ପ୍ରେମରେ ଭବିଷ୍ୟତ ପ୍ରତି ଚିନ୍ତା । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାଖେ ସବୁ ବେଳେ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଯେବେ ନଉଁ ଥିଲା କେବଳ ମୋ ପରିବାରର ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ମତି ମିଳିବା ସକାଶେ ।

ଶେଷରେ କିଛି ବର୍ଷ ପରେ ବିନିତ୍ ଗୋଟେ ହୋଟେଲରେ ସେଫ୍ ହିସାବରେ ଚାକିରି ପାଇ ଗଲା ।

ଘରେ ପୁଣି ଥରେ ଆମ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ଉପରେ ଚର୍ଚ୍ଚା ଚାଲିଲା । ପୁଣି ସେଇ ପୁରୁଣା କଥାର ପୁନରାବୃତ୍ତି । ନାହିଁ ନାହିଁ ନାହିଁ  ଆମର ଚଳିବ ନାହିଁ ।

ଏମିତି କଥା ଚାଲିଲା ଘରେ କିଛି ମାସ ଯାଇ ଯେମିତି କଚେରୀରେ ମୋକଦ୍ଦମା ଚାଲିଲା ପରି । ଅପରାହ୍ନରେ ଏମିତି ଦିନେ ବସି ମୁଁ ପିଲାଙ୍କ ପରୀକ୍ଷା କଥାର ମୂଲ୍ୟଙ୍କ କରୁଥିଲି ।

ବିନିତର ଫୋନ୍ ଆସିଲା । ମୁଁ ବ୍ୟସ୍ତ ଯୋଗୁଁ ଫୋନର ସ୍କ୍ରିନକୁ ଆଖି ନେଉନଥିଲି ।

ବାର୍ ବାର୍ ଫୋନ୍ ପରେ ମୁଁ ବିନିତକୁ ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲି ।

ମୋ ଉତ୍ତରଠୁ ତା ଉତ୍ତର ମୋତେ ବେଶୀ ଖୁସି ଦେଇ ଦେଲା ।

------

ହନି !! ମୋର ଗୋଟେ ପଞ୍ଚତାରକା ବିଶିଷ୍ଟ ନାମୀ ହୋଟେଲରେ ଚାକିରୀ ହୋଇଯାଇଛି । ମୁଁ ସେଠିକୁ କାଲି ବାହାରୁଛି । ମୋ ପ୍ରଥମ ଦରମା ହାତକୁ ଆସିଲା ପରେ ମୁଁ ନିଜେ ମୋ ଘର ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଆମ କଥାକୁ ଆଗାଇ ନେବି ।

ଏ ଫୋନ୍ ୨୦୧୯ର ଶେଷ ମାସର ଶେଷ ସପ୍ତାହର ଥିଲା ।

ସତକୁ ସତ ବିନିତ୍ ସେଇଆ କଲା । ଆଉ ଏଥର ଘର ଲୋକ ବି ରାଜି ହୋଇ ଗଲେ . ଆମ ସମ୍ପର୍କକୁ ନେଇ। ହେଲେ ବିବାହ କଥାଟା ଏ ଯାଇ ଅଟକି ରହିଥିଲା । ଗଳାରେ ମାଛ କଣ୍ଟା ଅଟକିଲା ପରି ।

ଆଗକୁ ମକର ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଆସୁଥିଲା । ମୁଁ ସେଇ ଦିନ ଯାଇ ଶିବମନ୍ଦିରରେ  ପୂଜା ଦେଇ ଆସିବି ବୋଲି ମନେ ମନେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲି ।

ଆମ ଗାଁର କୋଶେ ଦୂରରେ ଗୋଟେ ଶିବ ମନ୍ଦିର ଅଛି । ଯାହା ପାତାଳ ଫୁଟା । । ନଦୀ କୂଳରେ ମନ୍ଦିର ହେଇ ଥିବାରୁ ଆଉ ଆଡେ ପାତାଳ ଫୁଟା ପାଇଁ ଶିବ ଲିଙ୍ଗ ସର୍ବଦା ଜଳମଗ୍ନ ହୋଇ ରହେ । କେବଳ ସେଇ ଗୋଟେ ଦିନ ବ୍ୟତିକ୍ରମ । ଆଖ ପାଖ ଲୋକଙ୍କ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ __ ଯିଏ ସେଦିନ ଲିଙ୍ଗଦର୍ଶନ କରେ ତାର ସବୁ ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରନ୍ତି ମହାଦେବ ।

କାଳେ ମୋ ମାନସିକ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ସେଇ ବିଶ୍ୱାସରେ ମୁଁ ଗଲି  ଆଉ ମାନସିକ କରି ଆସିଲି ବାହାଘର ହେଲେ ମୁଁ ଜାଗର ଓଷା ସହ ଜାଗର ଦୀପ ଜାଳିବି । ନିର୍ଜଳା ।ଜାଗର ଓଷା କଲି । ମୁଣ୍ଡ ଧୋଇ ଓଷା ପୁଣି ଖାଲି ପେଟ ଓ ତା ପର ଦିନ ପଣା ପିଆ ଯୋଗୁଁ ମୋତେ ଜୋର ଥଣ୍ଡା ଓ ଜର ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ନେଲା ।

କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଜରର କଷ୍ଟଠୁ ବାହାଘରର ଖୁସି ବେଶୀ ଦେହ ଓ ମନକୁ ଝିମ୍ ଝିମ୍ କରି ପକାଉ ଥିଲା । ଗୋଟେ ହେଲା ଡର ଆଉ ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ଖୁସି .ଏ ଦୁଇ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଯେବେ ଦେହ ଶୀତେଇ ଯାଏ ସେତେବେଳେ ଆମ ଆଖି ଓ ସ୍ପନ୍ଦନ କଥା କହିବା ଆରମ୍ଭ କରେ . । ମାର୍ଚ୍ଚ ଆଗରୁ କରୋନାର ଚର୍ଚ୍ଚା ପେପର୍ ଓ ଟିଭିରେ ସ୍ଥାନ ନେଇ ସାରିଥିଲା । । ସବୁ ଠିକ୍ ଠାକ୍ ଚାଲିଥିଲା ମୁଁ ଆଉ ସେ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲୁ । ମାର୍ଚ୍ଚ ଶେଷ ଆଡକୁ ନିର୍ବନ୍ଧ ଓ ବାହାଘର ହେବ ।

ହେଲେ ଲକ୍ ଡାଉନ୍ ହେତୁ ବିନିତ୍ ଓଡ଼ିଶା ଆସି ହିଁ ପାରିଲାନି । ବମ୍ବେରେ ସେ ଅଟକି ଗଲା ।

ଆମେ ଅପେକ୍ଷାରେ ରହିଲୁ କେବେ ଟ୍ରେନ ଫ୍ଲାଇଟ୍ ଚାଲିବ ଆଉ ସେ ଆସିବ । ଆଉ ଆମ ବାହାଘର ତିଥି ଆଗକୁ ବାହାର କରା ଯିବ ନୂଆ ପାଞ୍ଜିରୁ ।

ହୋଲି ପରେ ପରେ ନୂଆ ପାଞ୍ଜି ଛପା ସରି ଥାଏ କିନ୍ତୁ ପଣା ସଂକ୍ରାନ୍ତି ପରେ ଘରକୁ ଆସେ ।

ଦେଖି ଦେଖୁ ମେ ମାସ ଧରିଲା ଆଉ ବିନିତ୍ ସେଠୁ ଆସିଲା । ଅନଲାଇନରେ ଆମେ ବହୁତ ସାରା ବାହାଘର ଉପଯୋଗୀ ଜିନିଷ ସପିଙ୍ଗ କରି ନେଇଥିଲୁ, ଏ ଲକ୍ ଡାଉନ୍ ଭିତରେ । କିଏ ଦୋକାନ ବଜାର ଯାଇ ପୋଲିସର ଲାଠି ଖାଇବ । ସେ ଯାହା ବି ହେଉ । ବାହାଘରର ତିଥି ଠିକ୍ ଠାକ୍ କରିବା ଆଗରୁ ଆଉ ଥରେ । ପୁଣି ଆଉ ଥରେ ମୋ ପରିବାର ଲୋକ ମନା କରିବା ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲେ ।

__ ଲକ୍ ଡାଉନ୍ । ପୁଅର ହୋଟେଲ୍ ବନ୍ଦ । ପୁଅର ରୋଜଗାର ନାହିଁ । ଝିଅ କେମିତି ଅବା ଦେବୁ ???

କିଏ ଜାଣିଲା କେବେ କରୋନା ହଟିବ ଆଉ ତା ହୋଟେଲ୍ ଖୋଲିବ । ଆମେ ସରକାରୀ ଚାକିରିଆ ପୁଅ ଖୋଜି ବାହା ଦେବୁ । କାମକୁ ଯାଉ କି ନ ଯାଉ ଟଙ୍କା ଗଣ୍ଡାଏ ତ ହାତକୁ ଆସିବା ମାସ ଶେଷକୁ । ସେମିତିରେ ବି ତାକୁ କରୋନା ହେଇନଥିବ ବୋଲି ପ୍ରମାଣ କଣ????

ଭୂତ ଭୁଆଁ ବୁଲାଇଲେ ଯେମିତି ଆମେ ବୁଲି ବୁଲି ସେଇ ଜାଗାରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଯାଆନ୍ତି, ସେମିତି ବି ଆମ ସହ ହେଲା । ଦାସେ ଆଇଲେ ମୂଳରୁ ଗାଆ ପରିକା ସେଇ ନା ଶବ୍ଦର ପୁନରାବୃତ୍ତି ।

ବିନିତ୍ କାନରେ ଏ ସବୁ କଥା ପକାଇ ଦେଲି ।

ବିନିତ୍ ମୋ କଥାରେ ଜବାବ୍ ଦେଲା __ ହଁ ସେମାନେ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି । ମୋର ରୋଜଗାର ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ । ଯାହା ଯେତିକି ଟଙ୍କା ଅଛି ତାକୁ ବସି ଖାଇଲେ ବରଷେଟେ ବି ଲାଗିବନି ସରିବାକୁ । ପୁଣି ସେଥିରେ ପିଲା ଛୁଆ ପରିବାର ବଢାଇବା ଚିନ୍ତା । ହଉ ତୁମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି । ମୁଁ କିଛି ଗୋଟେ ଉପାୟ କରିବି ।

ଏମିତି କହି ବିନିତ୍ ମୋତେ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ ବୋଧ କରି ଦେଲା ସିନା ହେଲେ ନିଜେ ଭିତରେ ଭିତରେ ଚିନ୍ତାର ନଦୀରେ ଉବୁଡୁବୁ ହେଲା ।

ଏ କଥାର ହପ୍ତାଟେ ପରେ ବିନିତ୍ ମୋତେ ଫୋନ୍ କରି କହିଲା ମୁଁ ଗୋଟେ ବେକରି ଖୋଲିଛି ମାଡ଼ମ !! ଆପଣ ଯଦି ଚାହିଁବେ ଜନ୍ମଦିନ,, ବିବାହ ବାର୍ଷିକରେ କେକ ସହ ବିରିୟାନି ଓ ପିଜା ମଗାଇ ପାରିବେ । ହୋମ୍ ଡେଲିଭେରିରେ ଟଙ୍କା ନାହିଁ ।

ମୋତେ ଏ ସବୁ ଶୁଣି ଟିକେ ଶାନ୍ତି ଲାଗିଲା । ଆଉ ଖୁସି କାରଣ ଆଖ ପାଖରେ କୌଣସି ବି ଗୋଟେ ବେକରି ନଥିଲା ବିନିତର ବେକରି ବ୍ୟତୀତ । ଭଲ ଚାଲିବ ଭାବି ନେଇ ଖୁସି ହେଲି ।

ଘରେ ପୁଣି କଥା ପଡ଼ିଲା  ବହୁତ ବୁଝା ବୁଝି ପରେ ଘରେ ପୁଣି ରାଜି ହେଲେ । ଆଉ ରଜ ପରେ ବାହାଘର ମନ୍ଦିରରେ ହେବାର ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଆ ଗଲା । ଆମ ବାହାଘରକୁ ବିନିତ୍ ଭଉଣୀର ନିଜ ନଣନ୍ଦର ବାହାଘର ବି ସେଇ ମନ୍ଦିରରେ ହେବ ବୋଲି ଧାର୍ଯ୍ୟ କରା ଯାଇଥିଲା । ଗୋଟେ ଦିନ ଗୋଟେ ଜାଗା ଆଉ ଦୁଇ ଦୁଇଟା ବାହାଘର ବହୁତ ମଜ୍ଜା ଆସିବ । ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲି ମୁଁ ମୋ ବାହାଘର ଦିନ ସକାଳୁ । ଅପରାହ୍ନରେ ଆମ ନମ୍ବର ଥିଲା  ମନ୍ଦିରରେ । ବହୁତ ବାହାଘର ସେ ଦିନ ସକାଳୁ ଥିଲା ଯେ ସେ ମନ୍ଦିରରେ । ମନ୍ଦିରର କର୍ତ୍ତୃପକ୍ଷ ମନା କରି ଦେଇଥିଲେ 

ଆମକୁ । ସେ ଯାହା ବି ହେଉ  ରାତି ହେଉ କି ଖରା ବେଳ ବାହାଘର ହେବାଟା ମୁଖ୍ୟ । ବାହାଘର ପୂର୍ବ ଦିନ । ଭାଙ୍ଗ ଖାଇ ଶୋଇଲା ପରି ଏମିତି ନିଦରେ ଶୋଇ ଥିଲି ଯେ ମୁଁ । । ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା ବେଳକୁ ନଅଟା । ମନ୍ଦିରରେ ବାରଟା ସୁଦ୍ଧା ପହଞ୍ଚି ନିଜ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଯଜ୍ଞକୁଣ୍ଡ ଥିବା ମଣ୍ଡପକୁ ନେବାକୁ ହେବ । ନଚେତ୍ ଆଉ କେହି ଟଙ୍କା ପୈଠ କରି ଆଗୁଆ ହାତେଇ ନେବ । ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ସମେତ ଉଭୟ ପରିବାର ସେଠି ଏଗାରଟା ସୁଦ୍ଧା ପହଞ୍ଚିବାର କଥା ହୋଇ ଗଲା । ଓଡ଼ିଆ ଘର ବାହା ମଙ୍ଗୁଳିରେ ଗୋଟେ ନିୟମ ଅଛି ପ୍ରଥମେ ପୁଅ ମଙ୍ଗୁଳି ହେଲା ବାଦ୍ ଝିଅକୁ ମଙ୍ଗୁଳା ଯାଏ । ମୁଁ ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗକୁ ନାଲି ଛିଟା ପାଡିର ମଙ୍ଗୁଳ। ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ବସିଥାଏ ।

ଘଣ୍ଟାକୁ ବାର୍ ବାର୍ ଖାଲି ଚାହୁଁ ଥାଏ କେତେବେଳେ ମଙ୍ଗୁଳି କରାଯିବ ଆଉ ମୁଁ ଯାଇ ମୋ ସଜ ପଟା ହେବି । ଜୀବନରେ ଥରେ ବାହାଘର ହୁଏ ଆଉ ଝିଅ ଦୁଇ ଥର ଭଲରେ ସଜେଇ ହୁଏ । ଗୋଟେ ବିବାହ ବେଦୀକୁ ଯିବା ଆଗରୁ ଆଉ ଗୋଟେ ଚତୁର୍ଥୀ ପିଣ୍ଡ ବେଦୀକୁ ଯିବା ଆଗରୁ । ଆମ ଘରୁ ତାଙ୍କ ଫୋନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରା ଯାଇଥିଲା କି କେତେବେଳେ ସେମାନେ ଫୋନ୍ କରିବେ ଆଉ ମୋତେ ଏମାନେ ମଙ୍ଗୁଳାଇବେ । ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଏଗାରଟା ବାଜିଗଲା ଅଥଚ ଫୋନ୍ ଆସିଲାନି ଯେମିତି । ଆମ ଘରୁ ଫୋନ୍ କରା ଗଲା । ମୁଁ ସେମିତି ମଙ୍ଗୁଳ। ପିଢ଼ା ଉପରେ ବସି ପାଣି ବାଲଟିରେ ହାତକୁ ପୁରାଇ ପାଣିକୁ ଚବ୍ ଚବ୍ କରିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଏ । ସେତିକି ବେଳେ ମୋ ଭାଇ ଜଣେ ହେବେ ପଡିଶା ଘରର ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋ କାନ୍ଧରେ ଆଣି ଥୋଇ ଦେଲେ ସାଧା ଡ୍ରେସଟେ । ଆଉ କହିଲେ ଡ୍ରେସ୍ ପିନ୍ଧି ନିଅ । ଆଁ ଏ କେମିତିକା ପ୍ରଶ୍ନ ?? ମୁଁ ଡ୍ରେସଟିକୁ ବାଲଟିରେ ଫିଙ୍ଗି ବାଡି ପଟୁ ଚାଲି ଆସି ଦେଖିଲା ବେଳେକୁ ବିନିତ୍ ଆଉ ତା ପରିବାର ଲୋକେ ହଜାର । କଥା କଣ ??? ବାହାଘର ପୁଣି ଘୁଞ୍ଚି ଗଲା କି ??? ନା ମଣ୍ଡପ ଅଭାବ ପଡ଼ିଲା । ଏମିତି ଭାବି ମୁଁ ପହଞ୍ଚି ଗଲା ପରେ ସେ ଜାଗାରେ । ବିନିତ୍ ମୋତେ ଦେଖି ଲୁହ ଛଳ ଛଳ ଆଖିରେ କହିଲା କ୍ଷମା କରି ଦେବ । ମୁଁ ତୁମକୁ ବାହା ନ ହୁଏ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ଘର ଲୋକେ । ବିନିତ୍ ମଜ୍ଜା କରୁନଥିଲା ବୋଲି ମୁଁ ଜାଣି ଗଲି । ହେଲେ କଣ ପାଇଁ??? ବିନିତ୍ ଭଉଣୀର ନଣନ୍ଦ ଯାହାର ବାହାଘର ହେବାର ଥିଲା । ତା ଭାବି ବରର ମରଣ ହୋଇ ଯାଇଛି କିଛି ଘଣ୍ଟା ଆଗରୁ । କରୋନା ଜ୍ଵରରେ । ଝିଅ ମଙ୍ଗୁଳି ହୋଇ ସାରିଛି । ଆଉ ବରର ଅକାଳ ବିୟୋଗ । । ଯଦି ଝିଅକୁ ବାହା ନ କରାଯାଏ ତେବେ ଲୋକ ନିନ୍ଦାକୁ ପାପ ମୁଣ୍ଡାଇବ ଝିଅଟା ଜୀବନ ସାରା ।

ତେଣୁ ବିନିତ୍ ଭିଣୋଇ ସର୍ତ୍ତ ରଖି ଦେଲେ ଯଦି ବିନିତ୍ ନ ବାହା ହୁଏ ମୋ ଭଉଣୀକୁ ତେବେ . ମୁଁ ତା ନିଜ ଭଉଣୀକୁ ଛାଡ଼ପତ୍ର ଦେବି । ମୁଁ ବି କେମିତି ଗୋଟେ ଝିଅ ହୋଇ ଅନ୍ୟ ଝିଅକୁ ମରିବା ପାଇଁ ସାରା ଜୀବନ ଛାଡ଼ି ପାରି ଥାଆନ୍ତି । ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରେମକୁ ବଳି ଦେଇ ନାରୀତ୍ଵର ସମ୍ମାନ ପାଇଁ ହଁ କରିବାଟା ଠିକ୍ ବୋଲି ଭାବି କହିଲି । ହଁ---ବିନିତ୍ ତୁମେ ଯାଅ । ବିବାହ ଆଗରୁ କରିଥିବା ପ୍ରେମ ନ ମିଳିଲା ନାହିଁ  ବିବାହ ପରେ ମିଳିବାକୁ ଯାଉଥିବା ସେ ପ୍ରେମକୁ ସାଉଁଟି ନେବ  ନିଶ୍ଚୟ ରୂପରେ । ମୋ ମୁହଁରୁ ଏ ପଦକ ଶୁଣିବା ପରେ । ବିନିତର ଭଉଣୀ ମୋତେ ଆସି କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା --। ଯଦି ମୁଁ ନାଁ ନ କରି ଥାଆନ୍ତି ତେବେ ବିନିତ୍ ମୋତେ ହିଁ ବାହା ହେବାର କଥାକୁ ଧରି ବସିଥିଲା । ଇଚ୍ଛା ନଥିଲେ ବି ବିନିତ୍ ସେଦିନ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ମୋତେ ମନା କରି ଦେଇ ସେ ଝିଅକୁ ବାହା ହେବ ବୋଲି ଚାଲି ଗଲା । ନିଜ ପ୍ରେମ ପାଇଁ ଭଉଣୀକୁ ସାରା ଜୀବନ କଣ ଘରେ ବସାଇବ ?? ଯେହେତୁ ମୁଁ ମଙ୍ଗୁଳି ହୋଇ ନଥିଲି ତେଣୁ ସେ ଦିନ । ବିନିତର ମୀରାବାଇ ବନି ରହିଗଲି । ସେଦିନର ସେ ଅପରାହ୍ନ ମୋ ପାଇଁ କେଉଁ ଆଡ଼ୁ ଅଚାନକ୍ ଘୂର୍ଣ୍ଣିଝଡ ଆଣିଥିଲା ସତେକି । ସେମିତିକା ସେଇ ପୂର୍ବ ପରି ଅନୁଭବ . ଝିମ୍ ଝିମ୍ କାରି ସୁଖ ବଦଳରେ ଦୁଃଖ ଆଣି ଆସି ଯାଇଥିଲା । ମନେ ପଡିଗଲା ମୋର ସବୁ ସେଇ ଅତୀତ । ଆଉ ମିଳିଲା କିଛି ଶିକ୍ଷା ___ ଯିଏ ତୁମର ପ୍ରେମିକ ହେବାର ଥିବ ସେ ତୁମର ପ୍ରେମିକ ହୋଇ ସାରା ଜୀବନ ରହିବ କେବେ ସେ ଜୀବନସାଥି ବନି ପାରିବନି ।