ଯମୁନା ପୁଲିନେ ବଂଶୀ

ବଂଇଶୀର ସ୍ୱର ଉତ୍ତାଳ କରିଲା

ଛାଡିଦେଇ ଘରଦ୍ୱାର

ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଗଲି ତୁମପାଶେ ପ୍ରିୟ

ଦେଖିଲି ଯମୁନା କୂଳ I

ଏ କି କର ସଖା ଲଳିତା ବିଶାଖା

ସହିତ ରଚୁଛ କେଳି

ଈର୍ଷାରେ ମୋ ହୃଦ ଫାଟି ପଡୁଅଛି

ଦେଖୁନ କି ବନମାଳି I

କେତେ ଭାଗ କରି ନିଜକୁ ବାଣ୍ଟିଛ

ବୁଝି ବି ମୁଁ ବୁଝି ନାହିଁ

ଏତିକି ବୁଝିଛି ଯଶୋଦା ନନ୍ଦନ

ତୁମେ ମୋ କଳା କହ୍ନେଇ I

ଏଡିକି ହଟିଆ ହେ ନଟ ନାଗର

କି କୂଟ କରୁଛ ବସି

ରାଗରେ ଚାହିଁଲି, ଦେଖିଲି ଏକାକୀ

ମୋ ଆଡେ ଚାହୁଁଛ ହସି I

ତୁମେ ମୋରପ୍ରାଣ ତୁମେ ମୋ ଜୀବନ

ମୁଁ ତୁମର ରାଧା ମାଇଁ

ତୁମରି ବଂଇଶୀ ସବୁଦିନ ପାଇଁ

ଡାକୁଥାଉ ରାଈ ରାଈ I