ତାକୁ ପଚାରିଲି

ତାକୁ ପଚାରିଲି କିଛି ନକହି 

ତୋତେ ବି ସେଇୟା ଲାଗୁଛି ନା ? 

ହୁଁ ! ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସଟିଏ ଛାଡ଼ି  

ଉତ୍ତର ଦେଲା ସେ କିଛି ନକହି ।

 

ଭବିଷ୍ୟତଟା ତା' ପାଇଁ ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଚିନ୍ତା ,

ଆସନ୍ତା କାଲି କଥା ଭାବି 

ଆଜିକୁ ଦଳିଦେବାଟା ହିଁ 

ସେ ଭଲ ବୋଲି ଭାବେ ।

କ'ଣ ହେବ ଦୁଇଦିନିଆ ଅମୃତର , 

ସ୍ୱର୍ଗର ଜୀବନ ? 

ଯେବେ ମୃତ୍ୟୁ ହିଁ ଶେଷ ଗନ୍ତବ୍ୟ ।

ପୁଣି ପଚାରେ ନିଜକୁ 

କାହା ସହ ତୁ ଏତେ କଥା ହେଉ ?

କେହି ତ ନାହାନ୍ତି ଏଠି !

ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବା ଲୋକଟି

ଆଉ ଉତ୍ତର ଦେବା ଲୋକଟି  

କ'ଣ ଅଲଗା ନା ସ୍ୱୟଂ ସେ ନିଜେ ?

ନିଜ ନିସଙ୍ଗତାକୁ ଭୁଲାଇବା ଚେଷ୍ଟାରେ

ନିଜ ରଙ୍ଗରେ ଚିତ୍ରିତ କରି 

ଗଢ଼ିଛି ସେ ଆଉ ଏକ ରୂପ 

ଯାହା ସହ ସେ ବାଣ୍ଟେ 

ତା' ଅକୁହା ବେଦନା । 

ନହେଲେ ସେ କ'ଣ ବଞ୍ଚି ପାରିବ ଏକା ?  

  

ଏହି ନିସଙ୍ଗତାକୁ ଡ଼ରି 

କେତେ କିଏ ନିଜର 

ଅତି ପ୍ରିୟ ସ୍ୱପ୍ନସବୁକୁ ବଳିଦେଇ 

ସମର୍ପଣ କରିଦେଇଛନ୍ତି 

ମଣିଷ ଖିଆ ସମାଜ ସାମ୍ନାରେ ।

 

ଏ ରକ୍ତପିପାଶୁଙ୍କ ଠୁଁ ଦୂରେ ରହିବା ପାଇଁ ତ 

ସେ ଗଢ଼ି ତୋଳିଛି ତା ଭିତରେ 

ଆଉ ଏକ ମଣିଷକୁ ।

ହେଲେ କେତେ ଦିନ ଆଉ 

ତୁ ଲଢ଼ି ପାରିବୁ ? 

ତାକୁ ପଚାରିଲି କିଛି ନକହି ।