ଉତ୍ତାପ

ଭୁଲି କ୍ଷୁଧା ତୃଷା      ଅପଲକ ଦୃଶା

ଯେଉଁ ଆଶା ଘେନି ରହିଛି ଚାହିଁ

ରାତି ପରେ ରାତି    ବିତିଯାଏ ସାଥୀ

ଦେହ ଦହେ ଅଗ୍ନି ପ୍ରଶମେ ନାହିଁ ।

ସୁମନ ସହରେ      ଚବିଶ ପ୍ରହରେ

କୁହୁଳୁଛି ଯାହା ଅନବରତ

ବେଳୁବେଳ ତାପ     ବଢାଏ ସନ୍ତାପ

କହି ହୁଏ ନାହିଁ ହେଲେ ବି ସତ ।

କହିବାରେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା   କିମ୍ପା ତୁଳା ଶଯ୍ୟା

ସମାନ ଲାଗଇ ମୃଣ୍ମୟ କାୟା

ଉଆଁସୀ ନିଶୀଥ     ଥିଲେ ବି ନିଶ୍ଚିତ

ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ତୁମେ ରଚିଛ ମାୟା ।

ନିବୁଜ କକ୍ଷରେ     ଉର୍ବଶୀ ବକ୍ଷରେ

ପ୍ରତୀତ ହୁଅଇ ଜହ୍ନର ଆଭା

ମନ୍ତ୍ରମୁଗ୍ଧ ରହି      ସହିଯାଏ ସହୀ

ଫୁଟୁଥାଏ ଯହିଁ ଉତ୍ତପ୍ତ ଲାଭା ।

ନିଜ ଉତ୍ତାପରେ   ଦଗ୍ଧ ହେବା ପରେ

ଆର୍ଦ୍ର ନେତ୍ରେ ଭିନ୍ନ ଦିଶେନି ଦିଶା

ନିତି ପଶ୍ଚାତାପେ    ବଢିଯାଏ ଆପେ

ଜଳି ଯିବାର ଏ' ଦୁର୍ଦ୍ଦମ ନିଶା ।

ନିଦାଘ ପବନେ     ଦେହ ଉପବନେ

ପତ୍ରଝଡା ଚାଲେ ତମାମ ବର୍ଷ

ତଥାପି ସପନେ     ନିରସ ଲପନେ

ଝୁରେ ବା କାହାର ଅଦେଖା ସ୍ପର୍ଶ ।

ବୟସ ବିତିବା      ହାରିବା ଜିତିବା

ନିରର୍ଥକ ସିନା ଅନ୍ୟର ଲାଗି

ବିନିଦ୍ର ଏ' ଆଖି     ଅଛି ପାଖାପାଖି

ଆୟୁଷରୁ ଅଧେ ଏକାନ୍ତେ ଜାଗି ।