ବୈଧବ୍ୟ

ଦିଶେ ଅବସନ୍ନା       ଧବଳବସନା

ନତମୁଖୀ ଏହି ନାରୀ

ମଉନେ ନାଚାର     ଦୁଃଖ ହାହାକାର

ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ ବାରି ।

ନାହିଁ ପୂର୍ବ ବେଶ     ଭୂଷଣ ବିଶେଷ

ମଥାରେ ତା' ଆଗଭଳି

ପତି ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ       ଆଦରି ସେ ଭିନ୍ନ

ଅନଳେ ଯାଏ କି ଜଳି !

ଏବେ ଦିନରାତି     ବିଦାରି ତା' ଛାତି

ଘାଣ୍ଟେ ପୁନର୍ବାର ବ୍ୟଥା

ଅତିଶୟ ଦୀନ      ସାନ୍ତ୍ବନା ବିହୀନ

ମନର କରୁଣ କଥା ।

ଯାହା ଅନୁମାନ    କେବେଠାରୁ ମ୍ଳାନ

ପଡିଥିବ ଏହି ମୁଖ

ବିଧାତା ନିସ୍ତାରି      ନନେଇ ବିସ୍ତାରି

ରଖିଛି ଅସହ୍ୟ ଦୁଃଖ ।

ଯଦି ସେ ବିଲୋକେ  ଦର୍ପଣ ବି ଶୋକେ

ଫିକା ପଡ଼ିଯାଏ ବୋଧେ 

ସହସା ବିରାଗେ   କୋହ ସିନା ଜାଗେ

ଅନ୍ତରେ ନିଜେ ହିଁ ରୋଧେ ।

ହୃଦୟେ ଆସୀନ      ରହି ନିଶିଦିନ

ପ୍ରାଣସଖା ପ୍ରିୟବର

ଜୀବନର ରାହା    ମଧ୍ୟେ ହୋଇ ସାହା

ସଙ୍ଗେ ଥିବେ ନିରନ୍ତର ।

ପ୍ରିୟ ପାଶେ ତା'ର    କାମିନୀ ଶୃଙ୍ଗାର 

ହୋଇ ନଥିବ ତ ଊଣା

ନଥାଇ ଭରତା      ସେହି ସୁନ୍ଦରତା

ଲାଗେ କିମ୍ପା ଏତେ ଘୃଣା ?

ଦିନେ ତା'ର ଅଙ୍ଗେ   ନିତ୍ୟ ନବରଙ୍ଗେ

ଯଉବନ ମଦ ଭରି

କଞ୍ଜ ବିଲୋଚନ     କରି ଉନ୍ମୋଚନ

ଥିବ ବିଳାସିନୀ ପରି ।

ପ୍ରିୟତମ ଛବି       ହୃଦେ ଅନୁଭବି

ବିଶ୍ରାମ ନନେଇ ତିଳେ

ଭାଳି ପୂର୍ବମତେ     ସେହି ସୁଖ ସତେ

ଖୋଜିଲେ କାହୁଁ ବା ମିଳେ ?

ଶୁଭ୍ର ତାରାପତି       ତୁଲ୍ୟ ଦନ୍ତପନ୍ତି

ମୁଖାକାଶେ ଯହିଁ ଶୋହେ

ତାରକା ଗହଣେ     ଆଜି କି ଗ୍ରହଣେ

ମଳିନ ଉଦାସ କୋହେ ?

ଆଉ ଅନୁପମ        ରୂପ ଅନୁକ୍ରମ

ସଜାଇବ କାହା ଲାଗି

ଦୁଃଖେ ଆଶ୍ବାସନା    ପାଇଁ ଉପାସନା

କରେ ଅବିରତ ଜାଗି ।

ପ୍ରାଣେଶ୍ବର ଭୁଜେ  ଯେବେ ନେତ୍ର ବୁଜେ

ସୁହାସିନୀ ମଦମତ୍ତା

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ    ଚୁମେ ଓଷ୍ଠଧାରେ 

ଏକାକାର ହୁଏ ସତ୍ତା ।

ବିମୁଗ୍ଧ ପ୍ରଣୟୀ       ସର୍ବସ୍ବ ମଣଇ

ପାଇ ତାକୁ ପ୍ରେମାବେଶେ

ସୁଖଦ ସଂସାର     ତା' ପାଇଁ ଅସାର

ଲାଗେ ଏବେ ପରିଶେଷେ ।

ହୃଦୟ ତରଳ       ଥାଇ ବି ସରଳ

ନୁହଁଇ ବୈଧବ୍ୟ ରାହା

ମଳିନ ବଦନେ     ବସି ସେ ସଦନେ

ବିଳପେ କେବଳ ଯାହା ।